Του Περικλή Βασιλόπουλου. Συνειδητά γερασμένοι, οι παλαιοί αριστεροί, αλλά δυστυχώς και αρκετοί από τους νεότερους, μπροστά σε μια νέα διαλεκτική που εμφανώς τους υπερβαίνει. Πρόσφατα, κάποιος αγνός Ιταλός διανοητής διεμήνυσε πως όλοι αυτοί δηλητηρίασαν τα πηγάδια, όμως δεν ίδρωσε το αφτί κανενός.
Δεν πρόκειται να καταναλώσουμε και άλλη φαιά ουσία για να αντιπαρατεθούμε σε όλους αυτούς, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κατορθώνουν να μας μιλούν. Το ζήτημα είναι να διατυπωθεί ένα μήνυμα-κάλεσμα που να συναρπάσει και να επιταχύνει σε θετική κατεύθυνση τον ιστορικό βηματισμό.
Μακριά από όλους αυτούς, τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε με το πρόταγμα: «Αμείβεται αναλόγως μόνον η κοινωνικά ωφέλιμη δραστηριότητα». Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη κοινωνικού κινήματος, δυνατού να προσδιορίζει τι είναι κοινωνικά ωφέλιμο και παραλλήλως λογοδοσία όλων των καιροσκόπων και ωφελιμιστών που μετατρέπουν τη δράση τους αποκλειστικά σε κέρδος, χωρίς θετικό κοινωνικό αντίκτυπο.
Με το πιο πάνω βασικό πρόταγμα απελευθερώνεται, στην ουσία της, η κοινωνική δράση. Παύει να είναι η μονομερής διεκδίκηση μιας τάξης από τις άλλες και ο ανταγωνισμός, όσο διαρκεί, οφείλει να έχει κοινωνική αναφορά. Το «ξεγύμνωμα», κείθεν κακείθεν, καθίσταται ολοσχερές. Ο ατομιστής ωφελιμιστής «χάνει τη λαλιά του», το ίδιο και ο μικροαστός αντιδραστικός αναγκάζεται να αναστοχαστεί τις σκοποθεσίες του.
Στην παρούσα ελληνική συγκυρία, οι Αριστεροί θα έπρεπε να απεμπλακούν κάθετα από τις οριοθετήσεις του νεοφιλελευθερισμού. Να απευθυνθούν στους δανειστές λέγοντάς τους πως τα δάνειά τους χάθηκαν από την απληστία και προκάλεσαν κοινωνική υποβάθμιση και εξαθλίωση. Επομένως, από τους τελευταίους που θα έπρεπε να τα διεκδικήσουν είναι οι μη προνομιούχοι. Ας πάνε να τα βρούνε και να τα πάρουν από τους εκμεταλλευτές κάθε είδους. Το «παιχνίδι», με αφορμή την κρίση, πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο προς τους μεν (εξωτερικούς) και προς τους δε (εσωτερικούς). Αυτό, κατά τη γνώμη μου, απελευθερώνει και συγχρόνως συσπειρώνει τον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να θέσει σε κίνηση την ανατροπή της συγκεκριμένης κατάστασης.
Μακριά από όλους αυτούς, τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε με το πρόταγμα: «Αμείβεται αναλόγως μόνον η κοινωνικά ωφέλιμη δραστηριότητα». Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη κοινωνικού κινήματος, δυνατού να προσδιορίζει τι είναι κοινωνικά ωφέλιμο και παραλλήλως λογοδοσία όλων των καιροσκόπων και ωφελιμιστών που μετατρέπουν τη δράση τους αποκλειστικά σε κέρδος, χωρίς θετικό κοινωνικό αντίκτυπο.
Με το πιο πάνω βασικό πρόταγμα απελευθερώνεται, στην ουσία της, η κοινωνική δράση. Παύει να είναι η μονομερής διεκδίκηση μιας τάξης από τις άλλες και ο ανταγωνισμός, όσο διαρκεί, οφείλει να έχει κοινωνική αναφορά. Το «ξεγύμνωμα», κείθεν κακείθεν, καθίσταται ολοσχερές. Ο ατομιστής ωφελιμιστής «χάνει τη λαλιά του», το ίδιο και ο μικροαστός αντιδραστικός αναγκάζεται να αναστοχαστεί τις σκοποθεσίες του.
Στην παρούσα ελληνική συγκυρία, οι Αριστεροί θα έπρεπε να απεμπλακούν κάθετα από τις οριοθετήσεις του νεοφιλελευθερισμού. Να απευθυνθούν στους δανειστές λέγοντάς τους πως τα δάνειά τους χάθηκαν από την απληστία και προκάλεσαν κοινωνική υποβάθμιση και εξαθλίωση. Επομένως, από τους τελευταίους που θα έπρεπε να τα διεκδικήσουν είναι οι μη προνομιούχοι. Ας πάνε να τα βρούνε και να τα πάρουν από τους εκμεταλλευτές κάθε είδους. Το «παιχνίδι», με αφορμή την κρίση, πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο προς τους μεν (εξωτερικούς) και προς τους δε (εσωτερικούς). Αυτό, κατά τη γνώμη μου, απελευθερώνει και συγχρόνως συσπειρώνει τον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να θέσει σε κίνηση την ανατροπή της συγκεκριμένης κατάστασης.
* Ο Περικλής Π. Βασιλόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής Χειρουργικής
Σχόλια
