Η πυκνότητα των γεγονότων είναι εντυπωσιακή. Με καταιγιστικό ρυθμό ζούμε, εδώ και ένα χρόνο, μια απίστευτη σειρά επεισοδίων στο έργο Μέρες Μνημονίου-μέρες χούντας σε σενάριο ΔΝΤ-Ε.Ε. και βοηθό σκηνοθέτη τη χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος.
Τελευταία, στη σκηνή και στο παρασκήνιο έγιναν απίστευτα πράγματα. Ο απόηχός τους έφτασε παντού ή σχεδόν παντού: μυστική σύσκεψη στο Λουξεμβούργο όπου ο Παπακωνσταντίνου συζήτησε την πορεία της ελληνικής οικονομίας και του χρέους, διαρροή μέσω του έγκυρου περιοδικού Σπίγκελ ότι η Ελλάδα προχωρά σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη, νέα υποβάθμιση ελληνικών τραπεζών από τον οίκο αξιολόγησης Standar & Poors, αποκάλυψη των δηλώσεων Στρος Καν για το πώς έστησαν μαζί με τον Παπανδρέου την προσφυγή στο ΔΝΤ, δηλώσεις Μητσοτάκη για στήριξη της κυβέρνησης και συναίνεση, ανάλογες δηλώσεις Καρατζαφέρη για στήριξη με παράλληλη αλλαγή του υπουργού Οικονομικών και εκλογές το φθινόπωρο, δηλώσεις Λοβέρδου και Διαμαντοπούλου – είτε σε πλήρη συνεννόηση με Μαξίμου, είτε σε προσωπικό πλασάρισμα στη μεταπαπανδρεϊκή εποχή, δηλώσεις Σαμαρά στο Ζάππειο ΙΙ όπου συνεχίζει την αντιμνημονιακή ρητορική και αρνείται τη «συναίνεση στο λάθος».
Πυκνώνουν οι διεργασίες και οι αναζητήσεις διάδοχης κατάστασης και αποτελεσματικής πολιτικής διαχείρισης. Η εικόνα και τα «σκορ» της κυβέρνησης είναι αποκαρδιωτικά. Κανείς, ούτε οι υπουργοί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν την πεποίθηση ότι μπορεί να υλοποιηθούν αυτά που ζητιούνται: Ποιος θα βάλει την υπογραφή του, φαρδιά πλατιά στη γενική εκποίηση-υποθήκευση όλης της χώρας για καινούργια δανεικά από τους τοκογλύφους; Τα αδιέξοδα της κυβέρνησης μεγαλώνουν.
Αυτό πού έρχεται είναι ένας μεγάλος σεισμός. Αγκαλιάζει όλους τους τομείς. Στην οικονομία, η χρεοκοπία -ελεγχόμενη ή μη- είναι δεδομένη ως εξέλιξη, καθώς και στην πολιτική, αφού ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι διάτρητο και απονομιμοποιημένο, ενώ δεν φαίνονται οι επιζητούμενες εφεδρικές λύσεις. Η πίεση για συναίνεση, για σύγκλιση είναι πραγματικές, ασφυκτικές σε όλες τις δυνάμεις που επέβαλαν το Μνημόνιο. Σε συνθήκες, μάλιστα, που απουσιάζει η εναλλακτική, οι πιέσεις θα γενικευτούν, θα περιλάβουν και την Αριστερά. Η πολιτική κρίση έχει δικούς της ρυθμούς και μηχανισμούς. Επομένως, σχήματα «επιθετικής συναίνεσης» και πολιτικών εκτροπών δεν είναι διόλου έξω από το περιβάλλον της πολύμορφης πραγματικότητας.
Ένα είναι βέβαιο: η σκλήρυνση της επίθεσης ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό (η θηριωδία των ΜΑΤ ήταν πραγματική και συμβολική) και η μεθόδευση της κοινωνικής αποδιοργάνωσης μέσα από το παρακράτος και τις διαιρετικές πολιτικές, θα συνεχιστούν. Σε αυτό έχει εξασφαλιστεί, από πολύ καιρό, η συναίνεση (και μάλιστα με εύκολο τρόπο) από τον πολιτικό κόσμο και τους οικονομικούς παράγοντες.
Όπως είναι βέβαιο πως όπου συναντάμε διαρκή και σκληρή καταπίεση, εκεί εκδηλώνεται και αντίσταση. Δράση και αντίδραση. Ο δρόμος της μαζικής αντίστασης, του ξεσηκωμού έχει ορατά αλλά και υπόγεια ρυάκια, πολλές διαδικασίες. Αυτό μην το ξεχνάνε όσοι προσπαθούν να ακούσουν αυτό που έρχεται!
Πυκνώνουν οι διεργασίες και οι αναζητήσεις διάδοχης κατάστασης και αποτελεσματικής πολιτικής διαχείρισης. Η εικόνα και τα «σκορ» της κυβέρνησης είναι αποκαρδιωτικά. Κανείς, ούτε οι υπουργοί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν την πεποίθηση ότι μπορεί να υλοποιηθούν αυτά που ζητιούνται: Ποιος θα βάλει την υπογραφή του, φαρδιά πλατιά στη γενική εκποίηση-υποθήκευση όλης της χώρας για καινούργια δανεικά από τους τοκογλύφους; Τα αδιέξοδα της κυβέρνησης μεγαλώνουν.
Αυτό πού έρχεται είναι ένας μεγάλος σεισμός. Αγκαλιάζει όλους τους τομείς. Στην οικονομία, η χρεοκοπία -ελεγχόμενη ή μη- είναι δεδομένη ως εξέλιξη, καθώς και στην πολιτική, αφού ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι διάτρητο και απονομιμοποιημένο, ενώ δεν φαίνονται οι επιζητούμενες εφεδρικές λύσεις. Η πίεση για συναίνεση, για σύγκλιση είναι πραγματικές, ασφυκτικές σε όλες τις δυνάμεις που επέβαλαν το Μνημόνιο. Σε συνθήκες, μάλιστα, που απουσιάζει η εναλλακτική, οι πιέσεις θα γενικευτούν, θα περιλάβουν και την Αριστερά. Η πολιτική κρίση έχει δικούς της ρυθμούς και μηχανισμούς. Επομένως, σχήματα «επιθετικής συναίνεσης» και πολιτικών εκτροπών δεν είναι διόλου έξω από το περιβάλλον της πολύμορφης πραγματικότητας.
Ένα είναι βέβαιο: η σκλήρυνση της επίθεσης ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό (η θηριωδία των ΜΑΤ ήταν πραγματική και συμβολική) και η μεθόδευση της κοινωνικής αποδιοργάνωσης μέσα από το παρακράτος και τις διαιρετικές πολιτικές, θα συνεχιστούν. Σε αυτό έχει εξασφαλιστεί, από πολύ καιρό, η συναίνεση (και μάλιστα με εύκολο τρόπο) από τον πολιτικό κόσμο και τους οικονομικούς παράγοντες.
Όπως είναι βέβαιο πως όπου συναντάμε διαρκή και σκληρή καταπίεση, εκεί εκδηλώνεται και αντίσταση. Δράση και αντίδραση. Ο δρόμος της μαζικής αντίστασης, του ξεσηκωμού έχει ορατά αλλά και υπόγεια ρυάκια, πολλές διαδικασίες. Αυτό μην το ξεχνάνε όσοι προσπαθούν να ακούσουν αυτό που έρχεται!
Σχόλια
