Περίπτερο Ιδεών, με περιπτερά τον Στέλιο Ελληνιάδη
Οι Ρωμιοί της Αζοφικής
Η Αζοφική Θάλασσα είναι μια θάλασσα μέσα στη Μαύρη Θάλασσα. Για την ακρίβεια, συνδέονται με τον Κιμμέριο Βόσπορο. Μπαίνοντας στον πορθμό, αριστερά, στην Κριμαία που ανήκει τώρα στην Ουκρανία, ήταν το Νυμφαίον, το Παντικάπαιον (το σημερινό Κερτς), και το Κιμμερικόν. Δεξιά, στη σημερινή Ρωσία, ήταν η Φαναγόρεια, η Ερμώνασσα και η Γοργιππία, κοντά στην Ανάπα. Και πιο πέρα, εννοείται, προς ανατολικά και δυτικά, υπήρχαν δεκάδες άλλες πόλεις-κράτη και σταθμοί που ιδρύθηκαν από τους Αρχαίους Έλληνες, προερχόμενους από την Αθήνα, τη Μίλητο, τη Ρόδο και τις άλλες ελληνικές πόλεις που δημιουργούσαν αποικίες γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα.
Δια μέσου, λοιπόν, του πορθμού αυτού, οι Έλληνες περνούσαν με τα πλοία τους από τον Εύξεινο Πόντο στην Μαιώτιδα λίμνη, όπως ονόμαζαν την Αζοφική Θάλασσα, ξέροντας βεβαίως ότι δεν είναι λίμνη, θέλοντας όμως, να τονίσουν ότι μοιάζει πάρα πολύ με λίμνη. Είναι κλειστή, έχει λιγότερο αλάτι από τις ελληνικές θάλασσες και πολύ ρηχή. Το μεγαλύτερο βάθος της είναι 13 μέτρα και τα πλοία που μεταφέρουν εμπορεύματα χρησιμοποιούν ένα τεχνητό κανάλι που οριοθετείται με σημαδούρες. Το χειμώνα παγώνει ολόκληρη. Το τοπίο είναι από τα πιο εντυπωσιακά που έχω δει στη ζωή μου. Σε ευθεία γραμμή, η Μαριούπολη που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αζοφικής, απέχει περίπου 200 χλμ. από τη Μαύρη Θάλασσα. Έχοντας αριστερά την πόλη Μπερντιάνσκ και δεξιά την πόλη Ταγανρόκ, δηλαδή την αρχαία πόλη Ταϊγάνιο, εκτείνεται προς το βορρά η ζώνη των Ελλήνων, τα λεγόμενα ελληνικά χωριά. Κοντά στο τελευταίο σημείο της Ευρώπης, σύμφωνα με τους αρχαίους μας προγόνους, πριν από τον ποταμό Τάναϊ, τον επονομαζόμενο σήμερα Ντον, που αποτελεί το σύνορο ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία.
Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αζοφικής το 1778-9, όταν η Αικατερίνη Β΄, η «Μεγάλη», διέταξε να μετακινηθούν με τη συνοδεία ρώσικου στρατού από την Κριμαία, που βρίσκεται νοτιότερα, προκειμένου να αναπτύξουν ένα μεγάλο κομμάτι της άγριας στέπας που ξεκινάει από την ακτή της Αζοφικής Θάλασσας. Μέχρι τότε και άγνωστο από πόσο παλιά, ίσως από την αρχαιότητα, οι Έλληνες κατοικούσαν σε 80 πόλεις και χωριά της Κριμαίας. Οι πολυμήχανοι Έλληνες ίδρυσαν τη Μαριούπολη και τα πρώτα είκοσι χωριά της περιοχής. Σήμερα, όταν περιδιαβαίνεις την αζοφική περιοχή, στις ωραίες ταμπέλες στις εισόδους των ελληνικών χωριών αναφέρεται και η χρονολογία ίδρυσής τους από τους Ρωμιούς του 18ου αιώνα. Έκτοτε τα χωριά διπλασιάστηκαν, αφού ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν και απλωνόταν πιο βαθιά στη στέπα, την οποία μεταμόρφωνε σε καλλιεργημένη γη υψηλών αποδόσεων. Μερικά έγιναν κωμοπόλεις, ενώ το ελληνικό στοιχείο δημιούργησε κοινότητες και σε άλλες πόλεις της ευρύτερης περιοχής.
Ο Ελληνισμός της Ουκρανίας είναι όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, αλλά σίγουρα από τους αρχαιότερους, αν όχι ο αρχαιότερος εκτός ελληνικών συνόρων, και αναμφίβολα ο καλύτερα οργανωμένος και συγκροτημένος.
Σύμφωνα με την απογραφή του πληθυσμού της χώρας, το 2001, οι Έλληνες ανέρχονται σε 93 χιλιάδες, με το συντριπτικά μεγάλο τους κομμάτι πέριξ της Μαριουπόλεως. Γιατί, στην Ουκρανία, υπάρχουν ελληνικές κοινότητες σε όλη τη χώρα. Η Ομοσπονδία των Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας έχει στο δυναμικό της 105 συλλόγους και κοινότητες, διάσπαρτες, οριζοντίως και καθέτως, από τη Μαριούπολη ως την Οδησσό και ακόμα παραπέρα, την Ισμαηλία, στα σύνορα με τη Ρουμανία, και από τη Γιάλτα, τη γνωστή από τη συμφωνία Στάλιν-Ρούζβελτ-Τσόρτσιλ, με το ελληνικό της όνομα, γιαλός-γιάλτα στη διάλεκτο, ως το Κίεβο βόρεια, το Χάρκοβο βορειοανατολικά και το Λβιβ στα βορειοδυτικά σύνορα με την Πολωνία.
Αντιφασίστες
Οι Έλληνες έχουν πολλή μεγάλη και πολύμορφη δραστηριότητα. Μία από αυτές τις δραστηριότητες είναι η οργάνωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Πολιτισμού «Μέγα Γιουρτή», που πραγματοποιείται χρόνο παρά χρόνο στην περιοχή της Αζοφικής Θάλασσας, κάθε φορά σε διαφορετικό χωριό, με τη συμμετοχή δεκάδων συλλόγων και κοινοτήτων, και δεκάδων καλλιτεχνικών συγκροτημάτων και αθλητικών ομάδων. Μια πελώρια ολοήμερη γιορτή, που αρχίζει με μία μεγαλειώδη παρέλαση όλων των αντιπροσωπειών, με λάβαρα και μια θάλασσα από ελληνικές και ουκρανικές σημαίες. Και αντιεθνικιστής να είσαι, ραγίζεις, γιατί εδώ δεν υπάρχει εθνικισμός, υπάρχει ομόνοια και συνύπαρξη. Οι σημαίες δεν χωρίζουν τους ανθρώπους, σε Ουκρανούς, Ρώσους, Εβραίους, Τάταρους ή Έλληνες, αντιθέτως υπογραμμίζουν τη συνύπαρξη, τη συνεργασία και την ειρήνη.
Στον Ελληνισμό της Ουκρανίας δεν χωράει ούτε κεφαλάκι καρφίτσας εθνικιστικό και φασιστικό. Εάν εμφανιζόταν, εάν, λέω, Χρυσαυγίτης, ακόμα θα ’τρεχε! Η έπαρση των σημαιών που δεσπόζουν στη γιορτή γίνεται από τους βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου, Έλληνες που πολέμησαν το ναζισμό στα εδάφη της Αζοφικής και σε πιο μακρινά πεδία μαχών και γέμισαν τα στήθη τους με μετάλλια ανδρείας. Πού να χωρέσει το φασιστικό μόρφωμα! Δεν υπάρχει ελληνικό χωριό χωρίς ένα μεγάλο μνημείο για τους πεσόντες στον αντιφασιστικό αγώνα, με τα ονόματα Ρώσων, Ουκρανών και Ελλήνων που έπεσαν πολεμώντας τους ναζί.
Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας είναι ήρωες των Ελλήνων, και όχι μόνο, στην Ουκρανία. Έχω καταγράψει τη συγκλονιστική απαγγελία ενός ποιήματος για τους ήρωες αυτούς από ένα πανέμορφο κοριτσάκι δημοτικού σχολείου, που κρατούσε μια ελληνική σημαία, φορούσε ένα κατάλευκο φόρεμα και είχε δέσει τα μαλλιά της με μια κορδέλα με χρυσοκεντημένο μαίανδρο.
Αντιφασίστες είναι οι Έλληνες στην Ουκρανία, αντιφασίστες, με το αίμα τους και με αληθινή τιμή, όχι σαν το δηλητηριασμένο νου και τη σκοτεινή ψυχή των νοσταλγών και θαυμαστών του Χίτλερ και των SS.
Μέγα Γιορτή 2013
Κάθε δύο χρόνια γίνεται η Μέγα Γιορτή, για την ακρίβεια η «Μέγα Γιουρτή», στη ρωμέικη διάλεκτο των Ελλήνων που κατοικούν στη Μαριούπολη και σε σαράντα χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις, γύρω-γύρω, στη στέπα που απλώνεται βόρεια από την Αζοφική Θάλασσα, πολύ κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Στο κέντρο του Ελληνισμού στην Ουκρανία, τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η φετινή Μέγα Γιορτή έγινε στο χωριό Σταραμπέσεβο. Παρένθεση: τα ονόματα των ελληνικών χωριών είναι από τα ονόματα που είχαν τα αντίστοιχα χωριά των Ρωμιών στην Κριμαία, την εποχή που η Κριμαία ήταν βασίλειο των Τατάρων, το χανάτο της Κριμαίας.
Γι’ αυτό και μία σημαντική μερίδα των Ελλήνων της Αζοφικής είναι ταταρόφωνοι, έχουν μητρική γλώσσα τα τατάρικα, όπως πολλοί Έλληνες του Πόντου και της Καππαδοκίας –οι Καραμανλήδες- ήταν τουρκόφωνοι. Οι Έλληνες του Σταραμπέσεβο, η πλειοψηφία των έξι χιλιάδων κατοίκων του χωριού, όπως δείχνει η απογραφή και επιβεβαιώνει ο επί 24 συναπτά έτη Έλληνας δήμαρχος του χωριού, είναι ταταρόφωνοι και ρωσόφωνοι. Ενώ, στα δύο γειτονικά ελληνικά χωριά που επίσης επισκεφθήκαμε, Στίλα και Καράκουμπα-Ραζντόλνιε, οι Έλληνες είναι ελληνόφωνοι. Περίπου 200 μαθητές στο σχολείο του Σταραμπέσεβο μαθαίνουν νέα ελληνικά. Έχουν καταπληκτική δασκάλα, την Άννα, μία από τις 120 εντόπιες δασκάλες της ελληνικής γλώσσας –αυτοδίδακτες και απόφοιτες πανεπιστημίων- και μία διευθύντρια η οποία με ζήλο φροντίζει για την εύρυθμη διδασκαλία των ελληνικών. Χάρη στις προσπάθειες της Ομοσπονδίας, οι ελληνικές τάξεις είναι εξοπλισμένες με βιβλία, υπολογιστή και προτζέκτορα για να είναι η διδασκαλία ελκυστική και αποτελεσματική. Και δεν στέλνουν μόνο οι Ρωμιοί τα παιδιά τους στα ελληνικά, αλλά και Ρώσοι, Ουκρανοί, Τάταροι, Αρμένιοι και Εβραίοι. Παρακολουθήσαμε μαθήματα σε τρία σχολεία και μετά τα παιδιά χόρευαν και τραγουδούσαν, υπό την εποπτεία χοροδιδασκάλων, χορούς από την Ελλάδα και την Αζοφική, χορούς των Ρωμιών που είδαμε και στη Μέγα Γιορτή.
Από τη μέρα που πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στην Ουκρανία, δεν έχω χάσει καμία Μέγα Γιορτή. Η φετινή ήταν η 9η που έχω συμμετάσχει. Παράλληλα, καταγράφω πολλές άλλες δραστηριότητες των Ελλήνων, όπως την Ολυμπιάδα Ελληνικού Πολιτισμού, που πραγματοποιείται στη Μαριούπολη κάθε χρόνο με τη συμμετοχή διακριθέντων μαθητών και φοιτητών από όλη τη χώρα και το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, εναλλάξ με τη Μέγα Γιορτή. Επίσης, παρακολουθώ τις δραστηριότητες πολλών συλλόγων και καταγράφω τις πολιτιστικές δράσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια και κοινότητες. Εκδόσεις εφημερίδων και βιβλίων ιστορίας και λογοτεχνίας, θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και λαϊκής τέχνης κ.ά. συνθέτουν έναν κόσμο ολόκληρο. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να έχω μια απτή αντίληψη της πραγματικότητας, να μπορώ να αξιολογώ την κατάσταση στην εξέλιξή της, να έχω προσωπική γνώμη για το αν υπάρχει πρόοδος, στασιμότητα ή οπισθοδρόμηση στο ελληνικό κίνημα από χρόνο σε χρόνο.
Η φετινή Μέγα Γιορτή είχε όλη τη λαμπρότητα που απέκτησε χρόνο με το χρόνο. Ξεκίνησε με την καθιερωμένη παρέλαση των αντιπροσωπειών από τις διάφορες ελληνικές κοινότητες που έφεραν τα λάβαρα και τα οικόσημά τους μέσα σε μια θάλασσα από ελληνικές και ουκρανικές σημαίες και πολλούς νέους με παραδοσιακές και αρχαιοελληνικές ενδυμασίες. Συνεχίστηκε με τους χαιρετισμούς του πρέσβη της Ελλάδας στο Κίεβο Δημήτρη Παπαδόπουλου, του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στη Μαριούπολη Δημήτρη Παπανδρέου, Ελλήνων βουλευτών στην ουκρανική Βουλή, παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης και της προέδρου της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας Αλεξάνδρας Προτσένκο-Πιτσατζή. Ακολούθησε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν 200 μουσικοί, τραγουδιστές και χορευτές, οι αγώνες πάλης και η διελκυστίνδα με διαγωνιζόμενες ομάδες από τα κοντινά ελληνικά χωριά. Στο διακοσμημένο με ωραία πανό και σημαίες γήπεδο είχαν στηθεί πάρα πολλά περίπτερα με εκθέσεις ζωγραφικής και ειδών λαϊκής τέχνης και κιόσκια με φαγητά που μαγειρεύονταν επί τόπου. Το Φεστιβάλ έκλεισε το βράδυ με ένα μεγάλο πάρτι της νεολαίας.
Από τις πιο χαρακτηριστικές ήταν οι εμφανίσεις της νεολαίας των Ελλήνων της Ουκρανίας, των φοιτητών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μαριούπολης και του συλλόγου των ένστολων Κοζάκων που ανήκουν στο δυναμικό της ελληνικής ομοσπονδίας. Εκτός από τις πόλεις και τα χωριά της Αζοφικής, συμμετείχαν αντιπροσωπείες από το Ντονιέτσκ, την Οδησσό, το Χάρκοβο, τη Χερσόνα, το Νικολάγιεφ, τη Μελιτόπολη, την Κριμαία κ.λπ.
Στο χαιρετισμό του, ο νέος πρέσβης της Ελλάδας στην Ουκρανία, έμπειρος και κοσμογυρισμένος, τόνισε ότι σε κανένα μέρος του κόσμου δεν συνάντησε έναν Ελληνισμό τόσο οργανωμένο και δημιουργικό. Στην κατ’ ιδίαν ερώτησή μου εάν επρόκειτο για φιλοφρόνηση, μου απάντησε ότι το εννοούσε ανεπιφύλακτα. Στο δρόμο του προηγούμενου πρέσβη Γιώργου Γεωργούντζου, που πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε, η ομογένεια, που έχει ταλαιπωρηθεί από διπλωμάτες της κακιάς ώρας, θα συνεχίσει να έχει τουλάχιστον την ηθική συμπαράσταση του επίσημου εκπρόσωπου της Ελλάδας στο Κίεβο. Κι αυτό σε εποχές εθνικής και ηθικής κατάρρευσης δεν είναι λίγο.
Η εξαγωγή της καταστροφής
Σε έναν τακτικό παρατηρητή ήταν φανερό ότι υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που περιόρισε τις συμμετοχές στη Μέγα Γιορτή. Κι αυτό δεν ήταν η απόσταση που χωρίζει το Σταραμπέσεβο από τη Μαριούπολη. Έπαιξε και αυτό το ρόλο του, αφού μια απόσταση 90 χλμ. είναι απαγορευτική για τους εργάτες και τους αγρότες που αποτελούν τον πληθυσμό της περιοχής με δεδομένο ότι οι περισσότεροι δεν διαθέτουν δικά τους μέσα μεταφοράς. Αλλά αυτό το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί εάν το ελληνικό κράτος δεν είχε κόψει τη μικρή, αλλά πολύτιμη βοήθεια που έδινε στους Έλληνες κατά τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, στάθηκε αδύνατο να βρεθούν όλα τα χρήματα που χρειάζονταν για να ενοικιαστούν περισσότερα λεωφορεία που θα μετέφεραν κι άλλους πολίτες και συγκροτήματα στο μακρινό χωριό. Η χορηγία ενός Έλληνα επιχειρηματία που βοηθάει ανωνύμως τον Ελληνισμό και η σημαντική για την πραγματοποίηση του φεστιβάλ συμμετοχή του δήμου του χωριού και των περιφερειακών αρχών που παραμένουν σταθεροί αρωγοί του ελληνικού κινήματος, κατέστησαν δυνατή την πραγματοποίησή του.
Στις δύο τελευταίες χρονιές, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Αφενός γιατί η οικονομική κατάσταση στην Ουκρανία παραμένει αναιμική και αφετέρου γιατί η ελληνική πολιτεία έκανε εξαγωγή της πολιτικής των μνημονίων και της εθνικής κρίσης, πλήττοντας σκληρά την ελληνική διασπορά και τον ελληνικό πολιτισμό στο εξωτερικό. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας διέθετε ένα ποσό που, στις καλές χρονιές, κυμαινόταν μεταξύ 20 και 30 χιλιάδων ευρώ σαν συμβολή σε ένα τεράστιο σε ποιότητα και ποσότητα έργο της Ομοσπονδίας που λειτουργεί όχι απλά σαν δευτεροβάθμιο όργανο 105 συλλόγων και κοινοτήτων σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας, αλλά σαν τοπική κυβέρνηση των Ελλήνων, σε αγαστή συνεργασία με τις ουκρανικές αρχές που σέβονται και διευκολύνουν τις προσπάθειές της. Πραγματικά, δεν νομίζω να υπάρχει σε όλο τον κόσμο πιο φιλική κοινωνία και πιο φιλική στους Έλληνες κυβέρνηση από της Ουκρανίας! Και το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας έστελνε 10-15 εκπαιδευτικούς για να στηρίξει τις έδρες ελληνικών σπουδών που λειτουργούν με εντυπωσιακά αποτελέσματα στα πανεπιστήμια του Κιέβου, της Οδησσού, του Λβιβ, της Συμφερούπολης και της Μαριούπολης. Χάρη σ’ αυτές τις έδρες, εκατοντάδες δάσκαλοι της ελληνικής γλώσσας και χιλιάδες μαθητές διαδίδουν και κρατούν ζωντανή την ελληνική γλώσσα στην Ουκρανία. Όμως, από το 2011, κόπηκε η επιχορήγηση των λιγοστών αλλά πολύτιμων ευρώ, κόπηκε και η απόσπαση των εκπαιδευτικών αποδυναμώνοντας τη λειτουργία του μεγάλου ελληνικού δικτύου που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και αυτοθυσία από το 1991 μέχρι σήμερα. Το πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, με 45 διδάσκοντες εντόπιους καθηγητές και 450 φοιτητές στο τμήμα ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας και ισάριθμους σε άλλα τμήματα όπου τα ελληνικά διδάσκονται σαν δεύτερη ξένη γλώσσα, αποστερήθηκε των υπηρεσιών των αποσπασμένων από την Ελλάδα εκπαιδευτικών που ενίσχυαν το επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και το κύρος της έδρας που προσελκύει σπουδαστές από τις πιο ευαίσθητες οικογένειες της περιοχής, όχι μόνο ελληνικής καταγωγής. Η «ελληνική αναγέννηση», που αναπτύχθηκε σε θαυμαστό επίπεδο μετά από δεκαετίες περιθωριοποίησης, υπονομεύεται από την ελληνική πολιτεία που εφαρμόζει και χρησιμοποιεί την πολιτική των μνημονίων για να καταστρέψει το ισχυρό ελληνικό κίνημα και την εντυπωσιακή διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ουκρανία των 48 εκατομμυρίων πολιτών και των 140 εθνοτήτων.
68 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της ναζιστικής επιδρομής που άφησε στάχτη, αίμα και δάκρυα στις περιοχές των Ρωμιών, στην Οδησσό, την Κριμαία και τη Μαριούπολη και 57 χρόνια από την επιστροφή των εκτοπισθέντων στη Σιβηρία και το Καζαχστάν Ελλήνων, σε μια άκρως φιλική Ουκρανία, το ελληνικό κράτος υποσκάπτει βάναυσα τα θεμέλια της «ελληνικής αναγέννησης». Είναι τόσο μικρά τα κονδύλια που «εξοικονομούνται» από τις περικοπές στην Ουκρανία και τις άλλες παρευξείνιες χώρες, που πολλοί άνθρωποι βάσιμα πιστεύουν ότι πρόκειται για συνειδητή γραμμή, για ευκαιρία, εξουθένωσης του Ελληνισμού από ένα καθεστώς υποτέλειας και ξενοδουλείας. Η κυβέρνηση των Αθηνών, με το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου επικεφαλής των συνοδοιπόρων του χυδαίου πατριωτισμού της μεταμφιεσμένης ή αμεταμφίεστης άκρας Δεξιάς, προσπαθεί να ολοκληρώσει το ατελείωτο έργο του ναζισμού στην παρευξείνια ζώνη. Αλλά το μήνυμα που στέλνουν οι αντιπροσωπείες των Ελλήνων της Ουκρανίας από τη στέπα της Αζοφικής προς κάθε κατεύθυνση είναι σαφές: Δεν λυγίσαμε στο παρελθόν, δεν θα λυγίσουμε τώρα! Προχωράμε στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις και στην αλληλεγγύη των συμπολιτών μας! Με την ελπίδα ότι και η ιστορική μας πατρίδα θα βρει το δρόμο της…
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Ευχαριστώ, με πολύ αγάπη, την Αλεξάνδρα, τη Σβετλάνα, την Έλενα και όλους τους υπέροχους αγωνιστές-αδερφούς, για τη φιλοξενία και τη συμβολή τους στην ψηφιακή αποτύπωση της μεγάλης γιορτής. Ξεχωριστά, τον διεισδυτικό κινηματογραφιστή Πέτρο Νούσια. Μετά την επεξεργασία του πολύ πλούσιου και συναρπαστικού υλικού που αποκτήσαμε, θα φανεί και η δουλειά μας. Στους φίλους μας που ενδιαφέρονται και συγκινούνται, συνιστούμε λίγη υπομονή.
Σχόλια
