Η περίπτωση της Ι. Π. και της οικογένειάς της είναι μία από τις πολλές των Ελλήνων που ζουν στην ευρύτερη περιοχή της Αζοφικής Θάλασσας, στην Ανατολική Ουκρανία. Ο φόβος και η αγωνία για τα μικρά παιδιά, μου θυμίζει τις ελληνικές οικογένειες που ακριβώς για τον ίδιο λόγο αναγκάστηκαν να φύγουν από την Κωνσταντινούπολη μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955. Και τότε το ελληνικό κράτος έκανε την πάπια. Τώρα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να χαράξει εθνική πολιτική και να την εφαρμόσει δραστικά και γρήγορα ιδιαίτερα στις περιοχές που οι συνθήκες είναι δραματικές.
Στ. Ελλ.
«Αγαπητέ Στέλιο, καλημέρα! Είμαι η Ι. Π. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, είμαι η συμφοιτήτρια της Α. Π. στο πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, συμμετείχα στο χορευτικό του Θ. Χ. με τη Λιουντμίλα και άλλα κορίτσια. Η οικογένεια μας ζητάει μια συμβουλή. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη Μαριούπολη και ζούμε όλη αυτή τη δίνη του πολέμου, μένουμε ακριβώς σε αυτή τη περιοχή που έγινε η τραγωδία το Σάββατο. Το δικό μας σπίτι δεν καταστράφηκε ευτυχώς, αλλά να γυρίσουμε εκεί, να φέρουμε τα παιδιά μας εκεί δεν μπορούμε, όπως και να πάμε στο χωριό του άντρα μου, στο Σαρτανά μετά από το ό,τι έγινε εκεί στις 19 Ιανουαρίου.
Οι ρουκέτες έπεσαν στην οδό που μένουν τα πεθερικά μου, εκεί που ξεκινήσαμε και εμείς την επισκευή του πατρικού σπιτιού του άντρα μου. Μέναμε στην Αθήνα 10 χρόνια, αλλά όταν απολύθηκε ο σύζυγος λόγω κρίσης, αποφασίσαμε να έρθουμε στη Μαριούπολη για κάποιο χρονικό διάστημα. Εδώ και δύο χρόνια είμαστε στη Μαριούπολη, όμως μετά από όσα έγιναν, καταλάβαμε ότι δεν είμαστε ασφαλείς πια εδώ. Πρέπει να γυρίσουμε Ελλάδα. Εγώ με τα παιδιά έχουμε ιθαγένεια, ο άντρας μου θα πάρει βίζα (του έληξε η άδεια), όλα αυτά δεν είναι πρόβλημα, πήγαμε στο προξενείο και είπαν εκεί ότι θα τα κάνουν γρήγορα. Το θέμα είναι η μετακίνησή μας … Δεν ήμασταν έτοιμοι τώρα για ταξίδι, όμως είπαν στο προξενείο ότι επίσημα δεν έχει βγει ακόμα κάποιο πρόγραμμα απομάκρυνσης των ομογενών από τη Μαριούπολη και τις γύρω περιοχές.
Μαζί μας θέλει να ταξιδέψει η αδερφή μου με το παιδί της, έστω προσωρινά να περιμένει την ομαλοποίηση της κατάστασης. Δεν ξέρω, βέβαια, αν υπάρχουν (σίγουρα θα υπάρχουν) άλλες οικογένειες που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα. Το δικό μας πρόβλημα είναι η μετακίνησή μας από την Ουκρανία στην Ελλάδα. Τίποτε άλλο. Τα παιδιά μας πρέπει να συνεχίζουν σχολείο και παιδικούς σταθμούς. Να ζούμε και να φοβόμαστε για τις ζωές τους δεν το αντέχουμε άλλο ψυχολογικά.
Αν τελικά ψηφιστεί κάποιο τέτοιο πρόγραμμα υποστήριξης, πώς θα μπορούσα να το μάθω; Ευχαριστώ πολύ.»
(τα ονόματα είναι στη διάθεση των αρμοδίων)
Υ.Γ. Η λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού» έστειλε αυτή τη βδομάδα άλλα πέντε κιβώτια με φάρμακα και τρόφιμα στη Μαριούπολη.
