Έχοντας χείρα βοηθείας από την Ουάσιγκτον, το ισραηλινό κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να βυθίσει τη Μέση Ανατολή σε ακόμη μεγαλύτερο χάος, τη στιγμή που περνά μία από τις μεγαλύτερες εσωτερικές κρίσεις στην ιστορία του. Δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα χρόνο δεν στάθηκαν ικανές για να επιλύσουν την ενδοϊσραηλινή πολιτική διένεξη, κι έτσι πλέον δεν αποκλείεται νέα προσφυγή στις κάλπες (ούτε ο «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός Νετανιάχου ούτε ο απόστρατος στρατηγός Γκαντζ κατάφεραν να αποσπάσουν στήριξη από κοινοβουλευτική πλειοψηφία). Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο εκδοχές της ισραηλινής Ακροδεξιάς που, μαζί με μια πλειάδα μικρότερων σιωνιστικών κομμάτων, κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην ισραηλινή κοινωνία*. Μια άρρωστη, αλαζονική και ρατσιστική κοινωνία που βαυκαλίζεται ότι, όντας ο «περιούσιος λαός» κι έχοντας τις πλάτες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, θα μπορεί εσαεί να κρατά υπόδουλο τον γηγενή παλαιστινιακό πληθυσμό…
Η εσωτερική κρίση δεν επιτείνεται μονάχα από την «ισοψηφία» των δύο πρωταγωνιστών, αλλά και από την άμεση εμπλοκή του Νετανιάχου σε χορεία σκανδάλων που θα έπρεπε ήδη να τον έχουν οδηγήσει στη φυλακή – ενδεχόμενο που παραμένει πιθανό αν δεν τη γλιτώσει χάρη στην υποστήριξη από την κυβέρνηση Τραμπ. Πράγματι, ο Νετανιάχου προσπαθεί τώρα να εκμεταλλευθεί την πρόσφατη εμπρηστική απόφαση της Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει, δια στόματος του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Πομπέο, τη νομιμότητα των παράνομων ισραηλινών εποικισμών. Η κίνηση αυτή δεν πάει κόντρα μόνο σε μια διεθνή νομιμότητα που έτσι κι αλλιώς έχει γίνει κουρελόχαρτο από τους ισχυρούς: ανατρέπει την πολιτική δεκαετιών των ίδιων των ΗΠΑ, που μπορεί να βοηθούσαν άνευ όρων το Ισραήλ, αλλά τυπικά τουλάχιστον θεωρούσαν τους εποικισμούς παράνομους. Ούτε ο Ρίγκαν ούτε οι Μπους, πατέρας και γιος, δεν τόλμησαν να κάνουν το βήμα που κάνει τώρα η κυβέρνηση Τραμπ, χειροκροτούμενη από το σιωνιστικό λόμπι…
Εκνεύρισαν μέχρι και τους Ρώσους
Ακόμη όμως κι αν τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα για την πρωθυπουργική καρέκλα, οι Νετανιάχου και Γκαντζ συμφωνούν σε μια πολιτική ανατίναξης κάθε προηγούμενης διευθέτησης. Σε επίπεδο «συμβολικό» αλλά και ταυτόχρονα πραγματικά αιματηρό, αυτό φαίνεται από τους διαρκείς βομβαρδισμούς της μαρτυρικής Γάζας (που και πάλι μετρά δεκάδες νεκρούς αμάχους εν μέσω πλήρους διεθνούς αδιαφορίας) αλλά και από την τελευταία «τολμηρή» πυραυλική και αεροπορική επιδρομή των ισραηλινών εναντίον συριακών στόχων. Αυτή τη φορά εκνευρίστηκαν μέχρι και οι… Βούδες της ρωσικής διπλωματίας, που ανέκαθεν είχε ειδική σχέση με το ισραηλινό κράτος: «Η ισραηλινή επίθεση, που προκάλεσε δεκάδες νεκρούς, μεταξύ των οποίων και πολλοί άμαχοι, μας προκαλεί δυσαρέσκεια διότι εμποδίζει τις προσπάθειές μας για επίτευξη σταθερότητας και πολιτικής λύσης στη Συρία», δήλωσε το συνήθως κατευναστικό ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον η Μόσχα, ξαφνιάζοντας τους ισραηλινούς, αποκάλυψε και προηγούμενες ισραηλινές επιδρομές τις οποίες ως τώρα δεν είχε σχολιάσει, καταγγέλλοντας μεταξύ άλλων και την παραβίαση του εναέριου χώρου της Ιορδανίας και του Ιράκ.
Όμως δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί των ισραηλινών, τουλάχιστον όσο έχουν το πράσινο φως των ΗΠΑ. Πέρα από την ανοιχτή πια καταπάτηση των συμφωνιών που είχε συνυπογράψει το ισραηλινό κράτος όσον αφορά τη μη επέκταση των εποικισμών –που πλέον αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση ακόμη και στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ– οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος συναγωνίζονται στο ποιος θα φανεί πιο ρατσιστής και φιλοπόλεμος. Εδώ εντάσσονται και οι «παράλογοι» σχεδιασμοί για οριστική προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στο κατοχικό κράτος, βάζοντας μέχρι και τη δοτή Παλαιστινιακή Αρχή, που συνεργάστηκε αρμονικά για χρόνια με τους σιωνιστές και τους Δυτικούς, στο ισραηλινό στόχαστρο. Η ψευδαίσθηση της ύπαρξης νησίδων, έστω, υπό «παλαιστινιακό» έλεγχο καταρρέει, καθώς το Ισραήλ κηρύττει ολοκληρωτικό πόλεμο. Και μάλιστα με ανοιχτά ρατσιστικό τρόπο, αφού το σχέδιο για όσους Παλαιστίνιους απομείνουν μετά την ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης προβλέπει να είναι υποζύγια χωρίς δικαιώματα. Ούτε καν πολίτες Β΄ κατηγορίας, όπως οι ομοεθνείς τους που ζουν στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης! Είναι μια πολιτική που μακροπρόθεσμα θέτει σε κίνδυνο αυτή καθαυτή την ύπαρξη του κατοχικού κράτους.
* «Πάρ’ τον έναν, χτύπα τον άλλο» (φύλλο 467, σελ. 15).
