Εκλογές ερήμην της κοινωνίας
Αναγκαίος ο αγώνας για καθολική διέξοδο
«Είναι εκλογές φιάσκο. Σίγουρα δεν έγιναν για να εκφραστεί ο λαός. Εξάλλου το μνημόνιο ψηφίστηκε. Επίσης οδηγηθήκαμε σε ένα δημοψήφισμα που μας γέμισε ελπίδες, χαρήκαμε μόνο ένα 24ωρο και το ΟΧΙ μας έγινε ΝΑΙ… Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη Ν.Δ. παλεύουν πλέον για τη νομιμοποίηση του μνημονίου». Αυτά δήλωσε μια 19χρονη φοιτήτρια από τη Λαμία, απαντώντας στην ερώτηση που απηύθυνε ο Δρόμος σε 12 νέους ανθρώπους για το πώς βλέπουν τις εκλογές της Κυριακής (σελ. 2-3).
Είναι εντυπωσιακό πόσο κοντά είναι αυτά τα λόγια σε εκείνα που αναφέρει ένας άνθρωπος μιας άλλης γενιάς, ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης σε μια δήλωσή του που δημοσιεύει επίσης σήμερα ο Δρόμος (σελ. 8): «Ο ύπατος θεσμός της λαϊκής κυριαρχίας, οι εθνικές εκλογές, χρησιμοποιείται καταχρηστικά και δόλια από την πολιτική ηγεσία και τους δανειστές, για να ανατρέψουν την ίδια την πραγματική θέληση του λαού που εξέφρασε το μεγαλειώδες ΟΧΙ. Γι’ αυτό η μόνη απάντηση του ελληνικού λαού είναι: Αποχή ή άκυρο και συσπείρωση για αγώνα!».
Τον Γ. Κασιμάτη, μάλλον κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει εύκολα για νεανική απερισκεψία, ανώριμο «αριστερισμό» ή «πολιτικό αναχωρητισμό». Με την εμπειρία όσων έχει βιώσει και μετά την ακούραστη ενασχόλησή του τα τελευταία χρόνια με τις συνέπειες του μνημονιακού καθεστώτος στη χώρα και την κοινωνία, καταλήγει σε μια ξεκάθαρη στάση που δεν επενδύει κάτι σε αυτή την εκλογική διαδικασία, αλλά βλέπει τη «συσπείρωση για αγώνα» σαν αποφασιστικής σημασίας όρο για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη.
Κι όμως, το πολιτικό προσωπικό, ειδικά αυτό που αναφέρεται στην Αριστερά, φαίνεται να έχει ανοίξει μέτωπο με τους πολίτες που, μη έχοντας άλλη ελπιδοφόρα επιλογή, γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία της Κυριακής.
«Όποιος δεν πάει να ψηφίσει, στην πράξη ψηφίζει την επιστροφή του καθεστώτος που βύθισε 40 χρόνια τώρα τη χώρα στη χρεοκοπία» δήλωσε ανερυθρίαστα ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στη Λάρισα. Ο πολιτικός που ακύρωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και νομιμοποίησε ξανά το καταρρακωμένο πολιτικό προσωπικό, χρεώνει την ολική επαναφορά του σε όσους παίρνουν αποστάσεις από τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού…
Την ίδια στιγμή, και οι μικρότεροι αριστεροί σχηματισμοί εγκαλούν επίσης την «άκυρη» ψήφο και την αποχή, κατηγορώντας ότι προσμετράται στο μνημονιακό μπλοκ. Θα χρειαζόταν μια άλλη στάση. Θα ήταν καλύτερα να σκύψει κανείς πάνω στην απογοήτευση που εκφράζεται σήμερα συνολικά για τις προσφερόμενες επιλογές και που δεν πείθεται εύκολα από νέες υποσχέσεις και ρητορικές.
Στο ρεπορτάζ που αναφέραμε πριν, ένας 20χρονος φοιτητής από την Αθήνα, το εκφράζει με καθαρότητα: «Καμιά πολιτική παράταξη δεν θέλει ούτε μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας και της εδραίωσης ενός σύγχρονου και ανεξάρτητου κράτους».
Η πραγματικότητα είναι ότι παρ’ όλο που σήμερα όλοι ξορκίζουν το «παλιό», αυτό έχει πολλά πρόσωπα και σίγουρα δεν χαρακτηρίζει μόνο μία παράταξη. Παλιές πρακτικές, μέθοδοι και συνταγές, παλιοί τρόποι άσκησης πολιτικής, παραμένουν στο προσκήνιο, αποθαρρύνοντας τη συμμετοχή των πολλών, αφού κανείς δεν φαίνεται να επενδύει σε αυτήν.
Ο Δημήτρης Κοδέλας, πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, το διατυπώνει ως εξής σε τοποθέτησή του που επίσης δημοσιεύει σήμερα ο Δρόμος (σελ. 10-11): «Αν λοιπόν η κοινωνία, ο ριζοσπαστισμός και αυτό που εκφράζεται ως «Κανένας» ήταν ο πρωταγωνιστής, τότε η συγκρότηση και ενεργοποίηση του ίδιου παραμένει βασική προϋπόθεση για ουσιαστικές αλλαγές. Αν τον θεωρεί κανείς ως υποκείμενο, τότε η κατανόηση της κατάστασης θέτει απαιτήσεις για το πώς μπορεί να κινηθεί και να συνδεθεί μαζί του. Η άλλη λογική είναι να τον αναθεματίσει ή να τον χειριστεί, να τον αγνοήσει και να μη λάβει τα μηνύματά του».
Είναι φανερό ότι εκείνο που περισσότερο λείπει σήμερα, είναι να παρθούν υπόψη οι βαθύτερες ανάγκες της κοινωνίας, τα «θέλω» των ανθρώπων, ώστε να διαμορφωθεί και να θεμελιωθεί πάνω σε αυτά, ένα νέο υποκείμενο, ένα κίνημα καθολικής διεξόδου της χώρας.
«Πιστεύω ότι θα πρέπει οι άνθρωποι σιγά-σιγά να προετοιμαστούν για την κατάσταση που διαμορφώνεται και αυτό δεν γίνεται. Γιατί αυτά που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια, νομίζω ότι θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Ο κόσμος νιώθω σαν να μην θέλει να πάρει τις καταστάσεις στα χέρια του και κυρίως ότι δεν τον βοηθάει κανείς να το κάνει». Αυτά είναι τα λόγια μιας 25χρονης εργαζόμενης. Ακούει κανείς;
Πατήστε εδώ και δείτε τι μπορείτε να διαβάσετε στο Δρόμο που κυκλοφορεί
