Μετράει αντιστρόφως ο χρόνος, ενώ δεν έχουν συμπληρωθεί όχι μόνο οι περίφημες εκατό ημέρες, αλλά ούτε οι πρώτες τέσσερις εβδομάδες του νέου κυβερνητικού σχήματος.
«Προίκα» εκλογικής νίκης δεν υπήρξε καν, μια και σε αυτή τη διπλή αναμέτρηση δεν λειτούργησε η πεπατημένη της εκτόνωσης της δυσαρέσκειας. Το αντίστροφο αποτυπώθηκε στις κάλπες. Το ρεύμα εναντίωσης στην τρόικα, τα μνημόνια και το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα κατά την εκλογική μάχη φορτίστηκε με δυναμική ανατροπής και διεξόδου. Κι η κυβέρνηση ακαριαία, από «επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου», μένει σκέτα… του Μνημονίου. Ο σκιώδης Σαμαράς και οι συνοδοιπόροι Βενιζέλος και Κουβέλης, με την ωμή επέμβαση στη Χαλυβουργία, στέλνουν μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Στη γενικευμένη φτώχεια και αποστέρηση θα επενδύσουν, ώστε να βουλιάξουν το λαό στο διχαστικό ρατσισμό και στο βάλτο της απογοήτευσης. Οι «εταίροι και δανειστές» προγράφουν την Ελλάδα ως έρημη χώρα για λεηλασία, τίποτα «λιγότερο» δεν εξυπηρετεί τη λυκοσυμμαχία της ευρωκρατίας και των αγορών σε αυτή τη φάση, που κλυδωνίζεται η υπόσταση της Ευρωζώνης.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς: είναι δυνατόν να σταθούν έτσι; Και τα ξένα αφεντικά; Δεν θα δώσουν κάτι, ώστε οι τοποτηρητές τους να εξαγοράσουν πολιτικό χρόνο, «επιμηκύνοντας» επί το… αργότερο το οριστικό τέλος του ελλαδικού «πειράματος»; Απαντήσεις κατηγορηματικές δεν υπάρχουν. Την έκβαση των εξελίξεων καθορίζουν παράγοντες, που εδράζονται στη σφαίρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών εντός και εκτός της Ε.Ε., ενώ οξύνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση. Γεγονότα, όπως η αστάθεια στη Μ. Ανατολή και ορόσημα όπως οι εκλογές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σε άμεσο ορίζοντα μηνών, θα επηρεάσουν επίσης.
Το ανεκπλήρωτο της κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, λειτουργεί πλέον ως υποθήκη ρεαλιστικής προοπτικής ή καθηλώνεται η ορμή της λαϊκής πλειοψηφίας; Όσοι σπεύσουν να ερμηνεύσουν ως καταλλαγή τη μετεκλογική φάση, αγνοώντας όσα εγκυμονεί η «απειλητική» καλοκαιρινή νηνεμία, θα διαψευστούν σύντομα. Όσοι ποντάρουν σε παρόμοιες εκτιμήσεις τα πολιτικά τους σχέδια, ομοίως θα αποτύχουν.
Η αναζωπύρωση του λαϊκού ξεσηκωμού στην Ισπανία μαρτυρεί πολλά. «Εδώ και τώρα» η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης του ανεκπλήρωτου της πρόσφατης πολιτικής μάχης διογκώνεται. Κι έχει σωστά επισημανθεί, από πολλές πλευρές, πως η αναμονή του «ώριμου φρούτου», μόνο στη μοιραία καθολική σήψη θα καταλήξει. Δεν υπάρχει λίγος, ούτε λίγο περισσότερος χρόνος. Δεν υπάρχει χρόνος πια. Η Αριστερά, με εκφραστή δικαιωματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει το δικό της μονόδρομο απέναντι στον μονόδρομο της κατάρρευσης, που μας οδηγεί η συγκυβέρνηση: ενεργό μέτωπο ενάντια στα δεσμά της τρόικας και στη μέγγενη του Μνημονίου, ρήξη με το ένοχο πολιτικό κατεστημένο και ρίζωμα μέσα στο λαό με ένα χειροπιαστό πρόγραμμα αλληλεγγύης, διεξόδου, ανάταξης και απελευθέρωσης.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς: είναι δυνατόν να σταθούν έτσι; Και τα ξένα αφεντικά; Δεν θα δώσουν κάτι, ώστε οι τοποτηρητές τους να εξαγοράσουν πολιτικό χρόνο, «επιμηκύνοντας» επί το… αργότερο το οριστικό τέλος του ελλαδικού «πειράματος»; Απαντήσεις κατηγορηματικές δεν υπάρχουν. Την έκβαση των εξελίξεων καθορίζουν παράγοντες, που εδράζονται στη σφαίρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών εντός και εκτός της Ε.Ε., ενώ οξύνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση. Γεγονότα, όπως η αστάθεια στη Μ. Ανατολή και ορόσημα όπως οι εκλογές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σε άμεσο ορίζοντα μηνών, θα επηρεάσουν επίσης.
Το ανεκπλήρωτο της κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, λειτουργεί πλέον ως υποθήκη ρεαλιστικής προοπτικής ή καθηλώνεται η ορμή της λαϊκής πλειοψηφίας; Όσοι σπεύσουν να ερμηνεύσουν ως καταλλαγή τη μετεκλογική φάση, αγνοώντας όσα εγκυμονεί η «απειλητική» καλοκαιρινή νηνεμία, θα διαψευστούν σύντομα. Όσοι ποντάρουν σε παρόμοιες εκτιμήσεις τα πολιτικά τους σχέδια, ομοίως θα αποτύχουν.
Η αναζωπύρωση του λαϊκού ξεσηκωμού στην Ισπανία μαρτυρεί πολλά. «Εδώ και τώρα» η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης του ανεκπλήρωτου της πρόσφατης πολιτικής μάχης διογκώνεται. Κι έχει σωστά επισημανθεί, από πολλές πλευρές, πως η αναμονή του «ώριμου φρούτου», μόνο στη μοιραία καθολική σήψη θα καταλήξει. Δεν υπάρχει λίγος, ούτε λίγο περισσότερος χρόνος. Δεν υπάρχει χρόνος πια. Η Αριστερά, με εκφραστή δικαιωματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει το δικό της μονόδρομο απέναντι στον μονόδρομο της κατάρρευσης, που μας οδηγεί η συγκυβέρνηση: ενεργό μέτωπο ενάντια στα δεσμά της τρόικας και στη μέγγενη του Μνημονίου, ρήξη με το ένοχο πολιτικό κατεστημένο και ρίζωμα μέσα στο λαό με ένα χειροπιαστό πρόγραμμα αλληλεγγύης, διεξόδου, ανάταξης και απελευθέρωσης.
Σχόλια
