Της Βέρας Δαμόφλη
Έτσι το έχουν αυτοί. Το σκάει ο Ξηρός την πληρώνει ο Ρωμανός. Με δική του ευθύνη. Άλλοι δεν έχουν να φάνε κι αυτός αρνείται τη δωρεάν τροφή. Ακόμα ένας στον βωμό της Αντίδρασης. Το 1981 η Θάτσερ είχε θυσιάσει δέκα. Τηρουμένων των αναλογιών, ως προς τους αγώνες του Μπόμπι Σαντς και των συντρόφων του, όχι ως προς την αγριότητα της εξουσίας.
Ο Νίκος Ρωμανός δεν ζητάει χάρη, ούτε μείωση της ποινής του. Διεκδικεί το δικαίωμά του να φοιτήσει στη Σχολή στην οποία εισήλθε με Πανελλήνιες Εξετάσεις. Δεν έχει καταδικαστεί ούτε για φόνους, ούτε για παιδοφιλία, ούτε για βιασμό, ούτε για εμπορία ναρκωτικών. Αντί να θεωρήσουν τις σπουδές ως τον καλύτερο τρόπο σωφρονισμού, κυβέρνηση και δικαιοσύνη παίζουν με τη ζωή ενός εικοσάχρονου. Διακινδυνεύουν να δημιουργήσουν έναν ακόμα μάρτυρα για να στείλουν μηνύματα αυταρχισμού και αναλγησίας, κυρίως στη νεολαία που στο παρόν και στο μέλλον της έχουν ρίξει μαύρο.
Ελπίζω, πριν δημοσιευτεί αυτό το αρθράκι, να έχει ικανοποιηθεί το αίτημα του Νίκου Ρωμανού. Αν όχι, η κυβέρνηση έχει κάτι πολύ κακό στο νου της.
Το επιχείρημα ότι ο Ν. Ρωμανός σχεδίαζε μέσω των σπουδών του την απόδρασή του δεν στερείται βάσης, στερείται αποδείξεων. Όμως, το ένοχο παρελθόν των αρμοδίων των φυλακών (απόδραση Παλαιοκώστα π.χ.) είναι αποδεδειγμένο και μετατρέπεται σε γκιγιοτίνα. Αν για τις πράξεις αυτού του νέου ανθρώπου φταίει η μάνα του, ο πατέρας του, η κακούργα κοινωνία, το ξέρει ο ίδιος. Όχι, πάντως, διάφοροι ψυχαναλυτές εκ του προχείρου. Και δεν είναι αυτό το θέμα. Δικαιούται τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών. Αυτό διεκδικεί. Και όσοι δεν ασχολούνται με το τι σημαίνει απεργία πείνας, να δουν την ταινία Hunger. Νηστικοί, γιατί μπορεί να τους ξυπνήσει καμία ναρκωμένη ευαισθησία και να κάνουν εμετό.
Σαν σήμερα, πριν έξι χρόνια, δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια του ο φίλος του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Αν συμβεί κάτι κακό στον Ν. Ρωμανό, θα σημαίνει ότι κράτος και παρακράτος επιδιώκουν να καεί πάλι η Αθήνα. Ότι εκμεταλλευόμενοι τα «μπαχαλάκια» θα στείλουν τους ροπαλοφόρους, τους συνομιλητές των ΜΑΤ, να τα σπάσουν. Μετά θα ρίξουν χημικά, θα τραυματίσουν διαδηλωτές, μπορεί και να σκοτώσουν. Θα φορτώσουν τις ζημιές στον ΣΥΡΙΖΑ, θα φοβίσουν κι άλλο την ελληνική κοινωνία που δεν ξέρει ακόμα πώς να αντισταθεί στην επίσημη τρομοκρατία. Για να κρατηθούν στην εξουσία. Αυτό είναι το προφανές. Αλλά ενδέχεται να έχουν κι άλλα ολέθρια σχέδια γι’ αυτόν τον λαό και γι’ αυτόν τον τόπο και βρήκαν ευκαιρία να προβοκάρουν χρησιμοποιώντας τη δικαιοσύνη.
Αυτονόητη η ανθρωπιστική πλευρά του θέματος. Αλλά το ζήτημα είναι πολιτικό. Η Δεξιά ανασυγκροτείται. Πιάνει το νήμα πριν από τον Απρίλη του 1967, μιλάει ξανά για «καλούς» Έλληνες (Βορίδης), έχει βγει από το αβγό και δαγκώνει.
Ο «ιδιόρρυθμος», μη πολιτικός, Χρήστος Σαρτζετάκης, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έδωσε εντέλει χάρη σε έναν δολοφόνο, απεργό πείνας. Ο επί τόσα χρόνια πολιτικός, Κάρολος Παπούλιας, δεν αισθάνεται ότι έχει αρμοδιότητα να παρέμβει για την ικανοποίηση του αιτήματος του Ν. Ρωμανού;
Οι νεολαίες, η πανεπιστημιακή κοινότητα, οι διανοούμενοι, τα συνδικάτα, οι δήμοι, ας καλέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει ένα διάλειμμα από την υπογραφή των Προεδρικών Διαταγμάτων για τα μνημόνια. Να θυμηθεί το νεανικό του παρελθόν. Να δώσει την ευκαιρία στον Ν. Ρωμανό να γίνει Μελωδός.
