Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Χίος γνώρισε τη μεγαλύτερη καταστροφή από την εποχή της εισβολής του Καρά-Αλή το 1822.
Οι φλόγες στο νησί μαίνονται για έβδομη μέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες δασικά στρέμματα έχουν γίνει στάχτη, ενώ το πλήγμα που δέχθηκε η μοναδική στον κόσμο καλλιέργεια μαστίχας είναι σχεδόν θανάσιμο. Περίπου το 40% των μαστιχοκαλλιεργιών απανθρακώθηκε και επιπρόσθετα τα ενδιαιτήματα, η ευαίσθητη οικολογική ισορροπία και το μικροκλίμα που είχαν διαμορφωθεί διαταράχθηκαν. Ακόμη, χιλιάδες στρέμματα με ελιές καταστράφηκαν, χιλιάδες άγρια και οικόσιτα ζώα πέθαναν, ενώ η μελισσοκομία πρακτικά καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ η κτηνοτροφία απαιτεί γενναία στήριξη.
Εκτός από μια κολοσσιαία οικολογική, οικονομική και εθνική καταστροφή, τα γεγονότα αποτελούν έναν εξαιρετικό δείκτη για τον τρόπο με τον οποίο οι μνημονιακές πολιτικές της «σμίκρυνσης του κράτους», επηρεάζουν τον, διαχρονικά τραγικό για τη χώρα, τομέα των πυρκαγιών. Η φράση «το Μνημόνιο αποτελεί εμπρηστή της Χίου», δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υπερβολή.
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι πολιτικές του Μνημονίου έφεραν τις πυρκαγιές στη χώρα, ενώ πριν όλα έβαιναν καλώς. Καταστροφικές πυρκαγιές η Ελλάδα έχει γνωρίσει δυστυχώς εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, ενώ τα αίτια αυτών είναι επίσης πάμπολλα. Ένα είναι σίγουρο: ότι σε μεσογειακή χώρα (και ειδικά σε αυτήν τη χώρα), το καλοκαίρι θα υπάρχουν πυρκαγιές. Και ποιες είναι οι απαντήσεις-πολιτικές που η βίβλος του Μνημονίου επιτάσσει, και οι ντόπιοι αρχιερείς της εφαρμόζουν πιστά;
Αρχικά, ο στραγγαλισμός του δημοσίου τομέα και συνακόλουθα η συνεχιζόμενη επί χρόνια και πλέον κλιμακούμενη ραγδαία τραγική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που την οδηγεί σε διάλυση. Ειδικά τα -ήδη απαρχαιωμένα- εναέρια πυροσβεστικά μέσα τείνουν να εξαφανιστούν.
Επίσης, η «καλλικρατική» μεταφορά ποικίλλων αρμοδιοτήτων καθαρισμού, πυροπροστασίας και γενικής επιστασίας δασικών και αγροτικών εκτάσεων στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν συνοδεύτηκε από την ανάλογη μεταφορά πόρων. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη, αφού η εφαρμογή του σχεδίου «Καλλικράτης» επέφερε οικονομικής ασφυξία στο θεσμό, με αμέτρητους δήμους να βρίσκονται πλέον, υπό τις εντολές της τρόικας, στο δρόμο της οικονομικής κατάρρευσης.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε όμως και τις διαχρονικά ανύπαρκτες και ανεπαρκείς αναδασώσεις. Αξίζει να σημειωθεί το παράδειγμα της Πεντέλης, όπου από τα 200.000 καμένα στρέμματα δάσους, αναδασώθηκαν μόλις 5.000, και αυτά σε μεγάλο βαθμό χάρη στην δουλειά εθελοντών. Επιπρόσθετα, το νέο μοντέλο ανάπτυξης και τα επενδυτικά σχέδια ωφελούνται σε τεράστιο βαθμό από τις πυρκαγιές. Οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά πάρκα ανθίζουν πολύ εύκολα σε αποψιλωμένες εκτάσεις.
Στη χώρα-προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα, θα βλέπουμε τέτοιες εικόνες, δυστυχώς, όλο και συχνότερα. Όσο για την μέριμνα προς τους πληγέντες, η εγκατάλειψη των πυρόπληκτων της Ηλείας δείχνει το μέλλον με ακόμα χειρότερους όρους. Και να σημειώσουμε ότι τότε ακόμη ήταν εποχή «παχιών αγελάδων». Με τη σημερινή πραγματικότητα της ακραίας λιτότητας, είναι μάλλον προφανές τι πρέπει να περιμένουν οι κάτοικοι.
Εκτός από μια κολοσσιαία οικολογική, οικονομική και εθνική καταστροφή, τα γεγονότα αποτελούν έναν εξαιρετικό δείκτη για τον τρόπο με τον οποίο οι μνημονιακές πολιτικές της «σμίκρυνσης του κράτους», επηρεάζουν τον, διαχρονικά τραγικό για τη χώρα, τομέα των πυρκαγιών. Η φράση «το Μνημόνιο αποτελεί εμπρηστή της Χίου», δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υπερβολή.
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι πολιτικές του Μνημονίου έφεραν τις πυρκαγιές στη χώρα, ενώ πριν όλα έβαιναν καλώς. Καταστροφικές πυρκαγιές η Ελλάδα έχει γνωρίσει δυστυχώς εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, ενώ τα αίτια αυτών είναι επίσης πάμπολλα. Ένα είναι σίγουρο: ότι σε μεσογειακή χώρα (και ειδικά σε αυτήν τη χώρα), το καλοκαίρι θα υπάρχουν πυρκαγιές. Και ποιες είναι οι απαντήσεις-πολιτικές που η βίβλος του Μνημονίου επιτάσσει, και οι ντόπιοι αρχιερείς της εφαρμόζουν πιστά;
Αρχικά, ο στραγγαλισμός του δημοσίου τομέα και συνακόλουθα η συνεχιζόμενη επί χρόνια και πλέον κλιμακούμενη ραγδαία τραγική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που την οδηγεί σε διάλυση. Ειδικά τα -ήδη απαρχαιωμένα- εναέρια πυροσβεστικά μέσα τείνουν να εξαφανιστούν.
Επίσης, η «καλλικρατική» μεταφορά ποικίλλων αρμοδιοτήτων καθαρισμού, πυροπροστασίας και γενικής επιστασίας δασικών και αγροτικών εκτάσεων στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν συνοδεύτηκε από την ανάλογη μεταφορά πόρων. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη, αφού η εφαρμογή του σχεδίου «Καλλικράτης» επέφερε οικονομικής ασφυξία στο θεσμό, με αμέτρητους δήμους να βρίσκονται πλέον, υπό τις εντολές της τρόικας, στο δρόμο της οικονομικής κατάρρευσης.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε όμως και τις διαχρονικά ανύπαρκτες και ανεπαρκείς αναδασώσεις. Αξίζει να σημειωθεί το παράδειγμα της Πεντέλης, όπου από τα 200.000 καμένα στρέμματα δάσους, αναδασώθηκαν μόλις 5.000, και αυτά σε μεγάλο βαθμό χάρη στην δουλειά εθελοντών. Επιπρόσθετα, το νέο μοντέλο ανάπτυξης και τα επενδυτικά σχέδια ωφελούνται σε τεράστιο βαθμό από τις πυρκαγιές. Οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά πάρκα ανθίζουν πολύ εύκολα σε αποψιλωμένες εκτάσεις.
Στη χώρα-προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα, θα βλέπουμε τέτοιες εικόνες, δυστυχώς, όλο και συχνότερα. Όσο για την μέριμνα προς τους πληγέντες, η εγκατάλειψη των πυρόπληκτων της Ηλείας δείχνει το μέλλον με ακόμα χειρότερους όρους. Και να σημειώσουμε ότι τότε ακόμη ήταν εποχή «παχιών αγελάδων». Με τη σημερινή πραγματικότητα της ακραίας λιτότητας, είναι μάλλον προφανές τι πρέπει να περιμένουν οι κάτοικοι.
Σχόλια
