Περπατούσαμε στα κτίρια του τελωνείου στο Κερατσίνι μοιράζοντας υλικό της Ελεύθερης Αττικής, συζητώντας με τον κόσμο. Ήταν ένας υπάλληλος, διόλου ενθουσιασμένος μαζί μας, που έβαλε τις φωνές: «Τι εννοείται με το Ελεύθερη Αττική, κατεχόμενη είναι;» Ξεστόμισε τη μοναδική εύκολη ερώτηση από όσες μας έθεταν εκτελωνιστές, λιμενεργάτες, μεταφορείς, άνθρωποι της δουλειάς στο λιμάνι.
Είναι η Αττική κατεχόμενη; Δείξαμε απέναντι τους γερανούς στο Ικόνιο, τις εγκαταστάσεις της Cosco. Είχαμε πατήσει πόδι εκεί μαζί με τον Αλέκο Αλαβάνο και τους υποψηφίους μας του Πειραιά δύο μέρες νωρίτερα. Η κατεχόμενη Αττική λίγα μέτρα από τα σπίτια του Περάματος και του Κερατσινίου. Ξένη επικράτεια, όπου δεν έχουν εφαρμογή οι νόμοι του κράτους και το Σύνταγμα, όπου δεν έχουν θέση οι θεσμοί ενός αιώνα ούτε οι εκπρόσωποι του εργατικού κινήματος. Απαγορεύεται η είσοδος στα συνδικάτα και ο συνδικαλισμός εν γένει, οι άνθρωποι εργάζονται με καθεστώς Σαγκάης, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία και τη ασφάλεια θεωρούνται περιττά έξοδα που μειώνουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Δεν είναι μόνο η Cosco. Στον Πειραιά είχαμε την τύχη να δούμε σκηνές «προσεχώς» του έργου «Το Μνημόνιο» από το 2004. Δύο ανοιχτές ακτές ιδιωτικοποιήθηκαν τότε. Η μία στο Νέο Φάληρο περιφράχτηκε, δόθηκε σε ιδιωτική εταιρία και αφαιρέθηκε από το έδαφος της πόλης. Δικαιούνται πλέον να εισέρχονται μόνο όσοι διαθέτουν ακριβές θαλαμηγούς και οι φίλοι τους. Το ίδιο πήγε να γίνει και στο Πασαλιμάνι. Παρά την ιδιωτικοποίηση ένα ισχυρό κίνημα κατοίκων κατόρθωσε το κρατήσει ανοικτό. Στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, στα οικόπεδα ΧΡΩΠΕΙ, στη Λεύκα, εταιρίες και τράπεζες διεκδικούν –και τώρα με το fast track βρίσκονται πολύ πιο κοντά από ποτέ στον στόχο τους– την ιδιωτικοποίηση τεράστιων τμημάτων των συνοικιών, τον αποκλεισμό τους και την οικοδόμηση τους.
Αν ως τώρα δεν τα έχουν καταφέρει, τούτο οφείλεται επίσης στους αγώνες των επιτροπών κατοίκων, των κινημάτων βάσης. Κάγκελα, αυτόματες πύλες, φυλάκια και φρουρές τοποθετήθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά για να το προστατεύσουν από τρομοκρατικό χτύπημα(!) παραμονές των Oλυμπιακών Aγώνων. Από τότε έμειναν. Οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιήθηκαν από τότε με επιτυχία τρεις φορές, όχι εναντίον τρομοκρατών αλλά εναντίον των απεργών λιμενεργατών, των ναυτεργατών και των διαδηλωτών αγροτών της Κρήτης. Όσο για το λιμάνι, εδώ και έξι χρόνια δεν επικοινωνεί με το κέντρο του Πειραιά.
Ένας ορυμαγδός νομοθετημάτων πλαισιώνουν το καθεστώς επιτήρησης της χώρας και θωρακίζουν αυτές τις κατοχές, οι οποίες επεκτείνονται σε όλη την Αττική, σε όλη τη χώρα. Σε λίγο καιρό τα όργανα της δημοκρατίας δεν θα έχουν κανένα ρόλο, όπως ήδη δεν έχουν στην Cosco, στον ΟΛΠ, στις μαρίνες και τις ιδιωτικές ακτές, στο Μοντ Παρνές, στο αεροδρόμιο, στις ιδιωτικές εθνικές οδούς. Μόνο λαϊκοί δημοκρατικοί θεσμοί τυπικοί ή άτυποι είναι δυνατόν να μείνουν ανυπότακτοι και να αντισταθούν για να κρατηθεί ο τόπος ελεύθερος: κύτταρα αυτοδιοίκησης, αυτόνομα συνδικάτα, κινήματα πολιτών.
* Ο Νίκος Μπελαβίλας είναι επ. Καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Πειραιά με την Ελεύθερη Αττική.
