Tα μάθατε όλοι, υποθέτω… Τα rapid test στη χονδρική εισάγονται με τιμή 0,80 λεπτά και χρεώνονται €10, ενώ η μάσκα KN95 εισάγεται με τιμή 0,08 λεπτά και χρεώνεται €1. Σιγά, θα μου πείτε, μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου… Τα λέμε και γελάμε μέχρι που αλλάζουμε θέμα γιατί βαρεθήκαμε πια να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Όποια στιγμή και να ανατρέξεις στις ειδήσεις του παρόντος ή του παρελθόντος, σε όποια χρονική πολιτική περίοδο, η ρεμούλα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της.
Δεν με νοιάζει που σε περίοδο πανδημίας και άθλιων οικονομικών συνθηκών για τους περισσότερους, η αισχροκέρδεια είναι στο πικ της, με τις ευλογίες του κράτους.
Δεν με νοιάζει που ενώ κάνουμε την «επανάστασή» μας υπερασπιζόμενοι την αειφόρο ανάπτυξη, καταργούμε τα πλαστικά καλαμάκια αλλά ρυπαίνουμε το περιβάλλον με πλαστικές συσκευές ανίχνευσης του κορωνοϊού.
Δεν με νοιάζει που ο πρωθυπουργός δεν έχει ίχνος ενσυναίσθησης τι ακριβώς συμβαίνει δύο χρόνια τώρα και η μόνη επαφή που έχει με τη χώρα είναι οι τουριστικοί προορισμοί.
Δεν με νοιάζει που η επιστημονική επιτροπή (από τα πρώτα πράγματα που έκανε) κοίταξε πώς να φυλάξει τα νώτα της, ψηφίζοντας την ασυλία της.
Δεν με νοιάζει που η κυβέρνηση λειτουργεί ως ψυχοπαθής που επαναλαμβάνει τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Δεν με νοιάζει που εν μέσω πανδημίας ο Κρατικός Προϋπολογισμός προβλέπει περικοπές στην Υγεία.
Δεν με νοιάζει που η υπουργός Παιδείας λειτουργεί ως τραπεζίτης και λογαριάζει τα παιδιά ως προϊόν χρηματιστηρίου.
Eκείνο, όμως, που με νοιάζει, που με ενοχλεί, που με στενοχωρεί περισσότερο είναι που όλα τα παραπάνω τερατουργήματα απλώς τα συζητάμε μεταξύ μας, τα προσπερνάμε και περιμένουμε χαλαρά ποιο θα είναι το επόμενο.
Έχουμε ιδρυματοποιηθεί και δεν το αντιλαμβανόμαστε, βυθιζόμενοι στο τέλμα μιας ξοφλημένης χώρας, δίχως ελπίδα ανέλκυσης. Είμαστε δέσμιοι όχι του καθεστώτος, αλλά των επιλογών μας.
