Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία την Παρασκευή 21 Ιουλίου η συζήτηση που διοργάνωσαν φίλοι της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς στη Δωρίδα. Στο φιλόξενο χώρο La Playa, στην παραλία της Σεργούλας, για πάνω από δύο ώρες έγινε μια ουσιαστική συζήτηση με τη συμμετοχή πολλών πολιτών μετά την εισήγηση του Ρούντι Ρινάλντι, πρώην μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και εκδότη της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς. Τη συζήτηση, στην οποία ήταν έκδηλη η αγωνία για το πώς θα αποτραπεί η συνέχιση της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, αλλά και ο προβληματισμός για τη στάση που θα υπάρξει ενόψει των επερχόμενων εκλογών, συντόνισε ο πρώην συντονιστής της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Δωρίδας Γιάννης Κούγιας. Ακολούθησε μουσική βραδιά με τους Βασίλη Ράλλη (κιθάρα), Μιχάλη Πουλίδα (φωνή), Πάνο Γεωργόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα) και Ανδρέα Βούλγαρη (πλήκτρα).
Εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση του Ρούντι Ρινάλντι στη Δωρίδα
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα προσωπικά, την πρώτη δημόσια τοποθέτηση μου μετά από τις εξελίξεις αυτού του καλοκαιριού, να την κάνω σε ένα λαϊκό μέρος με απλούς ανθρώπους, γιατί νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από εκεί, από αυτό το νήμα το οποίο αν κοπεί δεν μπορεί να υπάρχει καμία απολύτως προοπτική.
Και επειδή ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα που υπήρχε στη χώρα μας έκλεισε τον κύκλο του με έναν πάρα πολύ άσχημο τρόπο, συνθηκολογώντας, ματαιώνοντας, διαψεύδοντας –άλλοι χρησιμοποιούν και τη λέξη «προδίδοντας»– ένα μεγάλο δυναμικό του λαού μας, θα πρέπει να ξεκινήσει ξανά με σεμνότητα, με ταπεινότητα, με αίσθημα αυτοκριτικής και λογοδοσίας απέναντι στους απλούς ανθρώπους. Να ξεκινήσουμε έναν κύκλο καινούριο, που να βγάλει συμπεράσματα απ’ το τι έγινε και γιατί έγινε, απ’ το τι έλειψε και τι λείπει. Κι αυτό γιατί η κατάσταση είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. και μπροστά μας είναι μια εθνική και κοινωνική καταστροφή με τα μνημόνια, αλλά και με τις απειλές που υπάρχουν για τη χώρα, το λαό και την κοινωνία.
Απ’ αυτή την άποψη, θέλω εξαρχής να κάνω δημόσια την αυτοκριτική μου για όσα έπρεπε και δεν μπόρεσα να κάνω μέσα στο οργανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλα τα λάθη και τις παραλείψεις μου, για τις αυταπάτες που μπορεί να είχα, ή για όσα ήξερα και δεν μιλούσα στη βάση μια κομματικότητας, θεωρώντας ότι είναι μικρά λάθη που δεν έχουν σημασία…
Ο καθένας σας καταλαβαίνει ότι δεν κρίθηκαν πράγματα από τη στάση τη δική μου. Αλλά αφού ήμουν μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής, οφείλω να δίνω λογαριασμό για ό,τι έκανα ή δεν έκανα. Και στη βάση αυτή θέλω να θεωρούμαι κι εγώ ένας απλός άνθρωπος που έχω κάποιες απόψεις και θέλω να συνεχίσω να παλεύω μαζί με το λαό, για την προκοπή αυτού του τόπου και αυτής της χώρας.
Στυφό καλοκαίρι
Αυτό το καλοκαίρι ήταν περίεργο, δύσκολο. Θα το θυμόμαστε σε όλη τη ζωή μας. Ήταν στυφό, με μεγάλη απογοήτευση, με αισθήματα θυμού και αλλαγές συναισθημάτων πάρα πολύ απότομες. Θυμηθείτε την ψυχολογική ανάταση όλων μας την ημέρα του δημοψηφίσματος, και πόσο άσχημα προσγειωθήκαμε την επομένη μέρα. Ή πώς νομίζαμε ότι θα σηκωθεί να φύγει ο Τσίπρας από τις Βρυξέλλες εκείνες τις 17 ώρες, και παρόλα αυτά μας ήρθε με ένα μνημόνιο. Ή τις εικόνες που βλέπαμε, να ψηφίζονται τα Μνημόνια μέσα στη Βουλή μαζί με ΝΔ και με ΠΑΣΟΚ…
Αυτό που θα περίμενε ίσως ένας ΣΥΡΙΖΑίος θα ήταν το πολύ-πολύ ένα άνοιγμα στο Ποτάμι, κάποια συνεργασία τέτοιου τύπου, να υπήρχε δηλαδή κάποια κεντροαριστεροποίηση του οργανισμού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ… Αλλά όχι τόσο χοντροκομμένο, να πάει δηλαδή από την πλευρά των μνημονίων και να φέρει ο ίδιος –ο φορέας της Αριστεράς!– το τρίτο Μνημόνιο που θα μας δοθεί με δόσεις και θα δούμε τι θα γίνει παρακάτω. Κι έτσι να γκρεμίζει την ελπίδα…
Ένας κύκλος κλείνει
Κλείνει λοιπόν ένας κύκλος πολύχρονων αγώνων με μια ήττα του λαϊκού ριζοσπαστισμού, που σήμερα βρίσκεται σε ένα γενικό αποπροσανατολισμό και δεν ξέρει τι να κάνει και από πού να ξεκινήσει. Ο κύκλος που κλείνει μ’ αυτή την ήττα μας φέρνειμπροστά σε μια παλινόρθωση του παλιού πολιτικού συστήματος – του πολιτικού συστήματος που έπρεπε να γκρεμίσουμε, ως προϋπόθεση για να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή.
Τι εννοούμε πολιτικό σύστημα: Παλιά ο δικομματισμός (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) συγκέντρωνε 85%. Αυτό γκρεμίστηκε στις εκλογές του 2012. Όσες κυβερνήσεις ή όσα κόμματα εφάρμοζαν μνημόνια φθείρονταν πολύ γρήγορα, και υπήρχε ένα λαϊκό κίνημα με γενικές απεργίες, με πλατείες, με συνελεύσεις σε όλη τη χώρα, που ήταν ενεργοποιημένο και σάρωνε τα στοιχεία του παλιού πολιτικού συστήματος. Και τα αιτήματα που βγαίνανε από το λαϊκό αναβρασμό ήταν να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, να πληρώσουν όσοι ευθύνονται για το κακό που έκαναν στη χώρα, να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, να ανοίξει επιτέλους ένας άλλος δρόμος για τη χώρα μας. Και γι’ αυτό μια προϋπόθεση ήταν ακριβώς να ξεκινήσουμε από το πολιτικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή βλέπουμε το παλιό πολιτικό σύστημα να παλινορθώνεται, τα παλιά κόμματα να είναι συμμέτοχα και να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ – ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να ψηφίσει τίποτα χωρίς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι… Διάφοροι οικονομικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι που έχουν τεράστιες ευθύνες κυκλοφορούν ανενόχλητοι, δείχνουν ξανά το δάχτυλο στον κόσμο, και δημιουργείται μία παράταξη που είναι «πάση θυσία μέσα στην Ευρώπη και στο ευρώ». Οποιοσδήποτε κινείται διαφορετικά είναι ταραξίας και πέφτουν πάνω του όλοι μαζί επειδή «φέρνει την καταστροφή για τη χώρα». Αυτό το παλιό πολιτικό σύστημα δεν άλλαξε καθόλου. Δικαιοσύνη, καταστολή, μνημονιακοί νόμοι, κόμματα, κομματοκρατία, Πολιτεία, Κράτος, Βουλή… όλα ίδια κι απαράλλαχτα.
Θα μπορούσε να πάει αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ;
Επιπλέον, το κόμμα που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τις πιο καθυστερημένες μεθόδους αυτού του παλιού πολιτικού συστήματος για να μπορεί να διατηρείται στη διακυβέρνηση και να έχει το πρώτο βιολί. Τι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τι διαδικασίες εξπρές, τι μνημόνια σε ένα ή δύο άρθρα, τι εξευτελισμός των βουλευτών, τι απειλές, τι καμιά διαδικασία εσωτερική, τι κατάργηση και όλου του κόμματος! Αυτά είναι πράγματα που έκανε το παλιό πολιτικό σύστημα. Σήμερα έτσι συμπεριφέρεται και το κόμμα στο οποίο πιστέψαμε και πήραμε μέρος, απ’ το οποίο αυτή τη στιγμή αποχωρούν εκατοντάδες, χιλιάδες μέλη.
Είμαστε μπροστά σε μεγάλες εξελίξεις για το τι θα απογίνει από εδώ και μπρος, και να δούμε αν μπορεί να φτιαχτεί ή να μη φτιαχτεί μια καινούρια ελπίδα και τι προϋποθέσεις χρειάζονται. Μπαίνει ένα ερώτημα: Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η πορεία; Δεν μπορούμε να μην συζητήσουμε αν μπορούσαν να ήταν αλλιώτικα τα πράγματα. Ήταν σώνει και καλά γραφτό να γίνει έτσι; Σημαδεμένο από την αρχή; Δεν το πιστεύω. Για να γινόταν όμως διαφορετικά θα έπρεπε να υπάρχει:
Πρώτο, εμπιστοσύνη στο λαό και στο λαϊκό παράγοντα, και να μη νομίζουμε απλά ότι μια κυβέρνηση και κάποιες παρέες που παίρνανε μέρος σ’ αυτήν, μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα του τόπου. Δεύτερο, έπρεπε να ακούγαμε τα «θέλω» και το λαϊκό καημό, τα αιτήματα του κόσμου και να τα παίρναμε πολύ σοβαρά υπόψη μας. Έπρεπε να πάμε κόντρα στο πολιτικό σύστημα.
Υπήρχε δυνατότητα για ριζικές τομές, αλλά…
Και εδώ θέλω να σας πω μία σκέψη μου, για να συνεννοηθούμε λιγάκι. Είναι πιθανό οι εχθροί της χώρας, δηλαδή η ευρωκρατία, να ήταν συντριπτικά υπέρτερη, δηλαδή να μην μπορούσαμε να τα βγάλουμε εύκολα πέρα μαζί της και να έπρεπε να κάνουμε ακόμα και ένα συμβιβασμό. Αλλά όσο αφορά το εσωτερικό στάτους μέσα στη χώρα μας, του πολιτικού συστήματος, των πολιτικών κομμάτων κ.λπ., είχαμε όλη τη δύναμη να προχωρήσουμε σε μεγάλες ριζικές τομές. Και δεν το κάναμε.
Δεν το κάναμε επειδή, τουλάχιστον από τις ευρωεκλογές και ύστερα, ακολουθήθηκε μια πολιτική γραμμή που ήταν λαθεμένη. Ήταν ο «προωθητικός συμβιβασμός», η διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση με την ευρωκρατία. Και για να γίνει μια τέτοια διαπραγμάτευση, τάχα, έπρεπε να τα πάμε καλά και με τα εσωτερικά στηρίγματα αυτού του συστήματος, πέντε οικογένειες, πέντε ΜΜΕ, όλον τον κόσμο της διαπλοκής.
Εκεί άρχισαν οι «λαδιές». Να μπαίνει νερό στο κρασί μας για διάφορα θέματα, να υποσχόμαστε πράγματα σε Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες κ.λπ., να μιλάμε για κάποιες κόκκινες γραμμές που έγιναν όχι λάστιχο, τις ξεσκίσαμε. Δεν υπάρχει καμία κόκκινη γραμμή! Και να αρχίζουμε σιγά-σιγά να αναιρούμε όλα αυτά για τα οποία είχαμε δεσμευτεί.
Απ’ αυτή την άποψη, ενώ εσωτερικά είχαμε τους όρους να κάνουμε μεγάλες αλλαγές και τομές, όλα αφέθηκαν σε ένα σίριαλ διαπραγμάτευσης – που δεν ξέρω πόσο διαπραγμάτευση ήταν. Όλα αποφασίζονταν εντός Μαξίμου χωρίς διαφάνεια, χωρίς καν να ενημερώνεται το κόμμα.
Συμπέρασμα: είναι αδύνατο μια κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματα ενός τόπου, αν δεν είναι συνδεδεμένη με το λαϊκό παράγοντα. Όπως είναι αδύνατο και μια μικρή ομάδα μέσα στο Μαξίμου να τα βάλει με την ευρωκρατία, όταν δεν μπορεί μόνη της να διοικήσει ούτε ένα περίπτερο.
Η παγίδευση
Εδώ υπάρχει και ένα άλλο πολιτικό θέμα: Είναι η παγίδευση που έστησε η ευρωκρατία και ο Σόιμπλε πριν ακόμα γίνουμε κυβέρνηση. Έκαναν τη δίμηνη συμφωνία με την κυβέρνηση Σαμαρά, και περίμεναν, μόλις θα έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ, να τον καναλιζάρουν με τον εκβιασμό της ρευστότητας και της χρηματοδότησης, και να τον οδηγήσουν εκεί που τελικά τον οδήγησαν.
Αυτοί είχαν στρατηγική και σχέδιο: Να πάρουν τον οργανισμό ο οποίος ήταν ο αντίπαλός του και τον φοβούνταν και να τον μετατρέψουν, αυτόν τον ίδιο τον οργανισμό και την ηγεσία του, σε κομμάτι του δικού τους πολιτικού σχεδίου. Και άρα η παρένθεση –μικρή ή μεγάλη– περνούσε μέσα από τη μετάλλαξη αυτού του κόμματος και ιδιαίτερα της ηγεσίας του. Αυτό το κατόρθωσαν, το πέτυχαν. Έπρεπε μια πολιτική ηγεσία να δει την παγίδευση και να προσπαθήσει να μην πέσει σ’ αυτήν, αν είχε σκοπό να κάνει κάτι διαφορετικό.
Υπήρχαν δυνατότητες να γίνει κάτι άλλο; Βεβαίως και υπήρχαν. Δεν χρειαζόταν να βγάλουμε δεξιό πρόεδρο, έπρεπε να βγει ένας πρόεδρος αντιμνημονιακός κι αυτό σημαίνει ότι πάω να κάνω ρήξεις. Άρα, πρώτο πράγμα, δεν στήνω γέφυρες με το παλιό κατεστημένο. Δεύτερο ζήτημα είναι, βάζω και γεωπολιτικά θέματα, βάζω και θέματα χρέους και θέματα άρνησης πληρωμής των δόσεων από τη στιγμή που δεν μου δίνεται και καμία ρευστότητα.
Ζητώ ένα δίχρονο μορατόριουμ, ούτε να μου παρέχουν χρηματοδότηση ούτε να πληρώνω δόσεις, στήνω μια παραγωγική δομή και να αναδιοργανώσω από τα ερείπια της ελληνικής οικονομίας μια διαφορετική κατάσταση. Αντί γι’ αυτό, επιλέχθηκε να πληρώνουμε τις δόσεις χωρίς να μας δίνουν ρευστότητα. Όλο αυτό το διάστημα πληρώσαμε τουλάχιστον 7,5 δισεκατομμύρια ευρώ παίρνοντάς τα από ταμεία και αποθεματικά που υπήρχαν, ενώ θα μπορούσαμε να ζητήσουμε συμφωνία συνολική για τα πράγματα αν ήθελαν.
Κι αν δεν ήθελαν, να κάνουμε προσφυγή στο λαό. Κι όχι να λέμε έρχεται η συμφωνία, είναι καλή η συμφωνία, καθαρογράφεται η συμφωνία, θα είναι αμοιβαία επωφελής η συμφωνία… Κάποιος τους δούλεψε τους δικούς μας. Ή τους δούλεψε ή δουλεύτηκαν μονάχοι τους. Ή νόμιζαν θα έκαναν εύκολα μια τέτοια συμφωνία, με ποιους; Με μια διεθνή συμμορία τοκογλύφων!
Τι έδειξε η παρένθεση του δημοψηφίσματος
Έτσι σιγά-σιγά διολίσθησαν στην πλήρη παράδοση, με μια παρένθεση, του δημοψηφίσματος. Τι έδειξε το δημοψήφισμα; Έδειξε τις μεγάλες δυνάμεις και δυνατότητες που υπήρχαν στο λαϊκό ριζοσπαστισμό στη χώρα μας. Η ηγεσία, για να είμαστε σαφείς και καθαροί, περίμενε ένα «είμαστε μισοί-μισοί». Και είχαν έτοιμη τη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών την Δευτέρα, όπου θα έλεγαν ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε γιατί είναι μισά-μισά τα πράγματα, οπότε πάμε να κάνουμε τη συμφωνία.
Και βγήκε το 62%, κι όταν βγήκε είπαν στο Μαξίμου «ωχ αμάν, τι κάναμε»… Γιατί ήξεραν ότι αυτό το παλλαϊκό ΟΧΙ θα εξαγριώσει την άλλη πλευρά. Αυτό συμβαίνει όταν η ηγεσία δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα. Κι έτσι φτάσαμε να υπάρχει ένα σύστημα πλέον, που είναι Μαξίμου-κυβέρνηση-κοινοβουλευτική ομάδα που λέει «Ναι» το μεγαλύτερο μέρος της, το οποίο κάνει γαργάρα οτιδήποτε έχει ειπωθεί για να έχουν κάποιες θέσεις, κάποια γραφεία κ.λπ.
Και λες, πώς έγινε όλος αυτός ο οργανισμός έτσι; Θέλει μια ερμηνεία αυτό το πράγμα! Και η ερμηνεία είναι ότι δεν στηνόταν κάτι που να θέλει να υπηρετήσει πραγματικά το κίνημα και το λαό. Υπήρχε κάθε φορά αυτό που λέει το τραγούδι, «από ’δώ η γυναίκα μου, από ’κεί το αίσθημά μου». Από ’δώ οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις, και από ’κεί λίγο-πολύ το πώς εγώ μπαίνω σιγά-σιγά σ’ αυτό που λέγεται παλιό πολιτικό σύστημα. Άρα κρατικοποιούμαι, γίνομαι ένα πράγμα με τον κρατικό και διοικητικό μηχανισμό, δεν έχω ευαισθησίες, και τέλος πάντων πουλάω και 14 αεροδρόμια.
Δηλαδή επειδή το ζητάει η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η συμφωνία, εγώ είμαι έτοιμος να τα κάνω γαργάρα όλα, να σηκώνω το χέρι και να λέω «Ναι» στη συμφωνία κι ας μην την έχω διαβάσει. Μιλάω για τη συμπεριφορά ενός μεγάλου κομματιού της κοινοβουλευτικής ομάδας. Και βεβαίως μετά είναι και όλοι οι άλλοι που μπήκαν σε θέσεις. Το επόμενο βήμα, για να μιλήσουμε καθαρά, είναι η διαφθορά και ο εκφυλισμός. Θα έρθουν κι αυτά, σε λίγο καιρό θα τα δείτε. Από εδώ και μπρος το κομμάτι που θα παραμείνει θα διαφθαρεί σε μεγάλο βαθμό.
Χωρίς λαϊκό κίνημα δεν αλλάζουν τα πράγματα
Το πιο βαρύ για μένα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε πράγματα που δεν θα μπορούσε να τα επιβάλει καμία κυβέρνηση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του παλιού πολιτικού συστήματος. Κι αυτό σημαίνει ότι πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα αποσαθρώνοντας, διαλύοντας όλο το λαϊκό κίνημα που υπήρχε πριν. Αυτό που υπήρχε σαν ριζοσπαστισμός, ανέθεσε στον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει μια πολιτική λύση στο πρόβλημα που υπήρχε στη χώρα, να προχωρήσει διαφορετικά, κι αυτός ο οργανισμός διέψευσε τελείως αυτή την ανάθεση. Κι όχι μόνο τη διέψευσε, αλλά φρόντισε να μην υπάρχει πλέον τίποτα από αυτό το λαϊκό κίνημα.
Κατά την άποψή μου χωρίς λαϊκό κίνημα δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν μεγάλες, σημαντικές αλλαγές σε έναν τόπο. Πρέπει να καταπολεμήσουμε ακόμα και μέσα μας την αντίληψη ότι θα έχουμε έναν αρχηγό, έναν ηγέτη, ένα κόμμα, μια κυβέρνηση, που θα λύνουν τα προβλήματα που έχει η κοινωνία. Είναι αναγκαία και αυτά τα πράγματα, αλλά πρέπει να υπάρχει και η δραστηριοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι αυτός που προκάλεσε μια σειρά καταστάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα έφτανε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% εκεί που έφτασε χωρίς να υπάρχει αυτό το λαϊκό κίνημα στη χώρα. Δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε επειδή είχε ένα πρόγραμμα, είχε παρατάξεις, αύξανε τη δύναμή του στα οποιαδήποτε κινήματα υπήρχαν, πήγε από το 5% στο 10, στο 20 κ.λπ. Είναι ότι υπήρξε ένα μεγάλο ξέσπασμα και ένα κύμα ριζοσπαστισμού στη χώρα, κι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πολιτική ευθύνη να πει «θα κάνω μια κυβέρνηση για να φέρω μεγάλες αλλαγές με βάση δύο-τρία αιτήματα που έχει ο ριζοσπαστισμός». Με έναν τρόπο οι ηγεσίες χρησιμοποίησαν αυτό το ρεύμα εκτίναξής τους από το λαϊκό παράγοντα και μετά τα ξέχασαν όλα αυτά τα πράγματα, επειδή είναι γλυκιά πρέζα η εξουσία…
Οι πρόωρες εκλογές
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει, το Μαξίμου, το κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας που λέει «ναι σε όλα», με πρωτοβουλία συμβουλατόρων και μιας μικρής ομάδας σέρνει τη χώρα σε εκλογές αιφνιδιαστικές, εξπρές. Κι αυτό γίνεται γιατί μέσω αυτής της επιλογής εκτελούνται συμβόλαια απέναντι στους μνημονιακούς αφεντάδες.
Ένα από τα συμβόλαια είναι ότι θα καθαρίσει το κόμμα από οποιαδήποτε άλλα στοιχεία υπάρχουν στο εσωτερικό του, θα γίνει ένα κεντροαριστερό κόμμα που θα συνεργάζεται με άλλα κόμματα για τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας με μνημονιακές προδιαγραφές. Δεύτερον, πρέπει να γίνουν τώρα οι εκλογές για να μπορέσει να έχει μια πρωτοκαθεδρία ο Τσίπρας, το Μαξίμου και αυτή η κοινοβουλευτική ομάδα που θα του απομείνει, με το μπόνους των 50 εδρών, γιατί αλλιώς από τέλη Σεπτέμβρη θα έρχονται τα χαρτάκια σε όλους και η φθορά θα είναι ραγδαία.
Πρόκειται δηλαδή για εκλογές αναδιάταξης του συστημικού πολιτικού δυναμικού, για να αναδιαταχθούν οι σχέσεις μεταξύ τους. Πρόκειται για εκλογές παγίωσης μηχανισμών, που θα βγάλουν κοινοβουλευτικές ομάδες οι οποίες θα είναι «ό,τι πει ο αρχηγός», τίποτα άλλο, αφού θα γίνουν με λίστα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας των επόμενων εκλογών.
Αντίθετα, στις εκλογές του 2012 κρινόταν κάτι πολύ σημαντικό, το γκρέμισμα του δικομματισμού. Από το 4,5% στο 17% και στο 27%, γκρεμίστηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το Γενάρη του 2015 παίζονταν επίσης κάτι πολύ σημαντικό, το να βγει μια κυβέρνηση που να εφαρμόσει ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό της ευρωκρατίας.
Σ’ αυτές τις τωρινές φαστ-τρακ εκλογές δεν κρίνεται κάτι για το λαϊκό παράγοντα. Μπορεί να κρίνεται το αν θα υπάρχει κάποια αντιπολίτευση και πόσο ισχυρή μέσα στο κοινοβούλιο, αλλά μεγάλο θέμα για τη χώρα δεν κρίνεται. Κρίνεται η αναδιάταξη των συστημικών πολιτικών δυνάμεων αναμεταξύ τους. Θα καταλήξουν να κάνουν κυβερνήσεις «εθνικής συνεργασίας και ενότητας» σε διάφορες παραλλαγές.
Κι αυτό που κρίνεται για την ομάδα Τσίπρα –και δείτε πώς φτάσαμε να μιλάμε για τον Τσίπρα, που ήταν κάποια στιγμή για όλους μας ελπίδα– είναι να μπορεί να είναι εκείνος ο βασικός διαχειριστής, ο ένοικος του Μαξίμου. Έχει μια πλαστή και μικρή κυριαρχία αυτή τη στιγμή. Στην ουσία η κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» έχει πέσει. Έχει πέσει όχι επειδή την υπονόμευσαν αριστερές δυνάμεις στο εσωτερικό της, αλλά γιατί εντάχθηκε στο μνημονιακό στρατόπεδο. Κι αυτό δημιουργεί μεγάλο τρανταγμό, δεν μπορεί να κυβερνήσει, όπως και όσες κυβερνήσεις εφάρμοσαν μνημόνια ως τώρα φθάρηκαν πολύ γρήγορα, δεν μπόρεσαν να αντέξουν περισσότερο από 1-2 χρόνια. Επομένως σερνόμαστε σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία η οποία δεν θα εμποδίσει αυτό που έρχεται, που είναι μία εθνική και κοινωνική καταστροφή.
Να βγάλουμε συμπεράσματα!
Τούτων δοθέντων, πρέπει να καταλάβουμε ότι έκλεισε ένας κύκλος μεγάλων αγώνων, προσπαθειών και ελπίδων. Έκλεισε με μεγάλη ήττα. Έκλεισε με μεγάλη απογοήτευση και μεγάλο αποπροσανατολισμό. Πρέπει να ανοίξει ένας νέος κύκλος. Κι αυτός ο νέος κύκλος είναι φτου ξανά από την αρχή. Αλλά δεν πρέπει να το φοβηθούμε. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα. Τι μας έλειψε και τι λείπει.
Μας έλειψε το προηγούμενο διάστημα καθαρή ματιά σε μεγάλα στρατηγικά θέματα και σε ζητήματα που έχουν σχέση με όλη τη ζωή της χώρας και της κοινωνίας. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόμματος, όταν μιλούσαμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση νόμιζε ότι αυτό αφορά τον καπιταλισμό, ότι δεν έχει σημασία αυτό το θέμα. Όταν μιλούσαμε για τα γεωπολιτικά ζητήματα, θεωρούσαν ότι αυτά μπορεί να παρεκκλίνουν και λίγο προς τον εθνικισμό, και εν πάση περιπτώσει δεν μας νοιάζουν επειδή μας ενδιαφέρει μονάχα η… ταξική μεροληψία. Όταν λέγαμε ότι πρέπει να υπάρχει μια καθαρή ματιά για την Ευρώπη, μας απαντούσαν ότι θα έρθει εύκολα μια ορισμένη συμφωνία. Όταν λέγαμε ότι δεν αρκεί μια κυβέρνηση για να λυθούν τα προβλήματα ειρωνεύονταν την «αφέλειά» μας. Κι όμως, η κυβέρνηση πολύ λίγα μπορεί να κάνει αν δεν είναι συνδεδεμένη με ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, με το κομμάτι δηλαδή που εργάζεται, με το κομμάτι που μοχθεί, με το κομμάτι που θέλει μια αλλαγή.
Επομένως, δεν βλέπαμε τα στοιχεία της εθνικής και κοινωνικής υπόστασης της χώρας και δεν βάζαμε καθαρά ένα σύνθημα ότι αυτή η χώρα μπορεί, αλλά διαφορετικά! Πρέπει να υπάρχει, πρέπει να παράγει, πρέπει να δημιουργεί, πρέπει να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις και πρέπει να βλέπει διαφορετικά τους παγκόσμιους συσχετισμούς. Επειδή αυτά τα στρατηγικά ζητήματα δεν τα είχαμε καθαρά, υποστήκαμε αυτή τη συντριπτική ήττα.
Δεύτερον, δεν είχαμε συλλογική ηγεσία. Δεν είχαμε ούτε ένα κόμμα που να λειτουργεί πραγματικά, ούτε μία ηγεσία. Είχαμε έναν άνθρωπο που ήτανε φρέσκος, που συνομιλούσε με μεγάλα ακροατήρια, αλλά που δεν ήταν σε θέση να οδηγήσει μόνος του. Γιατί δεν μπορεί κανένας μόνος του να οδηγήσει μία χώρα κάπου αλλού.
Αν δούμε τι έχουμε τώρα, αυτά ακόμα λείπουν. Λείπουν σαν στοιχεία οργάνωσης του λαϊκού κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Από την ηγεσία ως τη βάση, ως τον κόσμο. Κι αυτά δεν λύνονται μέσα σε 25 ημέρες που είναι οι εκλογές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ενδιαφέρον εγχείρημα στο οποίο πήραν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, και το πίστεψαν περίπου 2 εκατομμύρια που το ψήφισαν, δεν είναι εύκολο να γίνει εδώ και τώρα άλλο ένα ενδιαφέρον εγχείρημα γρήγορα, και μάλιστα με αφορμή τις εκλογές. Θέλουν κι αυτά το χρόνο τους.
Ένας νέος κύκλος θα αρχίσει διαφορετικά
Συνεπώς, νέος κύκλος προσπαθειών αρχίζει. Νέος κύκλος προσπαθειών από τα κάτω, από τον κόσμο, με τη σφραγίδα της λαϊκής συμμετοχής. Δεν υπάρχουν λύσεις ευκολίας. Πρέπει να μοχθήσουμε πολύ. Πρέπει να υπάρχει προσφορά, και όχι συμμετοχή σε κάτι επειδή απ’ αυτό θα υπάρξει όφελος. Απλά πράγματα, που παλιά η Αριστερά τα είχε, αλλά ξεχάστηκαν σιγά-σιγά. Και βεβαίως χρειάζεται συγκρότηση ενός πολιτικού λόγου κι ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου, που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει και πρέπει να οικοδομηθεί μέσα από τους νέους, μικρούς και μεγάλους αγώνες που θα γίνουν.
Όταν τα λες αυτά σου λέει ο άλλος, «Μα, πάλι; Τόσες δυσκολίες; Μας κάνεις μαύρη την καρδιά!»… Δεν θέλω να λέω ψέματα, και δεν νομίζω πως με τα ψέματα ή τις αυταπάτες μπορούν να δημιουργηθούν διαφορετικά πράγματα. Όπως βρήκαμε ένα δρόμο από το 2010 μέχρι σήμερα, θα βρούμε και για τα επόμενα χρόνια, αλλά όχι εύκολα και γρήγορα, ούτε όπως πριν!
Η κοινωνία πρέπει να μείνει όρθια, η χώρα πρέπει να υπάρχει, δεν πρέπει να αφήσουμε την καταστροφή να τα ισοπεδώσει όλα, και δεν πρέπει να λειτουργήσει ο καθένας κοιτώντας μόνο τον εαυτό του και τίποτ’ άλλο. Είναι αναγκαίο να μην επικρατήσει ένας αγριανθρωπισμός μπροστά στις τεράστιες δυσκολίες που θα έρθουν.
Κατά βάση, είμαι αισιόδοξος. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να αγωνιστούμε. Μην περιμένετε κανέναν να σας λύσει το πρόβλημα που έχετε αν δεν πάρετε μέρος κι εσείς, αν δεν πάρουμε όλοι μαζί μέρος στους μικρούς και μεγάλους αγώνες που θα ’ρθουν.
Αποσπάσματα από τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που τέθηκαν από πολίτες στο τέλος.
Για το νέο κύκλο που ανοίγει
Χρειάζεται να ανοιχτεί ένας νέος κύκλος που δεν θα είναι εύκολος. Δεν θα είναι απλός. Δεν αρχίζει ή τελειώνει σε μια προεκλογική περίοδο ενός μήνα. Πρέπει να μπουν βάσεις για τα θέματα αυτά. Και πρέπει να υπάρξει και μια διεργασία που να αγκαλιάσει πάρα πολύ κόσμο. Όσο αφορά στην πρωτοβουλία που έχει παρθεί από έναν χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, τη «Λαϊκή Ενότητα» που είναι ένα νέο εγχείρημα που ξεκινάει μέσα από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, μακάρι να πάει καλά αυτή η προσπάθεια, αλλά θέλω να πω πως δεν φτιάχνονται τα πράγματα εύκολα. Μια προοπτική και μια ελπίδα χτίζεται δύσκολα και χτίζεται με τη συμμετοχή όσο δυνατόν περισσότερου κόσμου. Ο κύκλος που θα ανοίξει πρέπει να συμπεριλάβει πολύ κόσμο μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ και έξω από αυτόν. Τα δύο εκατομμύρια των ανθρώπων που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ψήφισαν πρέπει να μας ενδιαφέρουν.
«Δεν πρόκειται για μια διάσπαση»
Δεν πρόκειται για μία διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως γινόταν στα παλιά αριστερά κόμματα και οργανώσεις. Δηλαδή να υπάρχουν δύο απόψεις που ανταγωνίζονται, διασπώνται και ξαναμαζεύει έναν κόσμο η κάθε μία από αυτές. Αυτό το πράγμα που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ έχει μια άλλη μορφή, δεν έχει τη μορφή ενός παλιού κόμματος της Αριστεράς και αυτή τη στιγμή αποδιαρθρώνεται από τις επιλογές που έκανε η ηγεσία του και το σοκ που δημιουργήθηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα.
Όταν συζητάμε τι καλοκαίρι ήταν αυτό και πως το βίωσε ο καθένας αυτό δεν αφορά μόνο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αν είναι δύο εκατομμύρια οι ψηφοφόροι, υπολογίστε γύρω στις 400-500.000 ανθρώπους που νοιώθουν βαθιά πίκρα απογοήτευση, ματαίωση, σπάσιμο της ελπίδας, δυσκολία για το τι θα γίνει αύριο. Κόσμος που δεν έχει απαντήσεις, δεν ξέρει τι θα ψηφίσει, είναι μπερδεμένος, αναρωτιέται πως φτάσαμε εδώ, εγκαταλείπει ή και δεν θέλει πλέον καμία σχέση με τους πολιτικούς και την πολιτική. Από αυτή τη δεξαμενή των δύο εκατομμυρίων ανθρώπων, άντε να απομείνει ένα εκατομμύριο σ’ αυτό που λέγεται σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, αν και μπορεί να διευρυνθεί με βάση το ότι είναι κόμμα εξουσίας και διακυβέρνησης. Το υπόλοιπο κομμάτι είναι σε μια κατάσταση αποδιάρθρωσης και πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει μία διεργασία ώστε αυτός ο κόσμος κάπως να κρατηθεί, να μην πάει σπίτι του, αλλά και να μπορεί να στηρίξει μια ελπίδα και ένα πολιτικό πρόγραμμα, μια εναλλακτική πρόταση. Η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι εύκολη.
Για το «νόμισμα»
Όσο αφορά στο θέμα ευρώ ή δραχμή. Πρέπει να ανοίξει μια μεγάλη συ ζήτηση για την απόκτηση οικονομικής κυριαρχίας και οικονομικού χώρου μέσα στη χώρα μας σαν εργαλείο άσκησης μίας πολιτικής και δημιουργίας κοινωνικών συμμαχιών και όχι απλά και μόνο «αύριο σηκωνόμαστε και φεύγουμε και τυπώνουμε το δικό μας νόμισμα». Επειδή μας λένε πως όποιος αμφισβητεί το ευρώ είναι «δραχμιστής», δεν καταλαβαίνει και απειλεί να καταστρέψει τη χώρα, εγώ είμαι ενάντια σ’ αυτή την καταστροφολογία.
Από την άλλη μεριά το να αποκτήσουμε χώρο οικονομικής πολιτικής θα γίνει μέσα από σύνθετες διαδικασίες και όχι απλά από μια τοποθέτηση αν είναι καλή η δραχμή ή είναι καλό το ευρώ. Είναι καλό να ανοίξει η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Αυτό που κάνανε δεκαετίες τώρα η ευρωένωση και όλοι αυτοί οι οργανισμοί ήταν να αφαιρούν εργαλεία κυριαρχίας και οικονομικής πολιτικής από τις χώρες, να τα συγκεντρώνει η κεντρική τράπεζα, η γραφειοκρατία και η κεντρική διοίκηση των Βρυξελλών και με αυτό τον τρόπο να ακυρώνεται ακόμα και η κυριαρχία ολόκληρων χωρών ή να καταστρέφονται ολόκληρες χώρες. Και η καταστροφή περιοχών για να πάρουν όποιοι από αυτούς θέλουν τα φιλέτα και να βάλουν χέρι και στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική περιουσία του κόσμου γίνεται μέσα από τον οικονομικό στραγγαλισμό. Οι μηχανισμοί οικονομικού στραγγαλισμού έχουν να κάνουν και με το νόμισμα και με τη ρευστότητα και με πολλά άλλα πράγματα. Για να αντιταχθείς σε αυτό το πράγμα πρέπει να έχεις πιο καθαρές ιδέες για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για το πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, για τις δυνάμεις στήριξης που μπορείς να έχεις, αν υπάρχουν πιθανά άλλες πηγές χρηματοδότησης κλπ. Δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα.
Για τις ευθύνες του κινήματος
Σχετικά με το ποιες είναι οι ευθύνες του κινήματος για την πορεία αυτή που υπήρξε. Δεν είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα αυτό. Υπήρξε ένα αυθόρμητο κίνημα το πρώτο διάστημα των μνημονίων, με έναν διεκδικητικό χαρακτήρα να μην περάσουν αυτά τα μέτρα, οι γενικές απεργίες που γίνονταν κλπ. Μετά είχαμε το κίνημα των πλατειών που έβαλε θέματα πιο γενικά δημοκρατίας, πολιτικού συστήματος, οργάνωσης της κοινωνίας και αυτός ο αναβρασμός λειτούργησε μετά δίνοντας μετά την ανάθεση σε ένα κόμμα να κάνει την αλλαγή που χρειαζόταν, για να βάλει τέρμα στον κοινωνικό κατήφορο. Αυτή η ανάθεση δείχνει ότι το επίπεδο συγκρότησης, οργάνωσης, προγράμματος κλπ μέσα στο λαϊκό επίπεδο είναι ακόμη χαμηλό. Το ίδιο το λαϊκό κίνημα νιώθει ενστικτωδώς κάποια πράγματα, δηλαδή λέει «θα τιμωρήσω όσους εφαρμόζουν μνημόνια», «δεν θα ξαναψηφίσω αυτόν ο οποίος με κορόιδεψε» αλλά δεν είναι συγκροτημένο, οργανωμένο, δεν έχει ένα πρόγραμμα, δεν έχει ραχοκοκαλιά του ένα πολιτικό κίνημα με αποσαφηνισμένους στόχους οι οποίοι να παλεύονται. Υπήρξε η ιδέα του κυβερνητισμού, ότι δηλαδή αν βγάλουμε μια κυβέρνηση θα λυθούν τα προβλήματα. Πολύς κόσμος το είδε έτσι. Κι αυτό έπαιξε ρόλο μετά σε μια μεγάλη απογοήτευση ενός κόσμου καθώς είδε ότι η κυβέρνηση δεν έλυσε το πρόβλημα, άρα κάθομαι εγώ λίγο, ή μου έρχεται μια κατραπακιά στο κεφάλι. Αυτές είναι ορισμένες πρώτες σκέψεις για το ερώτημα γιατί δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις σ’ αυτά.
Για το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία
Εγώ δίνω μεγαλύτερη έμφαση στο πολιτικό σύστημα σαν κλειδί. Δηλαδή πολιτικό σύστημα, δημοκρατία, συμμετοχή του κόσμου, αναζήτηση απαντήσεων και λύσεων και ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Γύρω από το θέμα δημοκρατία, πολιτικό σύστημα κλπ μπορούν να συσπειρωθούν ευρύτατες δυνάμεις του λαού που το κατανοούν αυτό καθαρά. Και πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να μπορεί να υπάρχει λαϊκή συμμετοχή και είναι προϋπόθεση για τις αλλαγές οι οποίες πρέπει να συμβούν. Και μ’ αυτόν τον τρόπο να πολιτικοποιείται μια διάθεση και ένα κίνημα και όχι απλά να λειτουργούν η τηλεόραση, τα πάνελ, τα ποσοστά, οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, οι συνεντεύξεις, τα στημένα επεισόδια, είτε οι ενορχηστρώσεις που κάνουν οργανωμένα επιτελεία για να κατευνάσουν τη λαϊκή αντίδραση και την οργή του κόσμου.
Νομίζω ότι γύρω από το πολιτικό σύστημα και το θέμα της δημοκρατίας θα γίνουν μεγάλες μάχες το επόμενο διάστημα. Θα έπρεπε για παράδειγμα να τεθεί από βουλευτές ο εξευτελισμός της Ελληνικής Βουλής, ο εξευτελισμός του βουλευτή και να υπήρχε μια ευρύτατη καταγγελία. Θα έπρεπε ομάδες βουλευτών, ή βουλευτές μεμονωμένοι να εξεγερθούν για την κατάσταση που υπάρχει στη Βουλή.
Για τις εκλογές και τα νέα σχήματα
Εγώ δεν χωρίζω με σινικά τείχη το άλλο εκλογές, άλλο κίνημα. Δεν έχω την αυταπάτη ότι μπορεί να γίνει κίνημα μέσα στις 25 μέρες που απομένουν ως τις εκλογές, αλλά χρειάζεται μια πολιτική συμπεριφορά που να παίρνει υπόψη της το τι έχει συμβεί, κι όχι απλά να πάμε στο επόμενο επεισόδιο σα να μην έχει συμβεί τίποτα κι αρχίζουμε ένα νέο κόμμα. Δεν μπορεί να πάει έτσι.
Ειπώθηκε από τον προηγούμενο συναγωνιστή για παράδειγμα ότι δεν μπορεί να πάει με αυτή την ηγεσία, θα πρέπει να έχει κάτι καινούργιο μέσα του. Την ίδια στιγμή, όμως, έχει παρθεί αυτή η πρωτοβουλία και θα φτιαχτεί αυτό το κόμμα. Επομένως να το δούμε. Δεν μπορεί να μπαίνουν τα πράγματα τόσο διλημματικά για τον κόσμο. Δηλαδή θα έπρεπε να παλευτεί να είναι ένα εγχείρημα ανοιχτό, πλατύ, μαζικό, να είναι και κινηματικό και να έχει διεργασίες κλπ. Αλλά αν είναι «να η πλατφόρμα και οι θέσεις, να και η ηγεσία, να και το σχήμα», τότε είναι περιοριστικό. Και λέμε «καλή επιτυχία, ας προχωρήσει, θα δούμε τι θα γίνει». Δεν θα κριθεί όλο το πράγμα από αυτές τις 25 μέρες, θα κριθεί μέσα από μια πορεία.
Τι κρίνεται σ’ αυτές τις εκλογές. Πρέπει από εκεί να ξεκινήσει η συζήτηση. Έχει σημασία να υπάρξει μια αριστερή αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή; Να το εκτιμήσουμε και να δούμε τι ποιότητα, τι θέσεις κλπ πρέπει να έχει, γιατί μπορεί να υπάρχουν στις εκλογές 3 σχηματισμοί της Αριστεράς η 3 ½. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα, που κι αυτός, πέρα από το τι λέμε εμείς ότι είναι, κατοχυρώνεται στον κόσμο σαν αριστερός σχηματισμός. Και θα δείτε μετά μέσα στη Βουλή να υπάρχουν ερωτήματα. Τι στάση κρατιέται απέναντι στο σχηματισμό κυβέρνησης. Θα υπάρχει ανοχή απέναντι σε μια κυβέρνηση Τσίπρα ή συνολική καταγγελία; Θα υπάρχει μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας πάνω σε ένα πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας; Τι θα είναι αυτό; Θα είναι μόνο το μνημονιακό ή μπορεί να δημιουργηθούν και άλλες καταστάσεις πιο περίεργες στις οποίες για να πάρεις θέση πρέπει ένα δυναμικό να είναι και πιο ενοποιημένο πάνω σε μερικές θέσεις και άξονες;
Επομένως υπάρχουν μεγάλες ανάγκες, πρώτο να δούμε τι έλλειψε και τι λείπει. Δεύτερον, αυτοκριτική. Όσοι ήταν στην κυβέρνηση έχουν και μια ευθύνη, να την πάρουνε. Τρίτο, ανοιχτός χαρακτήρας οποιουδήποτε εγχειρήματος. Για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι 50% σε όλα τα ψηφοδέλτια, αφού είναι λίστα, άνθρωποι που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο 50% να είναι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι οργανωμένοι σε κάποια τάση κλπ, αλλά είναι αναγνωρισμένοι από τους αγώνες και τη στάση τους, είναι αντιμνημονιακοί. Και να είναι αυτοί στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου σε κάποιους νομούς που υπάρχει δυνατότητα εκλογής.
Χαρακτήρας των εκλογών και εκλογική στάση
Σ’ αυτές τις εκλογές θα αναδιαμορφωθεί ο συσχετισμός ανάμεσα στα μνημονιακά κόμματα (βάζω και τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα), θα υπάρξει αναπαραγωγή των κομματικών μηχανισμών μέσα από τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο και στο κράτος και θα είναι πιο ομοιογενείς οι κοινοβουλευτικές ομάδες γιατί θα έχουν επιλεγεί από τον αρχηγό και την ηγεσία. Κάθε φορά πρέπει να κάνουμε μια ανάλυση τι κρίνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία και τι δυνατότητες υπάρχουνε παρεμβολής στη διαδικασία του λαϊκού παράγοντα. Εκτιμώ ότι στη σημερινή συγκυρία είναι πολύ μικρές αυτές οι δυνατότητες, παρόλο που με ενδιαφέρει να μην έχουν 240 έδρες αυτά τα τρία κόμματα μαζί, δε θέλω η Χρυσή Αυγή να πάρει ένα μεγάλο κομμάτι από την απογοήτευση και το «γαμώτο» που υπάρχει στον κόσμο, αλλά να υπάρχουν εγχειρήματα διαφορετικά και αυτό επιβάλλει μια ανάλογη στάση.
Αυτή η αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ θα γεννήσει και διάφορα άλλα πράγματα. Μπορεί να γεννήσει ένα κόμμα που να παρουσιαστεί στις εκλογές, μπορεί να γεννήσει κάποιες πρωτοβουλίες ή κάποιες πολιτικές κινήσεις που θα ανοίξουν κάποιες διαδικασίες και θα έχουνε και μια α ή β εκλογική στάση. Εχθές εξαγγέλθηκαν οι εκλογές, εχθές παραιτήθηκε ο Τσίπρας.
«Έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα;»
Τέλος είναι αν σαν λαός έχουμε άλλη επιλογή. Εγώ θα το έλεγα διαφορετικά: «έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα σαν λαός;». Θα μπορούσε να λειτουργεί διαφορετικά η κοινωνία και να μην οδηγείται σε αυτή την καταστροφή; Επειδή αυτό θα έπρεπε να γίνει κι είναι αναγκαίο, θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλές άλλες επιλογές. Οι άλλοι μας λένε ακριβώς αυτό, πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπάρχουν πολλές επιλογές κι είναι στο χέρι των ανθρώπων και της δράσης τους να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Γιατί έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να νομίζουμε ότι η αγορά τα καθορίζει όλα. Η αγορά δεν είναι η σχέση των ανθρώπων μέσα στην οικονομία. Παρουσιάζεται σαν κάτι απρόσωπο, σαν μια θεότητα η οποία κανονίζει τα πάντα. Είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε άλλες δυνατότητες.. Το πώς αυτό μετουσιώνεται σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, θέλει πολύ δουλειά.
Η ιστορία αυτού του τόπου αλλά και όλων των κοινωνιών άλλαξαν όταν συγκροτήθηκαν ιδέες, προγράμματα, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα. Χωρίς τέτοια εργαλεία δεν μπορούν να υπάρξουν άλλες δυνατότητες. Χρειάζεται να το δούμε πιο σύνθετα το θέμα κι ακόμα και στο επίπεδο της ψήφου να ψηφίσουμε πιο σοφά, τιμωρώντας κι επικροτώντας. Και βεβαίως όχι ψήφο σε οποιοδήποτε μνημονιακό κόμμα. Είναι σημαδεμένες αυτές οι εκλογές. Και θα έπρεπε η ψυχή αυτού του λαϊκού «όχι» που υπήρξε, να εκφραστεί και είναι δύσκολο ένα κόμμα να εκφράσει όλο αυτό το «όχι». Αυτό το λαϊκό «όχι» του 62% να βρει τρόπους να τιμωρήσει τις μνημονιακές δυνάμεις.
Ακούστε εδώ το ηχητικό της εκδήλωσης:
