Την κεντρικότητα της πολιτικής διακύβευσης επανέφερε στο προσκήνιο ο θόρυβος που ξεσήκωσε το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Θαπατέρο, για την κρίσιμη περίοδο 2010-2011.
Στο δημοψήφισμα που αποπειράθηκε ο Παπανδρέου θα κυριαρχούσε το εκβιαστικό δίλλημα «ευρώ ή δραχμή». Παρά την παγίδα σε βάρος της ελεύθερης λαϊκής έκφρασης με στόχο την υφαρπαγή της έγκρισης του Μνημονίου, άρκεσε και μόνο η πρωτοβουλία του Έλληνα πρωθυπουργού, για να προκληθεί η ακαριαία αντίδραση του «άξονα» Μέρκελ-Σαρκοζί, με την κατάλληλη -προσοχή εδώ!- εγχώρια «συνεργασία» (υπονομευτική δραστηριοποίηση Βενιζέλου, επιστράτευση Παπαδήμου και άγριο στρίμωγμα του Σαμαρά). Παρόμοια μοίρα ανέμενε τον Μπερλουσκόνι, σε μια χώρα άλλης τάξης μεγέθους από την Ελλάδα. Μία ακόμη καθοριστική καμπή αυτής της τριετίας ήταν η κυπριακή κρίση.
Η ανατροπή Παπανδρέου και η καταστροφή της Κύπρου αποτιμήθηκαν ως οι πλέον ακλόνητες αποδείξεις περί του άκαμπτου «ευρωμονόδρομου». Η ορολογία του ΚΚΕ εδώ ταίριαξε «γάντι». Προφανώς!
Και… καθαρίσαμε; Ουσιώδη πολιτικά συμπεράσματα θάβονται με πολλές τιμές. Ορίστε, σου λένε οι του Μνημονίου, τι έπαθε ο Παπανδρέου όταν πήγε να ψελλίσει «Δημοψήφισμα» και χαιρέκακα πλειοδοτούν για την καταστροφή της Κύπρου μετά το «όχι». Να η δικτατορία του ευρώ, αντιτείνουν όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως πιο Αριστερά ή τάδε Αριστερά ή αυθεντική λύση Β. Όμως όσα παρουσιάζονται ως αυταπόδεικτα καταλήγουν νοητικά παράδοξα, στα όρια του παραλόγου, εφόσον η πολιτική διάσταση εξαφανίζεται.
Δεν εξηγείται μέσω του μονοσήμαντου σχήματος «Ευρωζώνη», η ανάληψη τέτοιου ρίσκου, για να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και να εξασφαλιστεί ο απόλυτος έλεγχος. Καλά η Ιταλία, η Ελλάδα; Πολύ περισσότερο δεν εξηγείται ο πανικός της γερμανικής ευρωκρατίας μπροστά στον κίνδυνο μιας πολιτικής ανατροπής εδώ. Και καλά η Ελλάδα, η Κύπρος; Αν το «όχι» ήταν όχι, κι αν η Ελλάδα άνοιγε τη στρόφιγγα της ρευστότητας, ποιος στοιχηματίζει πως το ευρωδιευθυντήριο θα παρέμενε στοιχισμένο στον μερκελισμό;
Είναι η πολιτική! Η κατάληξη της διάσημης ρήσης της προεκλογικής καμπάνιας του Μπιλ Κλίντον το 1992 -«είναι η οικονομία, ηλίθιε!»- είναι περιττή. Ένα ακαταμάχητο «ηλίθιε!», μοναδική αξία χρήσης έχει να αποσβολώσει τον αναγνώστη ή τον συνομιλητή στη θέση ενός αδαή, που δέχεται λυτρωτικά θέσφατα και δόγματα.
Ας τα αποφύγουμε αυτά, δεν τα έχουμε ανάγκη, δεν μας έχουν βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο ως τώρα. Και δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να βοηθηθούμε από δω και μπρος, όσο εξακολουθούμε να ανταλλάσουμε τούβλα με την «αποψάρα» μας, αντί να σκαλίζουμε μια πολυσύνθετη και αντιφατική πραγματικότητα και να χτίζουμε μια ερμηνεία και μια εναλλακτική προοπτική διεξόδου.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
