Η Ελλάδα έχει προσωρινά τουλάχιστον ένα «πλεονέκτημα» απέναντι στην Ευρώπη. Έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στην ηγεσία των ΗΠΑ και έχει την προστασία τους έναντι της αφηνιασμένης (αλλά όχι ανεξέλεγκτης…) τουρκικής ηγεσίας. Ο καημένος ο Ερντογάν έχει περιπέσει στην κατηγορία «σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει». Ούτε λύκος ούτε καν οικόσιτος σκύλος. Τις αντιρρήσεις, τους φόβους, το προσωρινό αυτών των πραγμάτων τα ξέρω, όπως όλοι μας. Αλλά όσο ο Πούτιν είναι στο τιμόνι, οι ερωτικές εξάρσεις του Ερντογάν προς τη Μόσχα θα οδηγούν τις ΗΠΑ θα τον νουθετούν στηρίζοντας το αντίπαλο δέος, εμάς.
Τι κρύβουν τα ΜΜΕ
Τα ίδια και στην άλλη Ευρώπη. Η Γερμανία είναι στο χώμα, η Αμερική είναι εντός Ευρώπης, κυρίαρχη κατά το «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» και βήμα-βήμα σπρώχνει τους αδύναμους και αποβλακωμένους Ευρωπαίους να αποκοπούν εντελώς από τη Μόσχα. Έχουμε γυρίσει, χωρίς διαμαρτυρίες, στις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου και του Σιδηρούν Παραπετάσματος. Όταν οι ΗΠΑ έκαναν κουμάντο και οι Ευρωπαίοι έλεγαν «ναι σε όλα». Ο κοσμάκης το έχει καταλάβει και τα ΜΜΕ παίζουν κρυφτούλι «θάβοντας» π.χ. την τεράστια συγκέντρωση στην Πράγα (3/9/22) εναντίον της ακρίβειας. Στην αιχμή των, ασυντόνιστων και σπασμωδικών, αντιδράσεων είναι οι λεγόμενοι μικρομεσαίοι, οι μισοχορτάτοι-μισοπεινασμένοι, δηλαδή οι πιο απαιτητικοί. Πρωταγωνιστούν στην Ιταλία, χώρα στο μεταίχμιο πλούτου και φτώχειας. Το έχουμε πει από την αρχή της κρίσης ότι στόχος όλης αυτής της φασαρίας δεν είναι απλώς οι χώρες, ως κυρίαρχες οντότητες, αλλά και η ανθούσα (προ κρίσης) μεσαία τάξη. Το πρόβλημα έχει δυο όψεις: εθνική και ταξική. Οι χώρες, με την ιδιότητα του Κράτους, μπορούσαν να διεκδικήσουν ανεξάρτητη γνώμη και θέση εντός της Συμμαχίας-ΝΑΤΟ. Η ήττα τους είναι απόλυτη. Μετά τους αλλοτριωμένους προλετάριους ήρθε η σειρά των μεσαίων. Έβγαλαν μερικά λεφτά και ζητούσαν μερίδιο πολιτικής εξουσίας. Τρώνε κλωτσιές στα πισινά. Ακόμα πασχίζουν, εδώ κι εκεί, σκόρπια και ασυντόνιστα, υποχωρώντας αλλά χωρίς να γονατίσουν, όχι ακόμα τουλάχιστον. Οι μεσαίοι είναι το δυναμικό στοιχείο, οικονομικά και κοινωνικά. Δεν μπορούν, όμως, να ξεφύγουν από την παγίδα του διμέτωπου αγώνα: ούτε με τις ελίτ αλλά κατά των –ήδη ηττημένων– προλετάριων. Διαχρονική συνταγή ήττας.
Σκάσε και κολύμπα
Οι πλείστοι αναλυτές, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι έχουν σωπάσει. Έχουν απομείνει οι άγριες επιθέσεις σε όποιον επιμένει στις αντιρρήσεις του. Ωστόσο ο Μακρόν δέχεται ήδη επιθέσεις και στην Ιταλία η σύγκρουση οξύνεται. Ο Σαλβίνι υπόκυψε γρήγορα και άδοξα όταν αντιμετώπισε την κατηγορία ότι είναι φασίστας. Απαλλάχθηκε ομνύοντας πίστη στις ΗΠΑ. Στην Ιταλία η –υποτίθεται φασίστρια– Μελόνι δήλωσε ότι θα συνεχίσει την οικονομική πολιτική Ντράγκι σε μια προσπάθεια σύγκλισης με την ελίτ. Αλλά, ως τώρα, αρνείται να κάνει, όπως ο Σαλβίνι, ολοκληρωμένη «δήλωση κοινωνικών φρονημάτων». Οι ελίτ δεν έχουν πια ανάγκη το δεκανίκι του φασισμού. Η απαίτηση να αποκηρυχθεί το πτώμα του φασισμού είναι για να διακηρυχθεί πανηγυρικά ότι το σύνολο της αστικής τάξης είναι πειθαρχικά στοιχισμένο στις εντολές του ηγετικού πυρήνα στην Ιταλία (και της κάθε χώρας) ότι δεν διεκδικεί κανενός είδους αυτοδιάθεση, πνευματική, οικονομική, πολιτική, έναντι των ΗΠΑ. «Σκάσε και κολύμπα», το σύνθημα ενότητας και επιβίωσης.
Το πολιτικό υπέδαφος δεν είναι σταθερό ιδίως επειδή η ψήφος στον Μητσοτάκη είναι απλώς και περιοριστικά, «γάμος συμφέροντος»
Πάλι με χρόνους και καιρούς…
Στην Ελλάδα η εξάρτηση ήταν και είναι δεδομένη. Επιτρέπονται μόνο διαμαρτυρίες ως άλλοθι ότι επικρατεί απόλυτη ελευθερία. Αν στο κοντινό ή απώτερο μέλλον μετατραπούν σε πυρήνες και κήρυκες αλλαγής, είναι τώρα υπόθεση επιθυμίας.
Η διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι μετά από αλλεπάλληλες ήττες όχι μόνο η ηγεμονεύουσα ελίτ αλλά και ο κόσμος έχουν πάψει να εκδηλώνουν την όποια αντίθεσή τους στις απαιτήσεις του επικυρίαρχου. Οι εκδηλώσεις αντιδράσεις παίρνουν ενίοτε παρακαμπτήριους όπως π.χ. τι είναι εκείνο που έκανε –και κάνει ακόμα– συμπαθή τον Καραμανλή στους πέραν του δικού του ιδεολογικού χώρου ανθρώπους. Οι επιλογές και οι αντοχές, πολιτικές και προσωπικές, του Καραμανλή είναι γνωστές σε όλους. Έτσι η «έκρηξη» του πρώην πρωθυπουργού είχε αναμενόμενα ελεγχόμενη ένταση και διάρκεια στον χρόνο. Ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει αυτό που δεν έχει γίνει πουθενά στην Ε.Ε. Ίσως οι επιλογές και οι αδυναμίες του συμπίπτουν και αποκαλύπτουν, κοινωνικά και πολιτικά, μια κατανόηση, αν όχι «συνενοχή» του πλήθους ευρύτερη. Αν είναι έτσι τότε το πολιτικό υπέδαφος δεν είναι σταθερό ιδίως επειδή η ψήφος στον Μητσοτάκη είναι απλώς και περιοριστικά, «γάμος συμφέροντος». Ο κόσμος δεν είναι αψίκορος επαναστάτης. Ο κόσμος όταν δεν υπάρχει το άριστο στηρίζει το ελάχιστο. Ο Μακιαβέλι υποδεικνύει ότι αν δεν μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις τουλάχιστον να αποτρέψεις το χειρότερο. Ο κόσμος έχει τώρα απαίτηση να μη γίνουν θυσίες που θα χειροτερέψουν τη θέση της χώρας, άρα και την ατομική κατάσταση του καθενός. Είναι ανυποχώρητος στα εθνικά. Οι Αμερικάνοι συμφωνούν… για όσο καιρό θα συμφωνούν. Ο Μητσοτάκης, αν όχι τίποτα άλλο, μοιράζει επιδόματα, λεφτά δηλαδή, που συνήθως πήγαιναν στα αόρατα αλλά γνωστά, αχόρταγα πορτοφόλια. Είναι η πολιτική του επιβίωση με φιλολαϊκή όψη, απτή και κατανοητή στον κόσμο. Η ρίζα του κακού παραμένει. Οι εκκλήσεις κάποιων, τα «πρέπει» τα «υπάρχει ανάγκη» κ.λπ. δεν έχουν ορατή ανταπόκριση. Υπόγειες οι ελπίδες ότι «με χρόνους και καιρούς…»
