Η τυχαία φράση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…
Πιστεύει κανείς ότι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, απλά του ξέφυγε μια ατάκα της στιγμής; Μάλλον κανείς, ούτε καν οι συγγραφείς των non-paper του Μαξίμου που έσπευσαν να απενοχοποιήσουν την περιβόητη φράση. Το «ανόητε» ή σωστότερα «ηλίθιε» του Σόιμπλε είχε πρόθεση να προσβάλει ευθέως τον πρωθυπουργό μιας χώρας που εκείνος θεωρεί αποικία του. Σκόπευε να δείξει την αλαζονεία της ηγεμονικής δύναμης της Ευρώπης απέναντι σε όποιον δεν ευθυγραμμίζεται απόλυτα ή «αυθαδίασε» στο παρελθόν.
Το «ηλίθιε» του Σόιμπλε δεν θα λέγονταν ποτέ αν συνομιλητής ήταν κάποιος άλλος, για παράδειγμα ο ομόλογος υπουργός των ΗΠΑ, ένα στέλεχος της ΕΚΤ, κάποιος βαρόνος των ΜΜΕ. Δεν ήταν ξεκάρφωτο το «ηλίθιε» του Σόιμπλε: Τις ίδιες μέρες, η Die Welt σχολιάζοντας την εν λόγω συζήτηση έβγαλε σχεδόν άσχετο τον Αλ. Τσίπρα, ενώ ο ίδιος ο Σόιμπλε επανέφερε τα περί Grexit στην Washington Post Journal.
Η στάση του Τσίπρα να μην αντιδράσει καθόλου εκείνη την στιγμή είναι αχαρακτήριστη, το ίδιο και η υποβάθμιση του γεγονότος σαν να μην τον αφορούσε καθόλου αυτή η αναφορά. Μοιάζει σαν να μην κατανοεί ότι είναι πρωθυπουργός μιας χώρας, ότι δεν μπορεί οποιοσδήποτε να προσβάλει έναν ιστορικό λαό, όπως επανειλημμένα έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια.
Ένας αγρότης σε ένα μπλόκο ανάφερε πως «αυτοί νόμιζαν ότι θα κυβερνούν σαν να πήγαιναν σε πικ-νικ». Δείχνει πράγματι έλλειψη συναίσθησης όταν χαριεντίζεται κανείς με τον Νταβούτογλου αποκαλώντας τον «Αχμέτ», όταν δέχεται προσβολές χωρίς να αντιδρά, όταν ανέχεται τα «φιλικά» χαστουκάκια του Γιούνκερ, ακόμα κι όταν στέκεται χαλαρά στον Eθνικό Ύμνο (ναι, κάτι δείχνει ακόμα κι αυτό). Η «επαναστατική» άρνηση της γραβάτας καταντάει ανέκδοτο και απίστευτη κενότητα όταν η όλη στάση προδίδει έλλειψη αξιοπρέπειας.
Τι θα μπορούσε κανείς να κάνει; Πρώτον, να διακόψει και να ζητήσει ξανά μετάφραση της τελευταίας φράσης, να ζητήσει ο Σόιμπλε να διευκρινίσει τι θέλει να πει. Δεύτερον, να απαντήσει στα ίσια και με τον ίδιο χαρακτηρισμό. Τρίτον, να σηκωθεί και να φύγει. Απλά πράγματα που, όμως, θέλουν κότσια. Αλλά πού να βρεθούν όταν κανείς αποφασίσει ότι θα «κυβερνήσει» εκβιαζόμενος και εκτελώντας εντολές;
Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που οι προσβολές μένουν αναπάντητες. Θυμάται κανείς να υπήρξε καμιά αντίδραση όταν τον Ιούλιο ο Σόιμπλε ζητούσε από τον Αμερικανό ομόλογό του να ανταλλάξουν Γερμανία και ΗΠΑ τις ενοχλητικές αποικίες τους, την Ελλάδα και το Πουέρτο Ρίκο;
Αντί να ζητά, όμως, κανείς διαρκώς «περισσότερη Ευρώπη», όπως έκανε ο Αλ. Τσίπρας στη συγκεκριμένη συνάντηση, θα πρέπει να αναλογιστεί σε τι συνίσταται η σημερινή ταυτότητα της Ευρώπης, όπως εκδηλώνεται και μέσα από αυτά τα επεισόδια. Οι ρίζες και η σημερινή της συνέχεια, στηρίζεται σε μια αποικιακή και ρατσιστική πολιτική διάλυσης περιοχών και χωρών, υπεροψίας απέναντι σε πληθυσμούς και πολιτισμούς. Η γερμανική Ευρώπη είναι η χειρότερη εκδοχή αυτής της «ευρωπαϊκής αντίληψης».
Η απόρριψη αυτής της αντίληψης είναι πρώτιστο καθήκον για τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης. Η αντίθεση Βορρά και Νότου στην Ευρώπη (δεν είναι γεωγραφικός ο διαχωρισμός) αποτελεί μία από τις κύριες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το πρόβλημα, βέβαια, περιπλέκεται όταν ο πολιτικός κόσμος του Νότου (σε όλες του τις διαβαθμίσεις, γιατί υπάρχει και ο νότος του Νότου, οι χώρες-σκουπίδια όπως λογίζονται από τους «ισχυρούς» τα Βαλκάνια και η Ελλάδα) προσαρμόζεται σε αυτή τη συγκεκριμένη Ευρώπη ή παίρνει ρόλο υπηρέτη του Βερολίνου.
Ο ελληνικός λαός θα κληθεί ξανά να αποφασίσει αν θα ξεμπερδέψει με τη συνεχή υποβάθμιση και περιφρόνηση, με τις απειλές μιας δράκας τοκογλύφων ληστών. Αν ο πολιτικός κόσμος έχει αποκτήσει σκληρό δέρμα και ανέχονται τις προσβολές και τον εξευτελισμό, μάλλον θα πρέπει το ξήλωμα να αρχίσει από αυτόν.
Τ.Τ.
