Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Συγχώρα μας Κύριε… και τούτη την άνοιξη όπως τόσες άλλες. Συγχώρα τα πεπραγμένα μας…
Πεπραγμένα ακόμη μιας χρονιάς με «θα», όταν και «ίσως»…
Συνεχίσαμε Κύριε να πολεμάμε μεταξύ μας, να κλέβουμε τον κόπο του άλλου, να σκοτώνουμε, να κυνηγάμε αυτόν που ζητάει από μας βοήθεια, λίγο ψωμί, λίγα χρήματα, λίγη αγάπη.
Συνεχίσαμε Κύριε να μισούμε, να μιλάμε υποτιμητικά για άλλους ανθρώπους, για άλλους λαούς.
Συνεχίσαμε να πετάμε πέτρες ως άλλοι αναμάρτητοι στον κάθε κατατρεγμένο, στον κάθε αδικημένο, στον κάθε πονεμένο.
Συνεχίσαμε να προσθέτουμε δάκρυα πόνου και απόγνωσης στα πρόσωπα παιδιών και γερόντων…
Συνεχίσαμε να βγάζουμε τα μαχαίρια, να προσποιούμαστε τους ειρηνιστές, τους τίμιους, τους αλληλέγγυους, αυτούς που δεν σε γνώρισαν ποτέ, αυτούς που δεν σε έχουν δει έως τα σήμερα αιμόφυρτο στα πεδία των μαχών, παραπεταμένο στους διαδρόμους των νοσοκομείων, άστεγο και άνεργο να κρυώνεις στους φωτεινούς στολισμένους δρόμους της πόλης, νεκρό επιπλέοντα μετανάστη στις άγνωστες και απέραντες θάλασσες της απαξίωσης, αιχμάλωτο παιδί στην αγκαλιά της νεκρής μάνας…
Δεν αγαπήσαμε Κύριε τον πλησίον μας.
Ούτε τον φίλο, ούτε τον εχθρό μας..Ούτε τον ξένο, ούτε τον περαστικό που χτύπησε την πόρτα μας…
Δεν πουλήσαμε Κύριε την περιουσία μας για να σ’ ακολουθήσουμε…
Δεν μάθαμε Κύριε να συγχωρούμε, να αγαπάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς ανταπόκριση, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα…
Εμείς Κύριε… οι ανώτεροι των άλλων, οι κάτοχοι του πλούτου και της εξουσίας.
Εμείς Κύριε… οι κριτές, οι επικριτές, οι γνωρίζοντες τα πάντα. Αθόρυβοι δολοφόνοι του Δικαίου… Υπερόπτες και υπερφίαλοι, υπερασπιστές του αδίκου στις ράγες των τρένων της βαρβαρότητας και της συγκάλυψης.
Εμείς Κύριε… οι δημιουργοί των καρφιών της σταύρωσής σου… Οι φωνασκούντες κατά την άνοδο σου στον Γολγοθά…
Οι πιστοί σου διώκτες με τους μεγάλους σταυρούς και τις χρυσές καδένες… καταχραστές του δημοσίου συμφέροντος.
Αλλά Κύριε νηστεύσαμε…
Νηστεύσαμε Κύριε… απ’ όσα τρόφιμα δεν έπρεπε να φάμε… Τα αντικαταστήσαμε επιμελώς όμως με άλλα ισοδύναμης διατροφικής αξίας… τηρώντας αυστηρώς τα έθιμα και τον… σεβασμό προς εσένα.
Αλλά Κύριε… δεν καταφέραμε και τούτο τον χρόνο να νηστεύσουμε από την ανθρωποφαγία μας…
Συνεχίσαμε Κύριε… συνεχίσαμε να τρώμε ανθρώπους…
Ανθρώπους Κύριε…
Συγχώρα μας…
Του χρόνου Κύριε, ποιος ξέρει… ίσως κατασπαράξουμε λιγότερους… ίσως σκοτώσουμε λιγότερους… ίσως πονέσουμε λιγότερους…
Συγχώρα μας Κύριε…
