Αυτές τις ώρες παίρνονται αποφάσεις και γίνονται ρυθμίσεις που θα καθορίσουν τη ζωή μας για δεκαετίες. Οδυνηρές για το λαό και τη χώρα, σωτήριες για τους δανειστές που θα βάλουν νέους όρους τοκογλυφίας και ληστείας.
Να σωθούν οι ίδιοι, με τίμημα τη διάλυση της κοινωνίας και τον εκμηδενισμό του μέλλοντος… Τα spreads ξεπέρασαν τις 1.000 μονάδες, η Ελλάδα βρέθηκε πρώτη στη λίστα των υπό κατάρρευση χωρών και γνώρισε και νέες υποβαθμίσεις από τους γνωστούς «οίκους»…
Ατμόσφαιρα Πομπηίας πριν από την έκρηξη κυριαρχεί στη χώρα.
Η φυγή κεφαλαίων γενικεύεται με τα μεσοστρώματα να μπαίνουν στο χορό. Οι φήμες για την επισφάλεια και τη δεινή θέση των τραπεζών γιγαντώνονται. Αγωνία και φόβος απλώνεται στην κοινωνία. Οι άνθρωποι όλα αυτά συζητούν παντού, όπου βρεθούν. Κι ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί τα μέτρα της «οδυνηρής σωτηρίας», αλλά διαρρέουν οι εφιαλτικοί όροι που θα έχουν… Από ώρα σε ώρα, θα ξέρουμε…
Η τύχη της Ελλάδας, της ισχυρής Ελλάδας, στα χέρια του Ομπάμα και της Μέρκελ.
Ολάκερη η Ελλάδα στις τηλεοράσεις περιμένει να ακούσει τι θα πει η φράου Άγγελα, αν θα δώσει ή όχι βοήθεια. Όλοι αισθάνονται ότι αυτό που θα την κάμψει και μπορεί να μας σώσει είναι ότι μπαίνουν στο χορό Πορτογαλία και Ισπανία και το ευρώ συνολικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το 75% των Γάλλων φοβάται ότι θα έχουν την τύχη της Ελλάδας.
Οι τράπεζες αποδεικνύονται το πλέον ετοιμόρροπο τμήμα της οικονομίας.
Η εκρηκτική αντίφαση ενός συστήματος όπου το πιο αδηφάγο, κερδοσκοπικό τμήμα, αυτό που στραγγίζει όλο τον πλούτο της κοινωνίας και έχει τη δυνατότητα να την οργανώνει σύμφωνα με τα συμφέροντά του, καταρρέει πρώτο απ’ όλα.
Το ερώτημα, που προβάλλει και συνειδητοποιείται, είναι ποιος θα διαχειριστεί τη χρεοκοπία. Δηλαδή, ποιο θα είναι και με τι τρόπο θα γίνει το αναγκαστικό πέρασμα της χώρας σε μια άλλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
Το σύστημα ετοιμάζει νέες εκδοχές διαχείρισης με κόμματα και πρόσωπα σε όλες τις παραλλαγές, στην προσπάθειά του να χειραγωγήσει τις εξελίξεις. Κάθε φορά, όμως, οι πολλά υποσχόμενες συστημικές πολιτικές για τη διάσωση ξεφουσκώνουν ταχύτατα.
Παρά την έλλειψη μεγάλων κινητοποιήσεων, μέχρι στιγμής, και μια ατμόσφαιρα μοιρολατρίας, μεγάλα τμήματα του κόσμου αναζητούν επιτακτικά την κόκκινη γραμμή της έσχατης αντίστασης, ώστε να μη μετατραπούμε σε κοινωνία ηττημένων. Η αναζήτηση αυτή δεν καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά όποιος επικοινωνεί με κόσμο τη βλέπει να πολλαπλασιάζεται τις τελευταίες μέρες.
Οι μεγάλες χρεοκοπίες πάντα εγκαλούν την Αριστερά. Όχι με την έννοια του ιστορικού κληρονόμου, όπως συχνά φαντάζεται η ίδια, αλλά μέσα από το ότι οι πολλοί της κοινωνίας, που επιθυμούν μια άλλη προοπτική, στρέφουν το βλέμμα και προς το μέρος της. Δεν είναι έτοιμη να υποδεχτεί ή να εκφράσει τους πολλούς της κοινωνίας, για πολλαπλούς λόγους. Όμως, στο εσωτερικό της, δίπλα της, πλάι της, στην ιστορία της και στην παράδοσή της, υπάρχουν στοιχεία και δυνάμεις που θα βρεθούν εκεί που πρέπει, θα αναγεννηθούν μέσα από νέες αντιστάσεις και αγώνες, που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Ίσως σε αυτό το περιβάλλον να πέσουν και πολλές ιδεοληψίες, που κυριάρχησαν την εποχή του ευρωπαϊσμού και της αέναης ανάπτυξης του καπιταλισμού (χωρίς ιμπεριαλισμό και άλλες προσμίξεις, που θόλωναν την καθαρή πλην ψεύτικη εικόνα).
Ίσως τότε να αποδειχθεί ότι είναι η ώρα της Αριστεράς! Της χρήσιμης, λαϊκής και σύγχρονης.
