Ο Δρόμος ξεκινά να δημοσιεύει τις απόψεις φίλων και συνεργατών του σχετικά με τις τουρκικές αμφισβητήσεις σε βάρος της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και τους κινδύνους για την ειρήνη στην περιοχή θέτοντας το ερώτημα: ποια θα ήταν μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα αποτελεσματική πολιτική έναντι του τουρκικού επεκτατισμού;
του Γιάννη Σχίζα
Εν αρχή ην οι δυστοπίες και μάλιστα αυτές που εμπεριέχουν ένα βαθμό κομψότητας ή χιούμορ: Π.χ. αυτή του Κύπριου συγγραφέα Βάσου Φτωχόπουλου, που εδώ και πολλά χρόνια κάθισε και συνέταξε ένα «Δελτίο Προ-Πο» του μέλλοντος και το δημοσίευσε στο περιοδικό του… Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του δελτίου ήταν ότι έκανε πρόβλεψη ενός αγώνα, του οποίου δε θυμάμαι ακριβώς τους πρωταγωνιστές, αλλά πάντως θα μπορούσαν να είναι κάπως έτσι: «Ολυμπιακός Πειραιώς – Ακρίτας Λαμίας, σημειώσατε X»… Ο αναγνώστης στεκόταν στην αρχή ολίγον αμήχανος, μέχρις ότου «έπιανε» το θέμα: Το θέμα ήταν η επιστροφή του ελληνικού κράτους στην κατάσταση του κρατιδίου του 1830, με τη Λαμία να γίνεται ακριτική πόλη….
Ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης θα το ονόμαζε return to the roots –επιστροφή στις ρίζες– ενώ άλλοι όπως ο Χρήστος Γιανναράς δεν θα το έβλεπαν αρνητικά, λαμβανομένου υπόψη του δυτικού ηθικού κατήφορου κ.λπ. κ.λπ. Ακόμη και το editorial του Δρόμου διέβλεπε έναν «φαναριωτισμό» στην πολιτική των ηγετικών κύκλων της χώρας ως «εξυπηρετητών» των μεγάλων δυνάμεων του καιρού μας – με προτίμηση της Δύσης.
Υπάρχει κίνδυνος μετάπτωσης στην «Φινλανδοποίηση», στη σχέση «προστασίας» Ελλάδας-Τουρκίας, όμως υπάρχει κάποιος δρόμος για να διανυθεί. Ο δρόμος αυτός μπορεί να περάσει από τη διχοτόμηση του Αιγαίου, από την αυτονομία της Δυτικής Θράκης, από την εξάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω της δημιουργίας μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, από τη «κοινή αξιοποίηση» των υδρογονανθράκων της Μεσογείου – μέχρι την αξιοποίηση τους με βάση τον εκατέρωθεν πληθυσμό, λέω εγώ!
Η Ελλάδα σήμερα πιέζεται αφόρητα από την Τουρκία, οι στρατιωτικές δυνάμεις των δύο μερών είναι καταφανώς άνισες, οι εξοπλισμοί της χώρας μας κατέληξαν στα πάρτι των Παρισίων του Τσοχατζόπουλου και στις φιλειρηνικές παπάρες του Κον Μπεντίτ του τύπου «διαλύστε το στρατό για να πληρώσετε το χρέος»…. Η Τουρκία, κατά πως γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Welt, κυνηγάει την παραγωγή υπερόπλου και θέλει να «παράγει δικά της τεθωρακισμένα, υποβρύχια, πολεμικά πλοία, προηγμένα πολεμικά αεροσκάφη που είναι αόρατα στο ραντάρ, ακόμα και κανόνια λέιζερ» – την ίδια στιγμή που εμείς εξαφανίσαμε τη πολεμική βιομηχανία ή επιφυλάξαμε σ’ αυτήν το ρόλο της παραγωγής κυνηγετικών φυσιγγίων…
Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό που είναι στη παρούσα φάση μέσα απολύτως στις δυνάμεις μας, είναι μια καμπάνια σε διεθνή κλίμακα για το φαύλο παρελθόν και το ακόμη φαυλότερο παρόν της Τουρκίας. Να σταματήσουμε τα μασημένα λόγια και να υπενθυμίσουμε τα πεπραγμένα της γειτονικής χώρας από τη συνθήκη της Λωζάνης και εντεύθεν
Μόνη διέξοδος σωτηρίας, οι συμμαχίες. Αλλά αυτές οι συμμαχίες που προτείνονται ως αντίδοτο είναι επισφαλείς: Η «συμμαχία» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιμελώς βάζει στην άκρη την πολιτική αρτιότητα των χωρών του Νότου προς όφελος του ξεζουμίσματος τους. Τα μασημένα λόγια της αμερικανικής υπερδύναμης, που αφήνει να διαφαίνεται η πιθανότητα μιας επανασύνδεσής της με τον Ερντογάν. Η «φιλική σχέση» με το Ισραήλ, που δεν θα διακινδυνέψει εμπλοκή σε ένα πολεμικό επεισόδιο στο Αιγαίο. Η σχέση με την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία, τις λοιπές Βαλκανικές χώρες, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι επί των κεφαλών τους επικρέμαται το Οθωμανικό αυτοκρατορικό όνειρο. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η Ρωσία –φίλος ευκαιριακός της Τουρκίας– και υπάρχουν οι Κούρδοι, που αγωνίζονται σθεναρά για την υπόθεση του ανεξάρτητου κουρδικού κράτους: Με την πρώτη δεν έχουμε να ελπίζουμε τίποτε, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε στροφή πολιτικής, με τους δεύτερους δεν έχουμε να προσδοκούμε τίποτε σε ένα πολεμικό επεισόδιο που θα γίνει με όρους του Πολέμου των Άστρων – ή περίπου…
Η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται, ο κατακτητής συμμαχεί με τους μεν εις βάρος των δε ή με τους δε εις βάρος των μεν – κατά περίπτωση. Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό που είναι στη παρούσα φάση μέσα απολύτως στις δυνάμεις μας, είναι μια καμπάνια σε διεθνή κλίμακα για το φαύλο παρελθόν και το ακόμη φαυλότερο παρόν της Τουρκίας. Να σταματήσουμε τα μασημένα λόγια και να υπενθυμίσουμε τα πεπραγμένα της γειτονικής χώρας από τη Συνθήκη της Λωζάνης και εντεύθεν. Θα έχουμε πολλά να πούμε και να αφυπνίσουμε τους «φίλους» ή να κάνουμε πιο σκεπτικούς τους εχθρούς μας…
