του Πέτρου Δημήτρόπουλου
Μας θέλουν τζουκ μποξ, λόγω της «επετείου» του «όχι» του Ιουλίου του ‘15. Εκείνης της περιόδου με τα ερωτηματικά, τις αμφιβολίες αλλά και της ανάτασης, της ελπίδας, που τελικά κατέληξε σε προδοσία. Με απασχολεί έντονα το ερώτημα: ποιο είναι το χειρότερο που έχει συμβεί αυτά τα χρόνια; Είναι τα μέτρα, η φτωχοποίηση, η ανεργία, το κόψιμο των συντάξεων, τα μνημόνια; Απαντώ πως το χειρότερο δεν είναι κάτι από αυτά, χωρίς φυσικά να υποτιμώ τη σημασία τους… Το χειρότερο είναι η κονιορτοποίηση της ελπίδας, είναι η παγιοποίηση της άποψης ότι όλοι είναι ίδιοι, είναι η ταύτιση της αριστεράς με τον πολιτικαντισμό, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε, άλλα κάνουμε. Είναι η απογοήτευση πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Η φτώχεια εν προκειμένω είναι πολιτική, είναι πολιτισμική. Είναι η ισοπέδωση των πάντων. Είναι η ανυπαρξία αρχών, αξιών, προτύπων, παραδειγμάτων. Παράδειγμα στην κοινωνία είναι οι survivorίστες, οι ΡουβοΡιαλιτάδες και ό,τι πιο «αποκοιμιστικό» υπάρχει… Μας θέλουν σκυμμένους, μας θέλουν χωρίς καμία αντίσταση, με το απλό και παραπλανητικό ερώτημα: ποια είναι η εναλλακτική σας πρόταση; Αφού «δεν υπάρχει», δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πάμε στα χνάρια των άλλων (των κακών) αλλά με αριστερό χαμόγελο… Το πρόβλημα, εν προκειμένω, φυσικά δεν είναι αν υπάρχει άλλη πρόταση αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι ο κυβερνητισμός και η εξουσιολαγνία… Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα που ο αντίπαλος ήταν «ανίκητος», όμως κυριάρχησε η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, ο σεβασμός στις αρχές και την δημοκρατία. Αυτό που με κατακλύζει είναι μόνο μια φωνή: «Όχι» ρε, δεν θα σας κάνουμε το χατίρι να είμαστε σκυμμένοι. «Όχι», δεν θα γίνουμε τζουκ μποξ και να επιλέγετε τι τραγούδι θα πούμε με την δική σας απαίτηση. Θα μείνουμε μια ζωντανή ορχήστρα που θα παίζει ζωντανά, με τα φάλτσα της, τις παραφωνίες της, αλλά και με δική της ελεύθερη επιλογή. «Όχι» με κέρμα να αγοράζετε τους ήχους μας…
