Πώς τα ‘χεις έτσι μοιρασμέ
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ
Άκης Πάνου
Δέχτηκα και αποδέχτηκα -μάλλον εγώ το πρότεινα- να γράψω ένα κειμενάκι στην εν λόγω εφημερίδα- και μάλιστα με τίτλο: «Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω», που να αναφέρεται στις σχέσεις Αριστεράς-Πολιτισμού, μια σχέση χαμένη στη μετάφραση, όχι βέβαια γιατί συμφωνώ με τα σκεπτικά του σ. Αλαβάνου αλλά και γιατί δεν διαφωνώ, αφού δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει (Αλέκος, Αλέξης, Αλέκα, Αλέξης Γρηγορόπουλος, Άλεξ της Βέροιας, αλεξικέραυνος, αλεξίσφαιρο κ.λπ.), αλλά και επειδή παλιά δούλευα πολιτικά στο τροτσικιστικό γκρουπούσκουλο στο Λονδίνο, δηλαδή δούλευα για τον Μαρξ και Έγκελς και, παράλληλα, δούλευα στο Μαρξ και Σπένσερς και αυτό με βασάνιζε απείρως και μου δημιουργούσε μέθεξη και βάθος και, ας πούμε, μια άποψη για τη σχέση Αριστεράς και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Έχει σχεδόν καθιερωθεί ο όρος πλέον στους επαγγελματίες πολιτικούς: «πολιτικός πολιτισμός» (βάιβάιβάι !). Επίσης: «νομικός πολιτισμός» ετσετερά ετσετερά. Πολιτισμικός πολιτισμός; Γιόκ.
Κι έτσι αρχίζουν τα ντράβαλα και η Αριστερά έχει χάσει τον μπούσουλα δηλαδή τον πολιτισμό που είναι η πεμπτουσία μας και λανσάρεται ως σκορδαλιά χωρίς σκόρδο και, κατά συνέπεια, φούντο και η Ελλάς αυτό το υπέροχο ζαμαφουτιστάν και υποχρεώνομαι τώρα εγώ του πολιτισμικού πολιτισμού, να τρέχω και να μην προλαβαίνω και να επωμίζομαι τους χαρακτηρισμούς: απατεώνας, οκνηρός, άσωτος και ούτω καθεξής. Όχι ότι διαφωνώ με τους Ευρωπαίους. Συμφωνώ και επαυξάνω. Γιατί εγώ τα ‘χω βιώσει και τα ‘χω αντιπαλέψει τρείς δεκαετίες τώρα, για να μη καταλήξουμε αντί για πολιτισμική Ελβετία (τ’ όνειρό μου) ο πρωκτός της Ευρώπης.
Η Τζούλια και ο πορνόγραφος
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια
Εν τέλει, τι εστί Αριστερά; Τι είν’ η πατρίδα; Μην ειν’ οι κάμποι; Οι τράπεζες και τα σουπερμάρκετ; Τι είναι η Αριστερά χωρίς τη Δεξιά; Έχω πολλά να γράψω (και έχω γράψει) περί τούτων. Προσώρας λέω:
Άλλος μαζεύει τον παρά
Και άλλος σκοτώνει τον Μαρά
Βαθιά στην ευτυχία
Αυτοπεολειχία, αυτοπεολειχία
Anyway, αυτό το θέμα θα μας απασχολήσει και στο προσεχές κειμενάκι, όχι για να ξαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μεταξύ Αριστεράς και πολιτισμού αλλά για να θυμηθούμε και να βαθύνουμε στη στιγμή που ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι 80 χρόνια πριν, πυροβολούσε το υπέροχο μυαλό του, αφήνοντάς μας κληρονομιά ένα βαρύ και ασήκωτο αχ, την τελευταία εκπνοή της μπολσεβίκικης επανάστασης.
Εν κατακλείδι:
Να σου δώσω μια να σπάσεις
Αχ βρε κόσμε γυάλινε
Και να φτιάξω μια καινούργια
Κοινωνία άλληνε
Ευτυχία Παπαγιανοπούλου
Πάρτε το σημερινό κειμενάκι σαν εντράδα και άστα λουέγο.
