Με βάση τα γνωστά στάνταρ, η απεργία της 24ης Φεβρουαρίου ήταν πετυχημένη, όχι μόνο γιατί απήργησαν πολλοί εργαζόμενοι, αλλά και γιατί συμμετείχαν πολύ περισσότεροι στις διαδηλώσεις. Αν κριθεί, όμως, με το τι απαιτείται για να παρθούν πίσω τα μέτρα και να αποκρουστεί η τεράστια επίθεση που είναι σε εξέλιξη, τότε δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για πανηγυρισμούς, εφησυχασμούς και δεκάρικους λόγους.
Αν και ο αντίπαλος έχει ήδη στο λογαριασμό του μια απεργιακή κινητοποίηση, ξέρει να εκμεταλλεύεται το γεγονός, καθώς οι αγώνες είναι ασυντόνιστοι και οι πολιτικοί στόχοι δεν είναι ευκρινείς – παρ’ όλο που ορισμένοι αναλυτές σωστά παρατήρησαν πως για πρώτη φορά υπήρχαν. Επίσης, ο αντίπαλος, γνωρίζει ότι οι διαιρετικές πολιτικές, η πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα ΜΜΕ καθώς και η πολυδιάσπαση μέσα στην Αριστερά φέρνουν τα αποτελέσματά τους. Δεν έχουμε, επομένως, εδώ μια εικόνα ενός ποτηριού που έχει νερό μέχρι την μέση και επομένως ορισμένοι το βλέπουν μισοάδειο και κάποιοι άλλοι μισογεμάτο. Έχουμε μια ρευστή και σύνθετη κατάσταση, όπου ενώ υπάρχουν ορισμένοι όροι και διαθέσεις για μια διαφορετική κίνηση και η οργή και η αγανάκτηση φουντώνουν, παράλληλα, παρατηρείται ένα κράτημα του κόσμου το οποίο ζητά ερμηνεία. Δεν έχει εμπιστοσύνη ο κόσμος στους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές; Δεν έχει μπει ακόμα βαθιά το χέρι στην τσέπη και αυτό θα γίνει όταν αρχίσουν οι μειώσεις και οι περικοπές; Δεν βλέπει να υπάρχει μια διέξοδος, μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση;
Υπάρχουν όλα αυτά. Την ίδια στιγμή πρέπει να περιγραφούν και να δοκιμαστούν τρόποι για να φύγουμε από αυτήν την κατάσταση. Να απαντηθούν ένα προς ένα όλα όσα ενσταλάζονται στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Αυτό, όμως, σημαίνει κάτι που δεν γίνεται μέχρι σήμερα από τις δυνάμεις της Αριστεράς: Όλο το βάρος πρέπει να δοθεί στο να πάει η Αριστερά προς τον κόσμο. Το «πηγαίνουμε προς τον κόσμο» σημαίνει ανάδειξη των προβλημάτων, των αιτημάτων, την στήριξη κινητοποιήσεων και αντιστάσεων, την καλλιέργεια της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης, το συντονισμό των προσπαθειών και τόσα άλλα «αυτονόητα».
Από την άλλη, όπως η γενική απεργία έγινε κάτω από την πίεση και την αγανάκτηση των εργαζομένων, τίθεται το ζήτημα της συνέχειας. Συνέχεια που δεν μπορεί να είναι άλλη από την κλιμάκωση και το συντονισμό. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στο πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, θα γίνουν γενικές απεργίες. Πρέπει, λοιπόν, να προκηρυχθεί νέα γενική απεργία, να έχει μεγαλύτερη διάρκεια {πολυήμερη ή διαρκείας}, πρέπει να αποσαφηνιστούν οι στόχοι και τα αιτήματα και, κυρίως, πρέπει να καλλιεργηθεί η πεποίθηση ότι κυβέρνηση και Ε.Ε. πρέπει να χάσουν. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος στη δεδομένη στιγμή και η επίτευξή του πρέπει να καθορίζει την πολιτική συμπεριφορά -στην πράξη κι όχι στα λόγια- της Αριστεράς. Αποτελεί ζήτημα επιβίωσης για τους εργαζόμενους και προστασίας της κοινωνίας.
