Εάν, στα 301 μέλη, τα 75 διοριστούν από τις συνιστώσες και οι 100 γυναίκες μπουν με ποσόστωση, σύνολο 175, τότε μόνο οι 126 θα είναι οι εκλεγμένοι από τα χιλιάδες μέλη της Συνδιάσκεψης.
Δηλαδή, το 41,5% των μελών του κεντρικού οργάνου θα είναι εκλεγμένο και το 58,5% διορισμένο. Ακόμα και με όρους αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το αποτέλεσμα είναι μάλλον προβληματικό και αναιρεί ευθέως τη θέση που ορίζει ότι «τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι ισότιμα…». Πώς είναι ισότιμα όταν άλλοι εκλέγονται και άλλοι διορίζονται;
Βεβαίως, λαμβάνοντας υπόψη ότι κάποιες από τις 100 γυναίκες θα εκλεγούν από την ψηφοφορία, αυτό είναι το ακραίο σενάριο εφαρμογής της αποφασισμένης εκλογικής διαδικασίας. Όμως, όποια κι αν είναι η σχέση εκλεγμένων-διορισμένων, η δημοκρατία χωλαίνει. Αυτό το «σύστημα» υστερεί ακόμα και έναντι των συστημάτων των αντιπάλων μας και στέλνει ένα στρεβλό μήνυμα για τις προθέσεις μας και για τον τρόπο που διαμορφώνουμε τον καινούριο κόσμο.
Δημοκρατία και αξιοκρατία
Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες για το σχηματισμό του νέου φορέα ή κόμματος. Οι συνιστώσες είναι αυτές που δημιούργησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και διεκδικούν θέση και ρόλο. Κατανοητό. Ίσως, για τη δημοκρατικότερη λειτουργία του νέου σχήματος που δεν θα εκμηδενίζει τη συμβολή των συνιστωσών, χρειάζεται κι άλλος χρόνος ωρίμανσης. Κι αυτό είναι κατανοητό. Εξάλλου, η Συνδιάσκεψη έχει μεταβατικό χαρακτήρα. Εντούτοις, αυτή η «εκκρεμότητα» ταλαιπωρεί το όλο εγχείρημα. Γιατί η δημοκρατική λειτουργία αφενός είναι θέμα αρχής και αφετέρου διασφαλίζει περισσότερο την «ισότητα», επιλύει δικαιότερα τα ανακύπτοντα προβλήματα και συμβάλει ουσιαστικότερα στην επεξεργασία της συνισταμένης των απόψεων όλων των μελών, μεταφέροντας καλύτερα μέσα στο φορέα, οριζοντίως και καθέτως, τις ανάγκες και τις απόψεις της κοινωνίας ολόκληρης. Και γιατί, για να δημιουργήσουμε ένα φορέα υψηλού επιπέδου που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις πολεμικές, αναπτυξιακές και αναγεννησιακές ανάγκες της κοινωνίας, πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή τού μεγαλύτερου δυνατού αριθμού μελών, αλλά και του ποιοτικά καλύτερου ανθρώπινου δυναμικού απ’ όλους τους χώρους, τα επαγγέλματα και τις ειδικότητες.
Το κίνημα χρειάζεται ποιότητα, η Ελλάδα χρειάζεται ποιότητα, είτε κυβερνήσουμε είτε όχι. Όμως, για να γίνει αυτό, το «σύστημά μας» πρέπει να λειτουργεί άψογα ή, για την ακρίβεια, να τείνει στο να λειτουργεί άψογα. Να είναι ανοιχτό, ελκυστικό, εξωστρεφές, μαχητικό, διαφανές και δημοκρατικό. Να αποκλείει τους αποκλεισμούς και να διευκολύνει τη συμμετοχή με όρους αξιοπρέπειας, σεβασμού και αξιοκρατίας. Γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Η αξιοκρατία, που είναι βασική προϋπόθεση για να ενταχθούν στον νέο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιημένοι και δημιουργικοί πολίτες, εργάτες του πνεύματος και της ύλης, άνευ των οποίων θα κάνει μία τρύπα στο νερό, δεν είναι δεδομένη στους «μηχανισμούς». Γι’ αυτό, εφεξής, ο κάθε υποψήφιος για θέση στα όργανα θα πρέπει να κάνει τον προσωπικό του απολογισμό και με βάση αυτόν να κρίνεται η καταλληλότητά του. Όχι να εκλέγεται με βάση τις «λίστες» για λόγους «συσχετισμών», ούτε λόγω επετηρίδας.
Πού είναι οι νέοι;
Μέχρι σήμερα, η δημοκρατία λειτουργούσε επιλεκτικά στις οργανώσεις της Αριστεράς. Στα χρόνια της εσωστρέφειας, ούτε οι όροι των καταστατικών δεν τηρούνταν. Και αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, οι συνιστώσες ήταν ανέτοιμες να βγουν από τα καντόνια τους και πολλά μέλη και στελέχη, από τα ψηλότερα ως τα χαμηλότερα κλιμάκια, έδειξαν να αισθάνονται άβολα μπροστά στις πόρτες που έπρεπε να ανοίξουν διάπλατα για να δεχτούν τον κόσμο που θέλει να συμμετέχει ενεργά στον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό χάθηκε πολύτιμος χρόνος αν σκεφτεί κανείς πόσο καθυστέρησε να ξεκινήσει ουσιαστικά η οργανωτική δουλειά για το νέο φορέα. Αυτή η δυστοκία φάνηκε, κραυγαλέα σε αρκετές περιπτώσεις, τόσο στις γειτονιές όσο και στους τομείς. Για παράδειγμα, στον τομέα του πολιτισμού, ορισμένοι από την «παλιά φρουρά» παρά λίγο να τινάξουν στον αέρα το «άνοιγμα», με τους εγωισμούς και τη στενοκεφαλιά τους. Κι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η οργανωτική του συγκρότηση. Αντί να επενδύσουν με ενθουσιασμό στη μεγάλη προσέλευση πολιτών απ’ όλα τα μέτωπα δημιουργίας, προτίμησαν να παίξουν με τα νεύρα των πιο νηφάλιων προκαλώντας ρεύμα φυγής. Αντίστοιχες «αστοχίες» εμφανίστηκαν κι αλλού, αποθαρρύνοντας κυρίως τους νέους που θέλουν να ενταχθούν.
Εάν είναι θεμιτή η «ποσόστωση», έπρεπε να αφορά τους νέους. Στη νεοσύστατή μας οργάνωση, στην πλατεία Βικτωρίας, σε σύνολο 55 συναγωνιστών, μόνο δύο είναι κάτω από 40 ετών. Κι απ’ όσο γνωρίζω, δεν αποτελεί εξαίρεση στις οργανώσεις γειτονιάς, αλλά και στους τομείς πολιτισμού, ελληνισμού της διασποράς, εξωτερικών υποθέσεων, παιδείας κ.λπ. Αυτό δεν είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα; Να υποεκπροσωπούνται δεκάδες χιλιάδες νέοι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ; Και ποιος θα ανανεώσει την Αριστερά; Οι 60άρηδες; Όσο έμπειροι κι αν είμαστε, όσο νέοι κι αν αισθανόμαστε, δεν ξέρουμε καλά τη «γλώσσα» τους ούτε μπορούμε μόνοι μας. Σήμερα, το δημογραφικό της Αριστεράς είναι σοβαρότερο από το δημογραφικό της χώρας. Οι νέοι μάς ψηφίζουν, αλλά δεν περνάνε το κατώφλι μας. Κι αυτό φαίνεται πολύ έντονα στα πανεπιστήμια. Με 27% στην κοινωνία και μονοψήφια επιρροή στους φοιτητές!!! Κάτι δεν πάει καλά!
Οι φωνές της Αριστεράς
Υστερούμε στην επικοινωνία. Τόσο στα κλασικά μέσα όσο και στα νεότερα. Δεν είναι μόνο ο στριφνός λόγος που απωθεί. Είναι και η ασφυκτική κατάσταση στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες προβάλλουν τις θέσεις μας μέσα από χαραμάδες. Οι μνημονιακοί μονοπωλούν την επικοινωνία και δαστρεβλώνουν λέξη προς λέξη τις απόψεις και τα μηνύματά μας. Πώς να έχεις μια συνεχή και αδιατάρακτη συνεννόηση με τον πολίτη κάτω απ’ αυτές τις πνιγηρές συνθήκες; Ας ξαναθυμηθούμε λίγο τι έγινε στην τηλεόραση προεκλογικά. Με εκκωφαντικές ομοβροντίες απειλών και ψεμάτων τρόμαζαν τον κόσμο και συσκότιζαν την αλήθεια.
Γι’ αυτό, η Αριστερά χρειάζεται τα δικά της Μέσα. Τουλάχιστον ένα τηλεοπτικό κανάλι και ένα ραδιόφωνο πανελλαδικής εμβέλειας. Η πρόταση που έχουμε επεξεργαστεί με φίλους που έχουν την ίδια άποψη, είναι εφικτή.
Το ίδιο επιτακτική είναι η ανάγκη να αναβαθμίσουμε την παρουσία μας στο Διαδίκτυο. Χρειαζόμαστε μία εκτεταμένη, πολύμορφη, πλούσια και κυρίως έξυπνη παρέμβαση στο Διαδίκτυο. Όλοι οι επίσημοι ιστότοποι της Αριστεράς είναι δύσχρηστοι, αντιαισθητικοί, μονοδιάστατοι, ανενημέρωτοι και βραδείας καύσεως. Άτομα και ομάδες διαχειρίζονται σάιτ και μπλογκ ασυγκρίτως καλύτερα από τους ιστότοπους της οργανωμένης Αριστεράς.
Πάντως, η ενημέρωση, επικοινωνία, διάδοση και υπεράσπιση των ιδεών, των θέσεων και των πράξεών μας, δεν είναι μόνο ζήτημα των οργανωμένων φορέων. Είναι υπόθεση του καθενός μας. Πρέπει να δημιουργούμε ομάδες διαδικτυακής αυτοάμυνας, πολλές και παντού. Ομάδες επαγρύπνησης, αλληλεγγύης, ενημέρωσης και ομάδες άμεσης παρέμβασης. Και να μην αρκούμαστε στην αλληλοενημέρωση, στα αλληλοπαράπονα και στην αλληλοτροφοδοσία. Να στοχεύουμε μακριά και έξω από τους κύκλους μας. Να φτάνουμε στον πολίτη που δεν είναι ταυτισμένος με μας, που δεν ασχολείται με τα κοινά όσο εμείς, που δεν είναι η πολιτική η μοναδική του έγνοια. Στον απλό πολίτη που έχει τα βάσανά του, αλλά και τα ενδιαφέροντά του. Στον πολίτη που μάλλον δεν τον έχουμε πείσει ακόμα. Με τον οποίο δεν έχουμε ικανοποιητική επικοινωνία. Σ’ αυτόν που μαθαίνει για μας από τους αντιπάλους μας, από κουτσομπολιά και από τα εχθρικά ΜΜΕ. Οι αναρτήσεις, κοινοποιήσεις και τα like που κάνουμε στο facebook δεν είναι άχρηστα, αλλά δεν πρέπει να μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι τα μηνύματά μας φτάνουν μακρύτερα από την περιορισμένη εμβέλειά μας.
Αιχμηρές πένες
Για τις εφημερίδες μας, που είναι αρκετά καλές, πρέπει να αναζητήσουμε επίμονα τα αίτια της χαμηλής τους κυκλοφορίας. Οι δικές μας ανεπάρκειες και ευθύνες, η στασιμότητά μας, η μη ικανοποιητική ανταπόκριση στις ανάγκες της κοινωνίας, η ρουτίνα και πολλά άλλα ελαττώματά μας πρέπει να αντιμετωπιστούν θαρραλέα και ριζοσπαστικά. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να κλείσουμε ή να συγχωνεύσουμε τις εκδόσεις μας, γιατί αποτελούν ξεχωριστούς πυρήνες σκέψης που συνεισφέρουν στην ενημέρωση, τον προβληματισμό και την κριτική, αν και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι την αυτοκριτική. Ίσως θα έπρεπε να βγάζαμε και μία εφημερίδα πλατιάς κυκλοφορίας, που θα διανέμεται δωρεάν σε όλη την Ελλάδα, ή έστω, κατ’ αρχήν, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και, αργότερα, ίσως προχωρήσουμε σε ένα πρακτορείο ειδήσεων της Αριστεράς σε συνεργασία με άλλες δημοσιογραφικές ομάδες της Αριστεράς μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Και γιατί όχι, μια σχολή δημοσιογραφίας που θα βγάζει νέους δημοσιογράφους που θα μαθαίνουν να δουλεύουν με εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, με πολλαπλά εργαλεία αξιολόγησης και διαχείρισης των ειδήσεων και με πολύ ανοιχτούς ορίζοντες, με κέντρο τον πολίτη και όχι την εξουσία. Και… με περισσότερο πολιτισμό στην πολιτική!
Τα ΜΜΕ της Αριστεράς, οπτικοακουστικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, πρέπει να γίνουν αιχμηρά και πυραυλοκίνητα. Κι αν δεν υπάρχουν λεφτά, υπάρχει ο εθελοντισμός!
Γειτονιά μου αγαπημένη
Όμως, όση δύναμη κι αν έχουν εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, υπάρχουν και εκατομμύρια πολίτες που δεν βλέπουν τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση, ούτε διαβάζουν εφημερίδα. Βλέπουν μόνο σίριαλ και διασκεδαστικές εκπομπές. Πώς τους πλησιάζεις αυτούς;
Και είναι επίσης γεγονός ότι ο πολίτης, είτε επηρεάζεται από τα Μέσα είτε όχι, κρατάει ένα χώρο στο μυαλό του όπου συγκεντρώνονται οι δικές του άμεσες εμπειρίες από το παρόν και το παρελθόν. Κι ένα ακόμα χώρο, συγκοινωνούντα, που εισρέουν οι φωνές τού περίγυρού του και ακουμπάνε την πραμάτεια τους οι πάσης φύσεως γυρολόγοι, σοφοί και σαλτιμπάγκοι. Είναι πολύ πιο σύνθετος ο ατομικός κόσμος του πολίτη απ’ ό,τι νομίζουμε. Και για να μας δεχτεί, να μιλήσει μαζί μας, να μας ακούσει, και πολύ περισσότερο για να συμφωνήσει και να συμπράξει, πρέπει να είμαστε πάρα πολύ κοντά του, να ξέρουμε τους κώδικές του, να νιώθει τις αναπνοές μας και να μπορεί να στηριχτεί σε μας. Γι’ αυτό η δράση μας στη γειτονιά πρέπει να είναι φιλικά επίμονη, όχι μόνο με προσκλήσεις του τύπου ελάτε να δείτε τι κάνουμε, αλλά με διαρκή παρουσία πόρτα-πόρτα, σπίτι-σπίτι και μαγαζί-μαγαζί. Η αλληλεγγύη πάει πακέτο με τη συμβίωση και τον κοινό αγώνα, αλλιώς γίνεται φιλανθρωπία.
Σήμερα, η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας είναι γεμάτη ρωγμές και σπασίματα. Ο πολίτης κλειδώνεται στο διαμέρισμά του και κάθε χτύπημα στην πόρτα τον ταράζει. Είναι ο κλέφτης της περιοχής, ο υπεργολάβος της ΔΕΗ που θα του κόψει το ρεύμα ή ο δικαστικός επιμελητής που θα του επιδώσει την εξώδικο της τράπεζας για τις δόσεις του στεγαστικού ή του ιδιοκτήτη για την έξωση;
Ο μικροεπιχειρηματίας βάζει λουκέτο στο κατάστημά του, απολύει την υπάλληλο του και μένει ανασφάλιστος με χρέη στο δημόσιο και τους προμηθευτές του. Η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων είναι κιόλας ανυπόφορη. Κόλαση! Και πολλοί απ’ αυτούς πιστεύουν ότι η Αριστερά δεν κάνει αρκετά γι’ αυτούς. Σ’ αυτόν τον πολίτη πρέπει να είμαστε δίπλα, δίπλα, δίπλα!
Χρειάζεται περισσότερη δουλειά εκεί που ζουν οι άνθρωποι, στους χώρους κατοικίας, εργασίας και σπουδών. Κανένα μέλος, κανένα στέλεχος δεν πρέπει να εξαντλείται στα γραφεία και τις διασκέψεις. Δεν φτάνει να είναι κανείς ενημερωμένος για την τραγική κατάσταση των συμπολιτών μας. Πρέπει να συμπάσχει, συνεχώς και εκ του σύνεγγυς. Αυτή η επαφή δεν μπορεί να αναπληρωθεί από άρθρα, αφίσες, συγκεντρώσεις, δηλώσεις, διαδηλώσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Η Αριστερά πρέπει να είναι παρούσα, επί τόπου. Η ανάγκη αυτή είναι αισθητή παντού.
Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έσμιξε με την Αριστερά και την κατέστησε έγκυο! Ας το κρατήσουμε κι ας το μεγαλώσουμε!
Στέλιος Ελληνιάδης
