Σε ηλικία 74 ετών «έφυγε» ο σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης. Ο καλλιτέχνης άφησε την τελευταία του πνοή μετά από πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί στην εντατική. Αφήνει πίσω τις κόρες του Εύα και Αντιγόνη και τη σύντροφό του Ιωάννα.
Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία του φοιτητικού θεάτρου και της κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Με την επιβολή της δικτατορίας, άφησε το πανεπιστήμιο και κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει ηθοποιός. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε και η ένταξή του στην Αριστερά, στο φοιτητικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα για την οποία φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί χούντας.
Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου» την περίοδο 1970-75. Συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή της Άννας Συνοδινού, τη Νέα Πορεία, την Παιδική Σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου, με τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου και άλλους θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας ρόλους σε όλα σχεδόν τα θεατρικά είδη. Το 2004 δημιούργησε την θεατρική ομάδα «Σαλτιμπάγκοι». Το 2008-2009 σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο «Rock ‘n’ Roll» ενώ το 2011 πήρε μέρος στο «COCK» του Mike Bartlett. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και πήρε μέρος στις παραστάσεις «Περικλής» του Σαίξπηρ και «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ε. Ο’Νήλ, στο «Ορφέας στον Άδη» του Τ. Ουίλλιαμς, στην «Πρόβα νυφικού» της Ντόρας και στη «Δυτική Αποβάθρα» του Μπερνάρ Μαρί Κολτές. Τον Μάιο του 2015 έπαιξε στο έργο του Εντζό Κορμάν «Η θύελλα επιμένει». Την περίοδο 2016-2017 έπαιξε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το έργο «Ομπίντα, Οι τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη», που έγραψε ο ίδιος και το οποίο χαρακτήρισε ως «προσωπικό του στοίχημα». Την επόμενη χρονιά (2018 – 2019) συμμετείχε στο θεατρικό έργο «Δείπνο».
Στον κινηματογράφο έπαιξε σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές. Ανάμεσά τους οι: «Βίος και Πολιτεία», «Παραγγελιά», «Ηλεκτρικός Άγγελος», «Τον καιρό των Ελλήνων», «Το κορίτσι της Μάνης», «Hard Bodies Nr 2», «Der Joker», «Der Spielverderberin», «Το Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι», «Ο παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση», «Πάμπτωχοι Α.Ε.», «My Family And Other Annimals», «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» και «Highway to Hellas».
Πρωταγωνίστησε σε κωμικούς και δραματικούς ρόλους, σε τηλεοπτικές σειρές της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης, σε θεατρικά έργα για την ΕΡΤ καθώς και σε διεθνείς τηλεοπτικές παραγωγές.
Το 1995 εκδόθηκε η νουβέλα του «Περί Μαιάνδρου» και το 1999 το μυθιστόρημα «Απρόσμενα Αισθήματα» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το 2004 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Οι σαλτιμπάγκοι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το 2011 η μαρτυρία-χρονικό «Όλοι μαζί, τώρα!». Το 2015 κυκλοφόρησε η συλλογή «Ηθοποιός σημαίνει φως;» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.
Έγραψε το σενάριο της ταινίας «Πάμπτωχοι Α.Ε.» και το σενάριο του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ «Μ. Χουρμούζης». Παράλληλα, έγραψε και παρουσίασε στην ΕΡΤ πολιτιστικά και οικολογικά τηλεπαιχνίδια ενώ έκανε και οικολογικές και ιστορικές εκπομπές στο ραδιόφωνο.
Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από μια συνέντευξη που μας έδωσε στα τέλη του 2016 με αφορμή την παράσταση «Ομπίντα». Η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας μας εκφράζει τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια του Γιώργου Κοτανίδη και στους οικείους του.
Είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει την εξουσία ένα επαναστατικό κόμμα αλλά για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, χρειάζεται να ανέβει το επίπεδο των ανθρώπων. Το μέλλον κάθε επανάστασης πρέπει να περάσει από την ευθύνη των πολιτών και όχι από τις επιλογές της ηγεσίας και μόνον
Η παράσταση «Ομπίντα» αναμφίβολα γεννά σκέψεις γύρω από ηθικά ζητήματα. Πώς βλέπετε εσείς κύριε Κοτανίδη, τη σχέση πολιτικής και ηθικής, τότε και σήμερα;
Θα σας απαντήσω με τα λόγια του Ν. Ζαχαριάδη που ακούγονται στην παράσταση: «Ο καθοδηγητής δεν έχει ανάγκη από καμιά ρεκλάμα γιατί η ζωή, τα έργα, πρέπει να μιλάνε μόνα τους. Εδώ δεν έχει καμμιά θέση και καμμιά έμπραχτη αξία να χτυπάς το στήθος σου και να φωνάζεις “τόσα χρόνια έχω στο κόμμα, τόσα χρόνια έκανα φυλακή” διεκδικώντας αξιώματα. Αυτά πιο πολύ σε υποχρεώνουν χωρίς να σου δίνουν δικαιώματα».
Ένα από τα θέματα που αναδεικνύει η παράσταση, αναμφίβολα είναι η σχέση του ατόμου με ένα ευρύτερο σύνολο, με τη συλλογικότητα, εκφρασμένη τότε κυρίως μέσα από το κόμμα. Μια δύσκολη σχέση που ταλανίζει και σήμερα κάθε συλλογική προσπάθεια, όχι μόνο στον χώρο της πολιτικής. Πώς το βλέπετε εσείς;
Πολλή εύστοχη παρατήρηση. Οι συλλογικότητες εκφράστηκαν στο παρελθόν με τρόπους που επικρατούσαν τότε. Το ότι η επανάσταση είχε ιερό σκοπό, «αγίασε» τα μέσα, έδωσε ώθηση για υπερβάσεις που περιείχαν τη βία. Το ότι ο λαός ή τα μέλη του κόμματος ακολουθούσαν πιστά και άκριτα, ήταν η παγίδα που δικαίωνε τις επιλογές της ηγεσίας. Αυτό που μπορούμε και πρέπει να δούμε σήμερα είναι η ευθύνη του ατόμου. Είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει την εξουσία ένα επαναστατικό κόμμα αλλά για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, χρειάζεται να ανέβει το επίπεδο των ανθρώπων. Το μέλλον κάθε επανάστασης πρέπει να περάσει από την ευθύνη των πολιτών και όχι από τις επιλογές της ηγεσίας και μόνον.
Έχετε ακούσει γνώμες για την παράσταση από νεότερο κόσμο και από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την ιστορία του Ζαχαριάδη ή και ευρύτερα τα γεγονότα της εποχής του; Θα είχε ενδιαφέρον η δική τους οπτική.
Αυτό που βλέπω με ικανοποίηση είναι η έκπληξη πολλών νέων ανθρώπων που ανακαλύπτουν την προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη και αντιδρούν θετικά. Και χαίρομαι γιατί αναζητούν μέσα στο χάος και την ιδιοτέλεια που βασιλεύει να βρουν το θετικό παράδειγμα.
Κύριε Κοτανίδη, σας ευχαριστούμε πολύ. Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι ακόμα;
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με ένα σχόλιο του Μιλτιάδη Χουρμούζη, ενός αγωνιστή του ‘21 που έγινε συγγραφέας και είπε ότι «αυτό που μας πονεί πρέπει και να το ομιλούμεν». Εμένα η τραγική ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη με πονούσε όλα αυτά τα χρόνια και γι αυτό μιλώ γι αυτόν.
