Τι να λέμε τώρα…
Αυτή η συσσωρευμένη λαϊκή εμπειρία, η «λαϊκή σοφία», είναι γκαραντί πράγμα.
Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται, προειδοποιεί –αν και συχνά χαίρονται πολύ περισσότερο.
Ήδη πέρασαν τρία χρόνια και απ’ ό,τι φαίνεται η «χαρά του ψεύτη» βρίσκεται στα τελειώματα.
Η δυνατότητα για κόλπα, δολιχοδρομίες, κυβιστήσεις, υποσχέσεις, «παροχές», όχι μόνο ξόδεψαν την αποκοιμιστική τους ικανότητα, αλλά γίνονται μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους.
Η επίκληση της αριστεροσύνης δεν μπορεί να μανιπουλάρει τα λαϊκά όνειρα. Ούτε καν ψευδαισθήσεις δεν παράγει πια.
Το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» ξοδεύτηκε, ξεφτιλίστηκε γρήγορα και κατάντησε πλεονέκτημα της δεξιάς.
Το «αριστερό πρόσημο» από σύνθημα έγινε πρωτοσέλιδο σε κίτρινες εφημερίδες και επιχείρημα της Μέρκελ πως ο καπιταλισμός όλα τα λειαίνει, όλα τα μασάει.
Η «καθαρή έξοδος» από τα «μνημόνια» έγινε «επιτήρηση», η «ανάπτυξη» παραδόθηκε στην καλή διάθεση των «αγορών», τις οποίες εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν πως δεν θα τις δυσαρεστήσουν ποτέ στο μέλλον.
Από το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» περάσαμε σε τρία χρόνια στο «ζήσαμε και δυσκολότερα, την υγειά μας να έχουμε».
Η πολυπαιγμένη κωμωδία «αριστεροί» βουλευτές να ψηφίζουν μέτρα που δεν θέλουν και δεξιοί βουλευτές να καταψηφίζουν μέτρα που είναι δικά τους, ούτε τους αριστερούς αποκοιμίζει πια, ούτε τους δεξιούς συσπειρώνει, ούτε δίνει πολιτικό χρόνο σε κανέναν.
Τα προβλήματα δεν αφήνουν πια κανένα περιθώριο για ταρζανιές.
Τελικά, μια επιλογή τους έμεινε: Καινούργια προσωπεία και γιούρια για την «καρέκλα». Για την εξουσία αδερφές και αδέρφια βεβαίως.
Και τούτη η καρέκλα, στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, έχει προαπαιτούμενο: Πολιτικές συνεργασίες. Ευρύτερες συμμαχίες. Πολιτικό πάρε-δώσε και «ανανέωση».
Πες το εθνική συνεννόηση, πες το Δημοκρατικό Μέτωπο, μία είναι η ουσία: Η μακροημέρευση του Συστήματος.
Και όπως έλεγε ο αξέχαστος Χάρρυ Κλυνν: Δώσε βάση να πούμε. Από ’δω αρχίζει το νόημα. Αν δεν το πιάσεις το ’χασες.
Και τα πράγματα τώρα ζορίζουν.
Όχι γιατί κανείς τους θέλει κάτι άλλο, όχι γιατί έχουν καμιά ουσιαστική διαφορά, όχι γιατί υπάρχει ένας Λαός, μια «Δημοκρατία», ή μια Βουλή.
Γιατί απλά τα «μαγαζάκια» θέλουν να εξασφαλίσουν μια «καρέκλα» της εξουσίας.
Όμως τα προβλήματα είναι παρόντα, πανάθεμα τα, και απαιτούν λύσεις, λύσεις συμφέρουσες και αρεστές στα αφεντικά-θεσμούς.
Οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν, τα Σκόπια να μπουν στο ΝΑΤΟ, το ΝΑΤΟ να μακελέψει τα Βαλκάνια, οι «αγορές» να κερδοσκοπούν και οι «εκπρόσωποι» του λαού να παραμείνουν υπάκουοι και εύκαμπτοι.
Έπιασε το νόημα το παλικάρι κι αφού ο… λίγος Κούλης μπήκε οικειοθελώς στο pay-roll της Κουμουνδούρου, άρχισε τα σούρτα-φέρτα, μπας και μαζέψει στο μαγαζί τις «δημοκρατικές δυνάμεις» του τόπου.
Αυτές τις «δυνάμεις» που τόσα χρόνια λεηλάτησαν τη χώρα.
Το γνωστό επικοινωνιακό δρομολόγιο (μια Αβάνα, μια Τραμπ, μια Σκοπευτήριο, μια ΣΕΒ, μια Μακρόνησο, μια ΔΝΤ) μεταφέρεται τώρα στο εσωτερικό, γιατί εκλογές έχουμε και οι δημοσκοπήσεις δεν μας πάνε καλά και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις και οι αυτοδυναμίες είναι γλυκιά ανάμνηση.
Το απαράδεκτο λιντσάρισμα του Μπουτάρη του ήρθε γάντι, καπάκι και ο θάνατος του αγαπημένου Χάρρυ Κλυνν, από κοντά και η επέτειος της δολοφονίας του Λαμπράκη. Το σκηνικό στημένο και η περατζάδα για προεκλογικές «σηματοδοτήσεις» ευκολάκι.
Ο Μπουτάρης ανακηρύσσεται «σύμβολο ενός ολόκληρου δημοκρατικού προοδευτικού μετώπου» κι εκείνος να τους πετά κατάμουτρα ότι «η Ελλάδα είναι η τελευταία Σοβιετικού τύπου οικονομία».
Επόμενος σταθμός η κηδεία του Χάρρυ Κλυνν με το πλήθος και αμέσως μετά το μνημείο του Λαμπράκη που είναι ανήμπορος να φωνάξει: Τι δουλειά έχεις εδώ αγόρι μου;
«Έντονη η πολιτική σηματοδότηση του Τσίπρα» είπαν τα κανάλια για τούτη την πολιτική περατζάδα.
Όντως.
Σηματοδοτεί με ανάγλυφο τρόπο τον απόλυτο διασυρμό όλων όσων μάτωσε η Αριστερά να μαζέψει στο λαϊκό σεντούκι των αξιών της.
Όμως το αριστερό διευθυντήριο πανηγυρίζει και ο Κλυνν αναφωνεί:
– Ποιος χαίρεται ρε χαμένε;
– Κανείς δεν χαίρεται…
