Καλοκαιρινές κυβερνητικές ντρίμπλες σε φόντο γενικής απαξίωσης
του Μανόλη Μούστου
Το διήμερο, 19-20 Ιουλίου, θα συζητηθεί και θα ψηφιστεί, τελικά, ο νέος εκλογικός νόμος στην Ολομέλεια της Βουλής. Μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηγών αλλά και κάμποσες «ντρίμπλες», η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να φτάσει στο πολυπόθητο αριθμό των 200 βουλευτών, ώστε οι αλλαγές που θα ψηφιστούν να ισχύσουν από τις επόμενες εκλογές.
Έτσι, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή κατέθεσε ένα νομοσχέδιο με διασπασμένο το άρθρο 2 που αφορά την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών με την οποία συμφωνούν πολλά κόμματα, διατηρώντας ταυτόχρονα το όριο εισόδου στο 3%. Κάπως έτσι η κυβέρνηση αποσπά τη στήριξη του ΚΚΕ σε συγκεκριμένα σημεία του νομοσχεδίου, ενώ είναι αμφίβολη ακόμα η στάση της Χρυσής Αυγής.
Τα κουκιά, λοιπόν, μετριούνται ξανά και ξανά. Μετά από πολύ κόπο το «έδεσμα» φαίνεται σχεδόν έτοιμο: κατάργηση μπόνους, απλή αναλογική, ψήφος στα 17, διατήρηση του 3% και μένουν σχεδόν όλοι ικανοποιημένοι. Καλά, όχι και όλοι. Τα 2/3 αρκούν. Άμα υπάρχει καλή διάθεση όλα γίνονται…
Εντέλει, η κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί «να ενισχύσει τον πλουραλισμό και την ισότιμη αντιπροσώπευση του λαού στο Κοινοβούλιο», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, νυχθημερόν, στα ΜΜΕ; Άλλωστε και η απλή αναλογική δεν είναι πάγιο αίτημα της Αριστεράς, συνάδοντας με τις αρχές και τις αξίες της; Φυσικά, τα παραπάνω ακούγονται μάλλον φαιδρά και δεν πείθουν πολλούς.
Και πώς να μην ακούγονται φαιδρά τα όσα λέγονται για δημοκρατία εφόσον ζούμε σε μία χώρα που έχει μετατραπεί σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο για τα επόμενα 99 χρόνια χωρίς κυριαρχία και ανεξαρτησία, με δημοψηφίσματα να ανατρέπονται και όλες τις αποφάσεις να λαμβάνονται στον 8ο όροφο του Χίλτον από τους εκπροσώπους των δανειστών; Για τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, δε, ούτε λόγος. Πήγαν περίπατο κάπου ανάμεσα στον αυτόματο κόφτη των μισθών και των συντάξεων, στο γενικευμένο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, στην κατάληψη των διοικήσεων των ελληνικών τραπεζών από αρπαχτικά hedge funds, στους πλειστηριασμούς κατοικιών, στην ανάδειξη νέων διαπλεκόμενων τζακιών στον χώρο των ΜΜΕ και στους διορισμούς συγγενικών προσώπων στα υπουργεία. Δεν είναι άδικα αυτή η αγαπημένη κυβέρνηση των δανειστών.
Ωστόσο, ένας καλοπροαίρετος θα μπορούσε να αναρωτηθεί το εξής: έστω κι έτσι, γιατί να μη στηρίξουμε μεμονωμένα ένα αίτημα διαχρονικά σωστό όπως η απλή αναλογική και η κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών; Η απάντηση έρχεται αβίαστα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ με την εισήγησή του στην αρμόδια επιτροπή στη Βουλή και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. «Η απλή αναλογική προάγει τη σύνθεση και κατατείνει σε κυβερνήσεις συνεργασίας που ενισχύουν την κυβερνητική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή».
Αλχημείες… επιβίωσης
Η κυβέρνηση έχει αποδείξει πολλάκις ότι πορεύεται τυχοδιωκτικά και με αποκλειστικό γνώμονα τη διατήρηση της εξουσίας. Ούτε αρχές, ούτε αξίες, ούτε άλλες «αριστερίστικες» αγκυλώσεις μπορούν να σταθούν εμπόδιο για τον πρωθυπουργό και τους βασικούς μετόχους του Μαξίμου οι οποίοι προκειμένου να παραμείνουν στα πόστα τους δεν διστάζουν να εφαρμόσουν ακόμα και την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αιφνιδιασμοί, αλλεπάλληλα ψέματα, κωλοτούμπες, μπόλικη κοροϊδία και χειρισμός της οργής του κόσμου είναι το συστατικό της «επιτυχίας».
Η όλη συζήτηση γύρω από τον εκλογικό νόμο εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το σκεπτικό «επιβίωσης». Στόχος δεν είναι ο «πλουραλισμός και η δημοκρατία» αλλά η «κυβερνητική σταθερότητα», δηλαδή το περαιτέρω γάντζωμα στην εξουσία ενός απαξιωμένου πολιτικού προσωπικού.
Τα κυβερνητικά επιτελεία αντιλαμβάνονται ότι με τα μέτρα που πέρασαν αλλά και με την καταιγίδα που έρχεται στα εργασιακά, ο κόσμος θα τους γυρίσει μαζικά την πλάτη. Η ταχύτατη φθορά όσων διαχειρίστηκαν μνημόνια επαληθεύεται και τώρα. Παρά τους χειρισμούς και την «αριστεροδεξιά» θολούρα των κυβερνητικών ακόμα και στις πιο «φυλοκυβερνητικές» δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σταθερά δεύτερος και με διαφορά.
Η δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, έστω και με τα «συνεταιράκια» των ΑΝΕΛ απομακρύνεται. Αφού, λοιπόν, τα κουκιά δεν θα βγαίνουν, η αλλαγή του εκλογικού νόμου είναι ένα ακόμα «χαρτί» που παίζει η κυβέρνηση στην προσπάθεια της να συγκροτήσει μελλοντικές συγκλίσεις με άλλα πρόθυμα κόμματα από τον χώρο του λεγόμενου «κέντρου» και της Κεντροαριστεράς και να ηγηθεί περισσότερο «οικουμενικών» σχημάτων.
Ωστόσο, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί γίνονται σε κινούμενη άμμο. Το βάθεμα της αποικιοποίησης της χώρας εντείνει τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού και τη γενική απαξίωση του εθελόδουλου πολιτικού συστήματος στα μάτια του λαού. Έτσι, παρά τις καλοκαιρινές κυβερνητικές ντρίμπλες ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα επακολουθήσει.
Η εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας που ορθώς φοβούνται όλα τα επιτελεία, αφού αυτός έχει ανατρέψει όλους τους σχεδιασμούς του παρελθόντος. Για την ώρα η κοινωνία παρακολουθεί παγωμένη και βουβή τις εξελίξεις και βυθίζεται στα προβλήματα που της φόρτωσε η «πρωτο-δεύτερη φορά Αριστερά». Μετά και την οριστική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και την χρεοκοπία των αυταπατών του κυβερνητισμού, ο «Κανένας» ξαναθεριεύει και αποστρέφεται το σύνολο του κομματικού πολιτικού συστήματος. Φαίνεται ότι απαραίτητη προϋπόθεση για μία νέα αρχή λαϊκών αγώνων είναι ο αναστοχασμός και «να μην πάμε όπως πριν». Θα ακούσουμε τη σιωπή της κοινωνίας;
