Ενώ η μάχη της Αθήνας μαίνονταν 70 χρόνια πριν, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραφε σε ένα τηλεγράφημά του προς τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπι: «Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».
Σήμερα δεν υπάρχουν τηλεγραφήματα για αυτές τις δουλειές αλλά mail. Πρόσφατα η δημοσιότητα κατακλύστηκε από φήμες και αποκαλύψεις για τα μηνύματα των δανειστών, ενώ και ο Ευ. Βενιζέλος, αστειευόμενος μετά τη χθεσινή του συνάντηση με τον Α. Σαμαρά, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θα απαντήσει με SMS και όχι με mail στην τρόικα.
Πολλές φορές οι συγκρίσεις της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα με χώρες που τελούν υπό κατοχή ή δικτατορία συναντούν αντιδράσεις και κατηγορούνται ως υπερβολικές, δραματικές ή παραπλανητικές.
Ποια είναι, όμως, η γραμμή των διεθνών επικυρίαρχων απέναντι στην Ελλάδα και πώς αντιδρά η ντόπια ελίτ; Όσα συμβαίνουν θα μπορούσαν να περιγραφούν και με τρεις λέξεις που ηχούν παρόμοια: Δόλος, δούλεμα και δουλεία.
Είναι σίγουρο ότι δεν είναι οικονομική η αιτία των πρωτοφανών πιέσεων της τρόικας. Ο δόλος είναι δεδομένος και τα κίνητρα είναι πολιτικά και σχετίζονται με την ανάγκη να συνετιστεί για μια φορά ακόμα το πειραματόζωο. Αποδέκτες των μηνυμάτων δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση και ο ελληνικός λαός αλλά και όλοι οι «άτακτοι»της Ευρώπης.
Την ίδια στιγμή, το δούλεμα στο εσωτερικό συνεχίζεται, αφού, κόντρα σε όσα πραγματικά συμβαίνουν, το παραμύθι για το τέλος της μνημονιακής εποχής επαναλαμβάνεται, έστω και με την παραδοχή ότι θα χρειαστεί μια “τεχνική παράταση”.
Η λέξη, όμως, που περιγράφει καλύτερα όσα συμβαίνουν δεν είναι άλλη από τη δουλεία. Γιατί μόνο με τυραννία και δουλεία μοιάζει η κατάσταση που επιφυλάσσουν για τη χώρα, ετοιμάζοντας νέα δεσμά για να παγιδεύσουν όχι μόνο, και όχι τόσο, τη σημερινή κυβέρνηση αλλά κάθε μελλοντική που θα είχε την ελάχιστη πρόθεση να συγκρουστεί με την κυριαρχία τους.
«Συμπεριφερθείτε σαν να βρίσκεστε σε αποικία, σε κατεχόμενη χώρα». Αυτή την εντολή μοιάζουν να έχουν δώσει στα κλιμάκια συμβούλων, τεχνοκρατών και διαπραγματευτών, οι Ευρωπαίοι προϊστάμενοι. Μόνο έτσι εξηγείται η στάση τους απέναντι στο ντόπιο προσωπικό που ακόμα κι αυτό εκφράζει πλέον απορίες και δυσαρέσκεια.
Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα για το τι στάση θα κρατήσει κανείς. Η μία επιλογή είναι να θεωρήσει ότι όσα συμβαίνουν με τους δανειστές δεν είναι και τόσο τραγικά αλλά τα δραματοποιεί η κυβέρνηση. Να μην αναγνωρίσει την τυραννία που διαιωνίζεται και να εξαντληθεί στην εσωτερική πόλωση απέναντι στους εγχώριους διαχειριστές.
Η δεύτερη επιλογή είναι να βάλει στο στόχαστρο ακριβώς την τροϊκανή τυραννία και να οικοδομήσει κάθε συμμαχία που χρειάζεται όχι για τα επόμενα κοινοβουλευτικά επεισόδια, αλλά για μια πραγματική αντιπαράθεση που μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να τη δώσει, ώστε οι πόλεις του και η χώρα του να πάψουν να αντιμετωπίζονται σαν αποικίες υπό κατοχή.
