Τι δείχνουν οι παραστάσεις Τατσόπουλου
Το χειρότερο θέαμα σε όλη την ιστορία με τον Π. Τατσόπουλο το παρακολουθήσαμε σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στον Σκάι. Ευαγγελάτος, Πορτοσάλτε και Χατζής να τσακώνονται σαν τα κοράκια ποιος θα πρωτοκάνει οποιαδήποτε ερώτηση, γνωρίζοντας ότι σίγουρα θα πάρει μια απάντηση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. «Πες μας για το Λαφαζάνη». «Πες μας αν συμμερίζεσαι ότι θα σκίσετε τα μνημόνια». «Πες μας αν θες να συνεργαστείτε με το ΠΑΣΟΚ».
Φυσικά και δεν είναι κακό να είναι κάποιος συνεργαζόμενος βουλευτής χωρίς να ανήκει σε ένα κόμμα. Ακόμα και να διατυπώνει μια ιδιαίτερη άποψη με το δικό του τρόπο για κάποιο θέμα. Δεν πρόκειται, όμως, γι’ αυτό. Είναι διαφορετικό να συμμετέχει συνειδητά (γιατί δεν είναι αφελής ώστε να μην το καταλαβαίνει) σε μια εκστρατεία που οργανώνεται. Εκτός κι αν είναι δείγμα «σταλινικής» μανίας καταδίωξης η άποψη ότι υπάρχει μια εκστρατεία ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ από μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου… Είναι διαφορετικό να γυρνάει σε όλα τα κανάλια διατυπώνοντας μια δική του «γραμμή» για όλα τα θέματα, ευθέως ανταγωνιστική με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια από τις εμφανίσεις του, ο Π. Τατσόπουλος είπε ότι υπάρχουν ζαχαριαδικές αντιλήψεις στον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να αντιμετωπιστούν εν τη γενέσει. Άλλες αντιλήψεις είναι αυτές που έπρεπε να έχουν αντιμετωπιστεί εν τη γενέσει. Ξεκινώντας από τις δηλώσεις για το μισό γυναικείο πληθυσμό της Αθήνας και μια σειρά ακόμα μαγκιές, σταριλίκια και life style εκφάνσεις που, κανονικά, θα έπρεπε να έχουν αποτραπεί από την πρώτη στιγμή.
Τις τελευταίες μέρες είχαμε, βέβαια, το ξεδίπλωμα της ασυγκράτητης πολιτικής του ανδρός. Θα γελάσουμε αύριο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Εγώ μπάι-μπάι αν συνεργαστούμε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Να κάνουμε κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχω τίποτα κοινό με το Λαφαζάνη (κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστόν).
Δεν θα γίνω Πλουμπίδης(!) Ας με διώξουν. Και πολλά ακόμα ανάλογου περιεχομένου και ύφους.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι οι παραστάσεις (κατά την έκφραση του ίδιου του Π. Τατσόπουλου) πολλαπλασιάστηκαν μετά την τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου το θέμα συζητήθηκε και υποτίθεται ότι οι τόνοι θα έπεφταν. Ο Π. Τατσόπουλος έδειξε, αντίθετα, να παίρνει το μήνυμα (αδικαιολόγητα;) ότι έχει πλέον μια κάλυψη και από την επόμενη μέρα ξεκίνησε δικαιωμένος τη ρελάνς στα πάντα φιλόξενα Μέσα Ενημέρωσης.
Δεν είναι τυχαίες οι συνεχείς αναφορές στις «ζαχαριαδικές» και «σταλινικές» αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στο «λαϊκισμό» του. Ας μην μείνουμε σε όσα ανιστόρητα και προκλητικά λέγονται (σε πρόσφατο άρθρο στην Athens Voice, για παράδειγμα, παρουσιάζονται οι παλιοί κομμουνιστές σαν βαρεμένοι τύποι λόγω του συνωμοτικού τρόπου ζωής τους). Αλλού είναι το θέμα.
Επί της ουσίας δίνεται ένα ιδεολογικό πρόσταγμα που αφορά το πώς θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δεν θα καταπιέζει το ανεξέλεγκτο και υπερμέγεθες «εγώ» των προσωπικοτήτων. Δεν θα έχει μια «λαϊκιστική» γραμμή σύγκρουσης με το πολιτικό κατεστημένο.
Δεν θα έχει καν μια πολιτική γραμμή γιατί αυτό είναι αρτηριοσκληρωτισμός και παλιά κακή συνήθεια. Θα έχει πολύ «δημοκρατία» για μερικούς πεφωτισμένους εκπροσώπους του αλλά ποιος νοιάζεται για τη δημοκρατία των μελών του, για το δικαίωμά τους να εκφράζεται η δική τους θέληση από όποιον μιλάει στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ;
Η αντιμετώπιση της περίπτωσης Τατσόπουλου θα μπορούσε να δώσει άλλα μηνύματα. Όχι με την έννοια της επίδειξης κάποιας πυγμής και κομματικής «σκληράδας». Αλλά σε σχέση με το τι φορέας χτίζεται συνολικά και πάνω σε ποιες συμφωνίες. Τα μέχρι τώρα δείγματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά και ταιριάζουν σε μια ευρύτερα προβληματική κατάσταση, σε σχέση με το κόμμα και τη λειτουργία του.
Γ.Π.
