του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Μπορεί το Πουέρτο Ρίκο να μην έχει καταφέρει (ακόμα) να γίνει η 51η πολιτεία των ΗΠΑ, αλλά η χώρα της χαμογελαστής πρέσβειρας τρέχει να μεταβάλει την Ελλάδα σε κάτι παρόμοιο, έστω και ατύπως. Η οικοδόμηση ενός μακρινού υπερσύγχρονου φρουρίου, λουστράτου και με θέα την Ακρόπολη, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Η Αλεξανδρούπολη δικιά τους ήδη, για τη Σούδα δεν γίνεται καν λόγος καθώς την εκσυγχρονίζουν κατά τις ανάγκες τους, όπως εκσυγχρονίζουν και όλες τις άλλες βάσεις (μήπως και τη Νέα Μάκρη πάλι;), αλλά και η Ελευσίνα δικιά τους πια με την άδεια Θεοδωρικάκου-Μητσοτάκη, κι ας κλαίνε αγκαλιασμένες η Δήμητρα και η Περσεφόνη για την ακόμα μεγαλύτερη κατηφόρα που έχει πάρει ο ιερός τόπος τους.
Και είναι απολύτως φυσιολογικές αυτές οι εξελίξεις, καθώς ο «διάδρομος» (όπως αποκαλούν πλέον με υπερηφάνεια τη χώρα μας) για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται σταθμούς ανεφοδιασμού αλλά και βάσεις υποστήριξης. Στρατιωτικές βάσεις φυσικά, συμπεριλαμβανομένων κρίσιμων λιμανιών και ναυπηγείων. Σ’ αυτή τη λογική δεν πρέπει να παραξενέψει κανέναν το ενδεχόμενο ο Τραμπ, τώρα που όπως λέγεται φέρεται αποφασισμένος να ενισχύσει θεαματικά το στόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, να ναυπηγήσει κάποια πολεμικά πλοία και στην Ελλάδα.
Αυτό όμως δεν λέγεται αναβάθμιση της χώρας μας στο συμμαχικό στερέωμα. Πλήρης αποικιοποίηση ονομάζεται. Η διαδικασία έχει αρχίσει, και είναι παντελώς αδιάφορο αν υποδεχτεί τον Αμερικανό πρόεδρο στην Αθήνα ο σημερινός πρωθυπουργός ή ο διάδοχός του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτοί που χαμογελούν σήμερα ως συνοδοί της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, αύριο θα παραστέκονται δίπλα στον Τραμπ με αμερικάνικα σημαιάκια.
Με κάποιους θα ανοίξει καυγάδες η Ουάσιγκτον σύντομα. Το πιθανότερο είναι να μην μαλώσει με τη Μόσχα, αλλά με το Ιράν και κάποιους άλλους γύρω-γύρω έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Και με την Τουρκία επίσης δεν τα πάει τόσο καλά, όσο φαίνεται. Με δυο λόγια, μας βάζει σε μπελάδες, για τους οποίους η χώρα μας δεν έχει ούτε ευθύνη ούτε όφελος.
Αυτή όμως δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε. Για κάτι άλλο πιο σπουδαίο αγωνίζεται (και αγωνιά) ο κόσμος που θέλει να είναι περήφανος για την πατρίδα του.
