του Δημήτρη Παπαχρήστου*
Αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη είναι λίγο να πει κανείς ότι είναι ένας πόλεμος, ότι είναι ακόμα ένα ολοκαύτωμα. Λίγο είναι κι αν πει ότι είναι μια ακόμα γενοκτονία. Είναι κάτι πιο πολύ. Είναι η βαρβαρότητα του επιθετικού καταναλωτικού ιμπεριαλιστικού πολιτισμού μας, που αφορά τον καθένα μας ξεχωριστά και κατά μόνας, και ολόκληρο τον κόσμο.
Συνεπώς είμαστε ένοχοι και όταν διαδηλώνουμε και δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο και να εξανθρωπίσουμε τον άνθρωπο – και μάλιστα εκεί που ο Χριστός σταυρώθηκε κηρύσσοντας την αγάπη.
Οι Εβραίοι Ισραηλίτες, οι διωκόμενοι ανά τον κόσμο, οι κατατρεγμένοι, «τα σαπούνια των χιτλερικών Ναζί» όχι μονάχα θα το πληρώσουν ακριβά-ιστορικά (γιατί κάνουν χειρότερα από ό,τι έχουν υποστεί από τους Ναζί στους Παλαιστίνιους), αλλά θα υποστούν και τις συνέπειες και την παγκόσμια κατακραυγή, που θα τους ακολουθεί παντοτινά γιατί θα φανούν ανάξιοι της ιστορίας τους.
Ήδη έχουν στραφεί εναντίον τους οι λαοί όχι ως αντισημίτες που εναντιώνονται στο εβραϊκό κράτος αλλά ως άνθρωποι, αφού αυτό το κατασκευασμένο κράτος, με τη στήριξη των ΗΠΑ, δεν θέλει να συνυπάρξει με το κράτος της Παλαιστίνης, για το οποίο χρόνια τώρα εκκρεμεί η απόφαση που έχουν πάρει τα Ηνωμένα Έθνη.
Ο Νετανιάχου είναι ο Χίτλερ της Μέσης Ανατολής, με την ανοχή της υποτίθεται Ενωμένης Ευρώπης που νίπτει τα χείρας της – όπως ο Πόντιος Πιλάτος που σταύρωσε τον Χριστό με την ουδετερότητά του.
Αυτά που ζούμε, αυτά που βλέπουμε, δεν τα βλέπει ο κ. Μητσοτάκης που προθύμως εναγκαλίζεται τον Νετανιάχου, ο οποίος επιτίθεται με τανκς και αεροπλάνα δολοφονώντας νήπια και καταστρέφοντας τη Γάζα και τους ανθρώπους της, που τους σπρώχνει στον λιμό και στην εξόντωση. Η βία όμως φέρνει τη βία και αναγκάζει τους εξεγερμένους στην επανάσταση.
Οι πολιορκημένοι της Γάζας θυμίζουν, τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Μεσολογγίου. Οι αγωνιστές του ’21 για την απελευθέρωση της πατρίδας μας ήταν κι αυτοί τρομοκράτες για τους κρατούντες Οθωμανούς και για την Ιερά Συμμαχία της Ευρώπης του Μέτερνιχ. Γίνανε ήρωες και η δόξα της πατρίδας μας γράφοντας στη σημαία μας «Ελευθερία ή θάνατος».
Ο Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούτ Νταρουίς είναι οπλισμένος με τη δύναμη των λέξεων, με την ανοιχτή αγκαλιά της συνύπαρξης των λαών και με τη συμβολική, ιστορική και πολυθρησκευτική συναδέλφωση. Είναι ο εθνικός ποιητής, ο Σολωμός της Παλαιστίνης. Αλλά «όταν σε πολιορκούν / η ζωή είναι μια στιγμή / ανάμεσα στην ανάμνηση / της πρώτης στιγμής / και στη λήθη / της τελευταίας». Γράφει τον Ιανουάριο του 2002, πολιορκημένος στη Ραμάλα:
«Εκεχειρία, εκεχειρία». / Καιρός να δοκιμάσουμε τις θεωρίες: μπορούν τα ελικόπτερα να γίνουν άροτρα; / Τους είπαμε: «Εκεχειρία, εκεχειρία», / για να δούμε τις προθέσεις. / Η ουσία της ειρήνης / μπορεί να μετουσιωθεί βαθιά στην ψυχή. / Ύστερα μπορούμε να συναγωνιστούμε / στον έρωτα της ζωής / με ποιητικές εικόνες.
Απάντησαν: «Δεν ξέρετε / πως η ειρήνη αρχίζει μέσα στον καθένα; / Μόνον έτσι θ’ ανοίξετε την πύλη / του οχυρού της αλήθειας μας»
Κι εμείς: «Και μετά;»
Αλλά δεν χωράνε όλα αυτά, και προπαντός η ποίηση, στην εποχή της ορθολογοκρατίας και της παγκοσμιοκρατίας. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και το εβραϊκό λόμπι δεν νοιάζονται για τον θάνατο και την καταστροφή (Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.ο.κ.). Εμπορεύονται τα πάντα για το κέρδος, που το βάζουν πάνω από τον άνθρωπο προκειμένου να ικανοποιήσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα όπου γης.
«Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις
πως έχεις γερή καρδιά κι αρχίδια
και πως η αρχαία αρρώστιά σου
ζει και βασιλεύει εντός σου:
λέγεται ελπίδα».
Αυτά γράφει ο Μαχμούτ Νταρουίς για να μιλήσει με εικόνες, με συναισθήματα και με θυμό. Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει ώσπου να μάθουν οι πολιορκητές αυτό που ξέρουν οι πολιορκημένοι: ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τ’ άλλα.
* Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι οικονομολόγος, συγγραφέας, ποιητής και ραδιοφωνικός παραγωγός.
