Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Γίνει δεν γίνει το δημοψήφισμα, η διαπραγμάτευση θα συνεχιστεί και μετά τον Ιούνιο και μετά το τέλος του χρόνου. Η μάχη θα είναι μακρά, έγραφα στο άρθρο της προηγούμενης βδομάδας. Βρυξέλλες και Βερολίνο (Β-Β) θέλουν να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ αλλά με ξεδοντιασμένη την κυβέρνηση. Είναι πόλεμος φθοράς. Οι εγχώριοι μνημονιακοί δεν έχουν την αξιοπιστία ώστε να τον φέρουν σε πέρας, οι Β-Β έχουν την ισχύ και θα φθάσουν στα άκρα. Οφείλουν να αποδείξουν ότι όσα λένε είναι πράγματι μονόδρομος και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Σε άλλες περιπτώσεις έβαλαν λαούς να ψηφίσουν δύο φορές (για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα) επειδή την πρώτη φορά το αποτέλεσμα δεν τους άρεσε.
Η κυβέρνηση σύρθηκε στον πόλεμο φθοράς που δεν την ευνοεί. Το αποτέλεσμα μιας τόσο μακράς διαπραγμάτευσης μπορεί να φανεί ισχνό μετά από τόση προσπάθεια. Ακόμα και τώρα η αναφορά στο δημοψήφισμα εμφανίζεται ως τελευταία γραμμή άμυνας, χωρίς αποφασισμένους υπερασπιστές. Χωρίς να οριστεί ημερομηνία διεξαγωγής του, το δημοψήφισμα διατηρεί έναν αόριστο χαρακτήρα, ελάχιστα ανησυχητικό. Απόδειξη ότι οι Β-Β και συνεργάτες το άκουσαν με ψυχραιμία, μάλλον αδιάφορα. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει το λάθος που έκανε όταν δεν ζήτησε γραπτές εγγυήσεις ότι θα πάρουμε τα χρήματα που είχαν υποσχεθεί. Τώρα αφήνει χρονικό κενό ώστε να συνεχιστούν οι πιέσεις έως ότου η κυβέρνηση φθάσει στο αμήν και ανακοινώσει την ημερομηνία του δημοψηφίσματος, αν πράγματι το εννοεί.
Το τρίτο λάθος ήταν ότι επέτρεψε να δημιουργηθεί θέμα με τον διαπραγματευτή, τον Βαρουφάκη. Η άλλη πλευρά, ο πολύς Ντάισελμπλουμ, δεν έχασε την ευκαιρία να εκθέσει την κυβέρνηση ότι υπόκυψε στην απαίτησή του να αντικαταστήσει ή μειώσει το κύρος του διαπραγματευτή.
Την ίδια κασέτα
Τρία λάθη στη σειρά είναι πολλά για να είναι απλώς λάθη. Δημιουργείται η εντύπωση ότι ο σαλπιγκτής δεν ξέρει, πια, τι ακριβώς να σαλπίσει. Αν η ουσία, η κατάληξη της διαπραγμάτευσης, ανατρέψει τις εντυπώσεις, έχει καλώς. Πάντως, το αν υπάρχουν και κυριαρχούν οι «μικρόμυαλοι» στους Β-Β δεν ήταν δύσκολο να γίνει σχεδόν εξαρχής αντιληπτό. Όλοι είχαν αποστηθίσει την ίδια κασέτα και συνεχίζουν.
Η επίθεση στον Βαρουφάκη στα Εξάρχεια έγινε ακριβώς τη στιγμή που η επίθεση εναντίον του από τους Β-Β ήταν στο ζενίθ. Ήταν σύμπτωση; Ο ίδιος επιχείρησε αμέσως να μειώσει τη σημασία της επίθεσης – «άφετε τα παιδία παίζει», ήταν το νόημα των δηλώσεών του. Αλλά τα «παιδία παίζει» και με την Κωνσταντοπούλου όταν βάζει βενζίνη, και με τις καταλήψεις. Τα «παιδία των καταλήψεων» είχαν στις γραμμές τους Πολωνούς, Αλγερινούς, Αφγανούς ματσωμένους ώστε να μένουν, λέει, στη «Μ. Βρετάνια», πρώην πράκτορες, νυν εμπόρους ναρκωτικών, κανένα «παιδίο» δεν το πήρε είδηση, ουδείς δημοσιογράφος (από τα γνωστά λαγωνικά) ασχολήθηκε, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι σιώπησαν. Υπάρχει αναρτημένο (Ίσκρα) κείμενο των Κινέζων για τα «δέκα βήματα» που καταλήγουν στις έγχρωμες επαναστάσεις.
Μόνο τυφλοί δεν θα συσχέτιζαν τα περί δημοψηφίσματος και τις επιθέσεις κατά Βαρουφάκη από τους Β-Β με τον προπηλακισμό του από τα «παιδία» τον Εξαρχείων – όπου και η δολοφονία Γρηγορόπουλου. Η Ασφάλεια των πολιτικών προσώπων, όλων των κομμάτων, ίσως αναδειχθεί σε πρόβλημα, τώρα ή αργότερα.
Οι εξουσίες στο κέντρο
Υπάρχει, όμως, κάτι βαθύτερο σε όλα αυτά και στα επερχόμενα. Όσο ενισχύεται η ροπή στη δημιουργία μεγάλων σχηματισμών, ενώσεων εθνών/κρατών, όσο τείνουμε στη δημιουργία αυτοκρατοριών τόσο θα δυναμώνει η τάση συγκέντρωσης εξουσιών του κέντρου και αποδυνάμωσης των περιφερειακών παικτών. Οι BRICS και η ένωση Ε.Ε.-ΗΠΑ είναι δυο παραδείγματα. Η μέθοδος ελέγχου της περιφέρειας ποικίλει, ανάλογα με την περιοχή και την περίσταση, από τους εμφυλίους πολέμους ως την ανοιχτή επέμβαση ή την τοποθέτηση ελεγχόμενων κυβερνήσεων, όπως στην Ελλάδα. Ο τελικός στόχος είναι ένας: η εξουθένωση ή και η πλήρης διάλυση κάθε εξουσίας του περιφερειακού έθνους/κράτους ώστε να μη «δημιουργεί ζητήματα». Στην εξουσία του κράτους, στην υπεράσπιση της ίδιας της υπόστασης του έθνους/κράτους συγκεντρώνεται η ουσία της σύγκρουσης. Το βλέπουμε με τη στοχοποίηση του Πούτιν, το βλέπουμε αντίστροφα στη Λιβύη και το Ιράκ με την εκτέλεση Σαντάμ και Καντάφι, το βλέπουμε στη δουλεία του Ολάντ και του Ραχόι, στη μάχη στην Ελλάδα. Όποιος το καταλάβει θα κάνει ό,τι μπορεί. Όποιος δεν το καταλάβει θα έχει την τύχη που του αξίζει.
