Γιατί τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα επαγρυπνούν. Αν δεν υπήρχε η Βίλα, έλεγε προχτές μία καταστηματάρχισσα, η Πλατεία Βικτωρίας θα είχε περιέλθει σε καθεστώς Αγίου Παντελεήμονα.
Όμως, εκμεταλλευόμενοι τη δολοφονία του σαραντατετράχρονου, οι χρυσαυγίτες, πλαισιωμένοι από διανοητικά και ηθικά εξαθλιωμένους χουντοβασιλικούς συνταξιούχους, ναζιστές, ελληναράδες και ρατσιστές νέας εσοδείας, κυριάρχησαν επικοινωνιακά, γιατί έδρασαν γρήγορα, υποδυόμενοι τους αγανακτισμένους πολίτες, και διευκολύνθηκαν από τον κανιβαλισμό της ιδιωτικής τηλεόρασης, την αθλιότητα που αναδύεται από τα κόμματα εξουσίας, αλλά και από την εκκωφαντική απουσία της Αριστεράς!
Πού είναι στη γειτονιά το ΚΚΕ; Η μία και μοναδική εμφάνιση του κόμματος έγινε με μία συγκέντρωση του Σοφιανού στις δημοτικές εκλογές. Ολοκληρωτική απουσία πριν και μετά. Πού είναι ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ; Πού είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Πιθανότατα, τώρα, πολλοί ξαναθυμούνται κατά πού πέφτει η Πλατεία Βικτωρίας. Όπως θυμήθηκαν τον Άγιο Παντελεήμονα, όταν είχε πλέον καταληφθεί από τους νεοφασίστες.
Η Αριστερά δεν έχει αξιόλογη δράση στις περισσότερες γειτονιές, από το 1980. Μεμονωμένες περιπτώσεις δεν οφείλονται σε μία γραμμή συστηματικής δουλειάς στις γειτονιές, αλλά στην ύπαρξη ακτιβιστών της Αριστεράς που παίρνουν πρωτοβουλίες. Αλλά αυτό δεν συνιστά πολιτική παρέμβαση με διάρκεια και στόχους. Κι αυτοί οι λίγοι, που σηκώνουν το βάρος, όπως στη Δημοτική Αγορά, στην Κυψέλη, είναι ήρωες.
Δυστυχώς, αυτή η αδράνεια οφείλεται στην ιδεολογική καθίζηση του αριστερού κόσμου γενικά και όχι μόνο του οργανωμένου τμήματός του. Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την παθητική στάση και την ουδετερότητα του αριστερού κόσμου; Και, μάλιστα, σε ένα δήμο με υψηλά ποσοστά αριστερών ψηφοφόρων.
Στο Δήμο της Αθήνας, στις εκλογές του 2009, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μοιράστηκαν το 18% των ψήφων! Το ίδιο και στη Β’ Αθήνας. Συνολικά, περίπου 250.000 πολίτες ψήφισαν Αριστερά στην Αθήνα. Πού είναι όλος αυτός ο κόσμος; Γιατί δεν εμφανίζεται; Τι συμβαίνει και ποιος φταίει;
Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα με τους πολιτικούς φορείς αλλά και με το σώμα των αριστερών πολιτών. Φαίνεται ότι η επιρροή τού ενός πάνω στο άλλον δεν κινητοποιεί αμφίδρομα. Ούτε η βάση ενεργοποιεί τα κόμματα, ούτε τα κόμματα τη βάση.
Τι κάνουμε, λοιπόν;
Νεοφασίστες και εγκαταλειμμένοι μικροαστοί
Με τον εκφυλισμό των κομμάτων εξουσίας, που οδήγησαν τη χώρα στην απόλυτη χρεοκοπία και στο διεθνή διασυρμό αλλά και στην εκούσια ή ακούσια αμηχανία ή ολιγωρία ή αδυναμία των αριστερών φορέων, η πρωτοβουλία των κινήσεων στη γειτονιά περνάει στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που βρίσκουν έδαφος να αναπτυχθούν. Γιατί, εύφορο είναι το έδαφος μιας πόλης που υποβαθμίζεται ραγδαία. Η υποβάθμιση δημιουργεί κοινωνικά στρώματα ηθικά και υλικά εξαθλιωμένων κατοίκων, ευάλωτων στη δημαγωγία, και ενεργοποιεί τους μικροαστούς που προδόθηκαν από τα οικεία κόμματα εξουσίας. Όλους αυτούς που ξέμειναν στις γειτονιές, όταν μεγάλες μάζες πολιτών, που βελτίωσαν τα οικονομικά τους, μετακινήθηκαν προς τα ακριβά προάστια. Που ξέμειναν, γιατί δεν είχαν τους πόρους ή την ηλικία για να ακολουθήσουν τους πιο προνομιούχους στις καινούριες πολυκατοικίες των Βριλησσίων και του Αμαρουσίου.
Ξέμειναν μικροαστοί που αδυνατούν, εδώ και χρόνια, να παρακολουθήσουν και να ερμηνεύσουν την εξέλιξη των κοινωνικών φαινομένων. Που εδώ και χρόνια βιώνουν τις αλλαγές, χωρίς να αντιδρούν, και συμβάλλουν με τη σιωπή ή τη συνέργειά τους στην υποβάθμιση της πόλης. Αυτοί που, ενεργητικά και παθιασμένα, στήριξαν όλους τους δημάρχους που καταχρέωσαν το δήμο, έστησαν συμμορίες και επέσπευσαν την μπουρδελοποίηση της πόλης στο σημερινό χαμηλό της επίπεδο, επιζητώντας κομματικά και προσωπικά οφέλη και πόντους για την αναρρίχησή τους στην κομματική και κυβερνητική ιεραρχία. Ονόματα δεν λέμε… Λαδώματα, μίζες, υπερτιμολογημένα έργα βιτρίνας, διορισμοί, κλεψιές κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί ήταν το καθεστώς διαχείρισης της πόλης που στήριξαν κατά πλειοψηφία οι δημότες με την ψήφο τους. Τυφλά. Αυτό δείχνει και το επίπεδό τους. Και μόνο η σπατάλη στο δημοτικό ραδιόφωνο 9,84, με λειτουργικό κόστος 17 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, για να τα παίρνουν οι ημέτεροι, αποκαλύπτει το μέγεθος της λεηλασίας της πόλης. Ας σημειωθεί ότι ο προϋπολογισμός του σταθμού Στο Κόκκινο 105,5, με πλήρες πρόγραμμα, δεν φτάνει ούτε το ένα εικοστό (1/20) του προϋπολογισμού του 9,84. Ακόμα κι αν υπήρχε η δυνατότητα οι αμοιβές στον 105,5 να βελτιωθούν σε πιο αξιοπρεπή επίπεδα, η διαφορά θα παρέμενε αβυσσαλέα.
Αυτοί οι ίδιοι μικροαστοί νομιμοποιούν με την ψήφο τους τις πολιτικές των κυβερνήσεων που έχουν την κύρια ευθύνη για τη διάλυση της πόλης κι αυτοί αποτελούν τη βάση του εκφασισμού και του ρατσισμού. Υποτελείς της εξουσίας, ψηφοφόροι των ψευτοδημάρχων, τώρα προσφέρουν γη και ύδωρ στους νεοναζί, που εμφανίζονται ως σωτήρες, ενώ έχουν αναλάβει για λογαριασμό των οργανωμένων συμφερόντων, κρατικών και ιδιωτικών, όλη τη βρόμικη δουλειά. Τα εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα, μέσα στην ύπνωσή τους, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η υποβάθμιση της πόλης έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, με τη συμβολή τους. Ότι η σημερινή κατάσταση είναι απόρροια της σταδιακής υποβάθμισης, για την οποία ευθύνονται κυβερνήσεις, κόμματα, δημοτικές Αρχές και οργανωμένα συμφέροντα. Η μαζική εγκατάσταση των μεταναστών στο κέντρο έπεται. Ενώ, η αποχώρηση των πιο εύπορων δημοτών που κατέφυγαν σε περιοχές με πιο… καθαρή ατμόσφαιρα, περισσότερο πράσινο, λιγότερους θορύβους, καλύτερα σχολεία και νεόδμητα σπίτια, προηγείται. Στις γερασμένες πολυκατοικίες του κέντρου λιμνάζουν οι λιγότερο προνομιούχοι και οι ηλικιωμένοι.
Δηλητήριο στο μυαλό
Η εξουσία που ευθύνεται για το χάλι του κέντρου, βολεύεται μια χαρά από τη δράση και την προπαγάνδα των ακροδεξιών, που μεταθέτουν την ευθύνη από την πολιτεία στους μετανάστες. Ο φουκαράς από το Μπανγκλαντές, που έχει ανοίξει ένα μίνι μάρκετ, είναι εύκολος στόχος για τους δημαγωγούς, εύκολο θύμα για τους νεοναζί και εύκολος φταίχτης για το φοβισμένο μικροαστό. Έτσι, ο υποβαθμισμένος μικροαστός αποφεύγει να παλέψει και να συγκρουστεί με την εξουσία, που είναι ισχυρή και την οποία, εξάλλου, στηρίζει με την ψήφο του μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά το πιο τραγικό είναι ότι αυτή η σύγχυση, σαν καρκίνωμα, διαβρώνει και πολίτες της δικής μας πλευράς. Διαβάζω τις απόψεις τους σε μπλογκ και τις ακούω σε παρέες: «Να βάλουμε τους μετανάστες που περισσεύουν σε φυλασσόμενους καταυλισμούς» (μήπως κάποτε τα λέγαμε στρατόπεδα;). «Να μπει πλαφόν στα μαγαζιά που μπορούν να ανοίξουν οι ξένοι» (δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι οι κακοποιοί, αλλά οι ενταγμένοι νομοταγείς;). Τέτοιες απόψεις εκφράζονται σε συναντήσεις (π ου συμμετέχω) με δημοτικούς συμβούλους από κατοίκους που θεωρούνται προοδευτικοί! Αλλά και πολλοί σύμβουλοι είναι αλλού γι’ αλλού!
Χρυσαυγίτες, ασύδοτοι και διεφθαρμένοι αστυνομικοί, εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι μικροαστοί, πάμφτωχοι και άνεργοι μετανάστες, ναρκομανείς, άστεγοι, κακοποιοί, ανίκανοι υπουργοί και ανύπαρκτοι βουλευτές βυθίζουν την πόλη αύτανδρη. Πλαισιωμένοι από ένα πλήθος κατοίκων που παλινδρομεί. Αλλά και με ένα πολύ σημαντικό κομμάτι πολιτών, που είναι αντίβαρο στον εκφυλισμό, το ναζισμό και την εξουσία, αλλά μέχρι στιγμής αντιδρά χλιαρά. Μία σημαντική -ποιοτικά και ποσοτικά- μερίδα κατοίκων με προοδευτικές αντιλήψεις, που βιώνει και κατανοεί το πρόβλημα, αλλά διστάζει να εκφραστεί και να συμμετέχει ενεργητικά. Απεχθάνεται τους ακροδεξιούς, αλλά δεν πείθεται, ούτε από κατακερματισμένους αριστερούς ούτε από συγκρουσιακούς αντιεξουσιαστές. Δεν θέλει εφήμερες δράσεις, προεκλογικές καμπάνιες, περιφερόμενους σωτήρες, ούτε αριστερούς με πανό και κομματικές ταμπέλες. Μάλλον θέλει ισότιμους συνομιλητές, πειστική παρουσία στις γειτονιές και βοήθεια για να αυτοοργανωθεί.
Τι κάνουμε, λοιπόν;
