Ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο πρωθυπουργός (αφού έτσι θα εννοούνταν πως εκφράζεται η συλλογική κυβερνητική βούληση), αλλά το πολιτογραφημένο σαν «το Μαξίμου» ανοίγει διασκελισμό για μια συγκεντρωτική και αυταρχική στροφή στους αποφασιστικούς κόμβους του θεσμικού πολιτικού οικοδομήματος. Πιστοποίηση της εν εξελίξει εκτροπής. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να ανεβάσει τους τόνους. Επί της ουσίας: η «κανονική χώρα» πρέπει να απαλλαγεί οριστικά από τις «κατάρες της μεταπολίτευσης». Να «κουρευτεί» και θεσμικά η όποια διαπερατότητα των αποφασιστικών πολιτικών σωμάτων (Κοινοβούλιο, κυβέρνηση, Προεδρία της Δημοκρατίας) στη λαϊκή βούληση.
Η κομματοκρατία, ο πελατειακός εκμαυλισμός, η ψηφοθηρία, ο μικροπολιτικός εκφυλισμός, η διαφθορά, όσα δηλαδή δόξασε επί δεκαετίες ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, σερβίρονται τώρα ως άλλοθι για την εδραίωση ενός αποστειρωμένου απέναντι στη λαϊκή παρέμβαση εξουσιαστικού μηχανισμού. Ο οποίος που θα λογοδοτεί; Οι πρόσφατες παραστάσεις των Σαμαρά και Βενιζέλου, που διαγκωνίζονται για τα πρωτεία ως απόστολοι της συνταγματικής αλλαγής, απ’ ό,τι φαίνεται λαμβάνουν και την έννοια της προοικονομίας. Σκηνές, δηλαδή, από τα… προσεχώς ήταν οι όρκοι πίστης στις «αγορές», που τις έχρισαν στο θρόνο του απόλυτου κριτή.
Η δημοκρατικότητα, συνεπώς, όσων μεθοδεύονται δεν κρίνεται από το αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται άμεσα, εφόσον αυτό ταυτίζεται με ένα διακοσμητικό Κοινοβούλιο με συρρικνωμένους δεσμούς με το λαό (μείωση του αριθμού των βουλευτών) με κυβέρνηση τεχνοκρατών-υπαλλήλων (διαχωρισμός βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας) με συνταγματική κατοχύρωση της εμπορευματοποίησης της Παιδείας (ιδιωτικά ΑΕΙ) και με πλήρη απαλοιφή των στοιχειωδών εγγυήσεων της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης (κατάργηση των αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου της Επικρατείας να γνωμοδοτεί απέναντι στις κυβερνητικές αυθαιρεσίες). Αυτά εμφανίζει ως απάντηση στην κρίση του πολιτικού συστήματος ο Α. Σαμαράς, ο ίδιος, που όχι μόνο αντιμετωπίζει την προσφυγή σε εκλογές ή δημοψήφισμα ως «ανωμαλία», αλλά και αρνείται κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία λογοδοσίας (περίπτωση Μπαλτάκου). Όσο για την εξαγγελία τροποποίησης του νόμου περί ευθύνης υπουργών, μόνο ως η αποθέωση του… Μαυρογιαλούρου μπορεί να εκληφθεί, όταν η κυβέρνηση νομοθετεί η ίδια την ασυλία της, κάθε φορά που εκτελεί ένα νέο έγκλημα που της υπαγορεύουν οι δανειστές.
Μήπως, λοιπόν, δεν υφίσταται καν θέμα πολιτικού συστήματος; Το αντίθετο, αλλά όχι στη διάσταση μεταξύ Προεδρικής και Προεδρευομένης Δημοκρατίας που θέτει επιτήδεια ο Α. Σαμαράς, για να μεθοδεύσει μια ακόμη εκτροπή θεσμικού αποκλεισμού της λαϊκής έκφρασης. Υφίσταται μείζον θέμα ουσίας της Δημοκρατίας. Και αρθρώνεται όλο και εμφανέστερα με το καθεστώς των Μνημονίων και την υποτέλεια της χώρας στα δεσμά της αποικίας χρέους και στο απολυταρχικό διευθυντήριο της ευρωκρατίας. Εδώ βοά η ανάγκη για το άνοιγμα των δρόμων της κοινωνικής χειραφέτησης σε νέους θεσμούς άμεσης και συμμετοχικής Δημοκρατίας, που θα διαπεράσουν όλο το συμβατικό συνταγματικό οικοδόμημα.
Η Αριστερά θέτει ήδη εύστοχα το πρόβλημα Δημοκρατίας. Αλλά είναι σαφές, πλέον, πως οι γενικές διακηρύξεις δεν επαρκούν. Απαιτούνται συγκεκριμένες, μάχιμες και προωθητικές ιδέες και πρακτικές.
