Φαίνεται ότι ένας κόσμος έχει αρχίσει να «κινείται». Εργαζόμενοι, μαθητές, αγρότες, «φορόπληκτοι», χρεωμένοι κ.λπ. είναι μάλλον απίθανο να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια και να αποδεχτούν μοιρολατρικά τη νέα φάση. Η παντοδυναμία του Τσίπρα αρχίζει να φθείρεται. Το εάν θα απειληθεί, σε ποιο βαθμό και από τι ακριβώς είναι άλλου επιπέδου ζήτημα κι έχει να κάνει με τις «εναλλακτικές». Τόσο τις συστημικές, όσο και αυτές μιας πραγματικής διεξόδου της χώρας από το καθεστώς της τερατόικας.
Αυτό, δεν σημαίνει ότι ο νέος κύκλος αγώνων είναι τόσο δεδομένος σε βαθμό που μας αρκεί να τον αναμένουμε ή να τον ελπίζουμε. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τη συνέχιση της καταστροφής, πιστώνεται και την απενεργοποίηση και αμηχανία της κοινωνίας. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μεγαλύτερη υπηρεσία της στο «σύστημα», το βασικό προσόν της, το κυβερνητικό της ταλέντο. Όποιος προπαγανδίζει ότι μπορούν να υπάρξουν επιμέρους νίκες απλά κοροϊδεύει. «Μακάρι» να γινόταν. Πολύ πιο πιθανό είναι να ζήσουμε κάποιο αυθόρμητο -και αγνώστων συνεπειών και πρόσημου- ξέσπασμα.
Σήμερα, οι όποιοι αγώνες οφείλουν να δεθούν οργανικά με τη συνολική διέξοδο της χώρας. Με αυτό το ερώτημα αναμετριούνται και μέσα σε ανάλογες απαντήσεις θα ορίσουν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους. Καλά κάνει ο οποιοσδήποτε που προσπαθεί να περισώσει κατιτίς αλλά, στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε κάτι πολύ παραπάνω. Χρειαζόμαστε απόψεις και δοκιμασίες για όλα αυτά. Κάτι σοβαρό να ειπωθεί και κάτι ουσιαστικό να οικοδομήσουμε. Οι συγκροτήσεις, τα καλέσματα, οι πρωτοβουλίες -από μια κινητοποίηση μέχρι ένα σωματείο ή και ένα κόμμα- χωρίς αυτά τα «καταστατικά» στοιχεία προφανώς, δεν θα καταργηθούν αλλά τα καύσιμά τους θα είναι λίγα.
Πιο σχηματικά: Πρέπει να εφεύρουμε και να περιγράψουμε 3-4 βασικούς στόχους για κάθε διάσταση αυτής της καθολικής κρίσης. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η τοποθέτηση με τη μεριά της «ανατροπής», της «ρήξης» κ.ο.κ. Ούτε πάλι μια κλασική απεύθυνση συνδικαλιστική ή κομματικού τύπου. «Εμείς οι συνεπείς», «εμείς που ξέρουμε», ή «εμείς που μπορούμε να το λύσουμε» κ.λπ. Δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά αν οι αγώνες βρίσκονται υπό την κηδεμονία μιας Αριστεράς που χρεοκόπησε πολλαπλώς. Όχι κυρίως σε δραστηριοποίηση, αλλά σε αντίληψη και κατεύθυνση. Ένα πολιτικό προσωπικό δοκιμάστηκε. Τα μυαλά, η ψυχούλα του, οι ικανότητές του.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι χωρίς την είσοδο στο προσκήνιο μιας νέας γενιάς που θα χειραφετηθεί με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο μπορεί να υπάρξει ευοίωνο μέλλον.
φωτογραφία : Mαθητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. 2-11-15 / Μάριος Λώλος
