Πόσο συγκινούμεθα και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια κάθε φορά που κάποιος Σκύθης, Πετσενέγκος ή Βησιγότθος μας απευθυνθεί στα ελληνικά με μια τόση δα φρασούλα, όχι πολλά, σαν Ηγεμόνας εκ Δυτικής Λιβύης. Τη μια ο Κλίντον, την άλλη ο βασιλιάς Κάρολος, τώρα ο Πρόεδρος Σταϊνμάγερ
μια φρασούλα τόση δα, πολύ κολακευτική, και σπαρταράμε οι πλείστοι εξ ημών από πτωχοπροδρομική συγκίνηση κι ας μας έχουν σφάξει, ληστέψει και ποδοπατήσει, ξανά μαναξανά και μεταμαναξανά οι εν λόγω γλυκομίλητοι.
Βεβαίως αυτοί που ξεστομίζουν αυτές τις παπαρίτσες στα ελληνικά, το διασκεδάζουν, ξέρουν τι μας έχουν κάνει, όπως ξέρουν και πόσο ματαιόφρονες είμαστε.
………………..
Έχουμε παράδοση σε κάτι τέτοια, ήδη από την εποχή του προγονικού. Όταν, λόγου χάριν, σφάζονταν ο Μάριος και ο Σύλλας, η Αθήνα κάνοντας την τελευταία στρατιωτική παρουσία της στην Ιστορία, πήγε με τον Μάριο. Και ο Σύλλας την έκαψε.
Άλλες πόλεις όμως, έδειξαν μεγαλύτερη… σωφροσύνη. Δεν εκδηλώνονταν και περίμεναν να δουν αν η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» θα ήταν ο Μάριος ή αν θα ήταν ο Σύλλας. Είχαν συντάξει (ωραία τα περιγράφει ο Καβάφης) κομψούς πανηγυρικούς, σε ωραιότατα ελληνικά, όπως πρέπει χωρίς υπερβολές, περιμένοντας την τελευταία στιγμή για να προσθέσουν απλώς το όνομα του νικητή.
Όλα καλά γραμμένα – και μηδέν άγαν! Διότι το ίδιο «ελευθερωτής των Ελλήνων» ήταν ο Μάριος, το ίδιο και ο Σύλλας. Το ίδιο «φιλέλληνες» και «σωτήρες» και οι δύο, δημοκρατικός ο ένας, ολιγαρχικός ο άλλος, ας νικούσε ο καλύτερος και εις αυτόν θα αφιερώναμε εμείς το ψήφισμα, στη συνέχεια τις λαχταριστές θυσίες καθώς και τις ευχαριστίες στους θεούς που φροντίζουν να νικάει πάντα ο καλύτερος.
***
Έτσι και η κυβέρνησή μας τώρα! Αν δεν κυβερνάται από τους Αμερικανούς, η κυβέρνηση, πώς θα κυβερνά η ίδια την Ελλάδα; Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κυβερνά κακήν κακώς, αλλά όσο κυβερνάται η ίδια από το Καπιτώλιο, όλα θα βαίνουν σχετικώς έστω καλώς με ευδιάκριτο οδικό χάρτη.
Μπορεί τα προβλήματα να έχουν ξεφύγει από την κυβέρνηση με αποτέλεσμα να έχει «ξεφύγει» και η ίδια, αλλά δεν υπάρχει αντίπαλος, οπότε θα τα κουτσοβολέψουμε. Ούτε χρειάζεται να είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως στις σκέψεις ή τις πράξεις, αρκεί να μη σκοτίζουμε και πολύ τα αφεντικά, αρκεί να προβλέπουμε τις επιθυμίες τους και όλα γίνονται, έστω κουτσά-στραβά, αλλά όλα γίνονται.
Ας πούμε τώρα που ο Σταϊνμάγερ ζήτησε «συγχώρεση» – δεν ζήτησε «συγνώμη», προσέξατε ελπίζω τη λεπτή διαφορά, που ωραία τα ελληνικά του, η «συγχώρεση» είναι πιο φορτισμένη λέξη από το μια ξερή και τυπική «συγνώμη». Πολύ φροντισμένα τα ελληνικά του, αλλά πολύ καλύτερα τα γερμανικά του, όταν, για τις Πολεμικές Επανορθώσεις είπε ότι «αυτό το θέμα έχει κλείσει!» Πού έχει «κλείσει»; Στα υπόγεια της Κομαντατούρ; Τι πάει να πει έχει «κλείσει»; Καπούτ; Φερμπότεν; Ράους; Διότι αυτές οι λεπτές αποχρώσεις της Βησιγοτθικής χρειάζονται διευκρινήσεις. Αν όχι τώρα – κάποτε! Διότι το θέμα παραμένει ανοιχτό και θα το πάμε ως το τέρμα, ως τις «ελληνικές καλένδες» αν χρειασθεί!
Θα μου πείτε δεν υπάρχουν «ελληνικές καλένδες». Ούτε γερμανικό παρελθόν υπάρχει. Ούτε ο παππούς της κυρίας Αναλένας Μπέρμποκ ήταν ναζιστής στρατηγός, ούτε η κυρία Μπέρμποκ έχει πρόβλημα με τη ναζιστική συμπεριφορά του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.
…………………
Σεμνά λοιπόν, νηφάλια και ψύχραιμα. Αμερικανούς έχουμε, Γερμανούς έχουμε (ευτυχώς δεν έχουμε Πετσενέγκους), ΜΚΟ έχουμε, Ανεξάρτητες Αρχές έχουμε – μια χαρά κυβερνάται η χώρα! Θα μου πείτε (πολλά μου λέτε), τι σχέση έχουν οι ΜΚΟ, οι Ανεξάρτητες Αρχές ή οι Αμερικανογερμανοί με τη Δημοκρατία; Δεν έχουν, αλλά έχετε εσείς! Ψηφίζετε! Ψηφίζουμε! Και ό,τι ψηφίζουμε, αυτό μας βγαίνει! Σε αυτό η Δημοκρατία είναι συνεπής.
Τώρα, γιατί επί αιώνες στη Δημοκρατία τις πλείστες όσες φορές οι λαοί ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους, αυτό είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα που έχει να κάνει με την ισχύ των τάξεων και την ανθρώπινη φύση.
Για το πρώτο έχουν μιλήσει φιλόσοφοι και διανοητές κι εξ αυτών κυρίως οι μαρξιστές. Για το δεύτερο, την ανθρώπινη φύση, έχουν μιλήσει οι πάντες, αλλά δεν έχει μιλήσει ο Θεός. Καθότι ο Πανάγαθος τέτοια ακανθώδη θέματα τα αποφεύγει. (Κατά ασφαλείς πληροφορίες τα αποφεύγει και ο Διάολος.)
Συνεπώς το ψήφισμα παραμένει πάντα ανοικτό, καλλιεπές και μετρημένο, έτοιμο την τελευταία στιγμή να προσθέσουμε το όνομα του Μάριου ή του Σύλλα αναλόγως. Κάπως κουραστικό – αλλά, πάντως απαραίτητο…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
7•XI•2024
