Ένα παράξενο και απρόβλεπτο ατύχημα στις 24 Αυγούστου προκάλεσε τον ξαφνικό θάνατο της Βικτωρίας, γεμίζοντας με αφάνταστη θλίψη τους ανθρώπους της και τους πολλούς φίλους που βρέθηκαν μαζί στη ζωή και στην προσδοκία για ένα κόσμο ανθρώπινο.
Έφυγε κάποιος δικός μας, ένα πρόσωπο που ακτινοβολούσε αισιοδοξία και αγάπη για τον κόσμο, πρόσωπο φωτεινό, από εκείνα που χρειαζόμαστε για να στηρίζουν την κλονισμένη πίστη μας στη ζωή και στους ανθρώπους.
Το χαμόγελο, η καλή της καρδιά, το κέφι για τη ζωή, η φροντίδα για όσους μπορούσε να βοηθήσει. Αλλά και το κριτικό της πνεύμα, η αμφισβήτηση σε κατεστημένες αλήθειες, η εικονοκλαστική της συμπεριφορά, που εκδηλώθηκαν χωρίς ποτέ να μεταφράσει την ιδιαιτερότητα των απόψεών της σε προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Η αυθόρμητη προσέλευση τόσων διαφορετικών ανθρώπων στο κοιμητήριο του Ζωγράφου το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, η βουβή παραμονή τους δίπλα στον τάφο για πολλή ώρα μετά την ολοκλήρωση της ταφής, σαν να αρνούνταν να παραδεχτούν το μοιραίο και να αποχωριστούν για πάντα έναν άνθρωπο τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό, φανερώνουν πόσο μετρούσε η Βικτωρία στη σκέψη και στην ψυχή όσων την γνώρισαν.
Η δουλειά της στην Αρχιτεκτονική, από τα πρώιμα χρόνια των σπουδών στο Πολυτεχνείο και το πέρασμά της από το Παρίσι, μέχρι την ώριμη επαγγελματική της δραστηριότητα, η διδασκαλία της στο ΤΕΙ Αθηνών, όπως και η δραστηριότητά της στους κοινωνικούς αγώνες, εξελίχθηκαν με την ίδια ευαισθησία απέναντι στους ανθρώπους και στη βασανιστική διαδρομή τους στον αγώνα της ζωής, επιβεβαιώνοντας ότι η ποιότητα των ξεχωριστών ανθρώπων παίζει σημαντικότερο ρόλο απ’ αυτό που κατά καιρούς έχουμε πιστέψει.
Η σκέψη των φίλων στρέφεται τρυφερά προς τον Νίκο, την κόρη της Χριστίνα και τις αδελφές της.
Το χαμόγελο, η καλή της καρδιά, το κέφι για τη ζωή, η φροντίδα για όσους μπορούσε να βοηθήσει. Αλλά και το κριτικό της πνεύμα, η αμφισβήτηση σε κατεστημένες αλήθειες, η εικονοκλαστική της συμπεριφορά, που εκδηλώθηκαν χωρίς ποτέ να μεταφράσει την ιδιαιτερότητα των απόψεών της σε προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Η αυθόρμητη προσέλευση τόσων διαφορετικών ανθρώπων στο κοιμητήριο του Ζωγράφου το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, η βουβή παραμονή τους δίπλα στον τάφο για πολλή ώρα μετά την ολοκλήρωση της ταφής, σαν να αρνούνταν να παραδεχτούν το μοιραίο και να αποχωριστούν για πάντα έναν άνθρωπο τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό, φανερώνουν πόσο μετρούσε η Βικτωρία στη σκέψη και στην ψυχή όσων την γνώρισαν.
Η δουλειά της στην Αρχιτεκτονική, από τα πρώιμα χρόνια των σπουδών στο Πολυτεχνείο και το πέρασμά της από το Παρίσι, μέχρι την ώριμη επαγγελματική της δραστηριότητα, η διδασκαλία της στο ΤΕΙ Αθηνών, όπως και η δραστηριότητά της στους κοινωνικούς αγώνες, εξελίχθηκαν με την ίδια ευαισθησία απέναντι στους ανθρώπους και στη βασανιστική διαδρομή τους στον αγώνα της ζωής, επιβεβαιώνοντας ότι η ποιότητα των ξεχωριστών ανθρώπων παίζει σημαντικότερο ρόλο απ’ αυτό που κατά καιρούς έχουμε πιστέψει.
Η σκέψη των φίλων στρέφεται τρυφερά προς τον Νίκο, την κόρη της Χριστίνα και τις αδελφές της.
Σχόλια
