Είναι αμφίβολο ότι ακόμα και ο ίδιος ο Μητσοτάκης είναι σίγουρος για τις ημερομηνίες των εκλογών. Βλέπει βέβαια ότι οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ (και του κ. Ανδρουλάκη) είναι «σαν των Τρώων», κομμάτι προσπαθούν αλλά τελικά κλείνονται πίσω στα τείχη, που θα ’λεγε και ο Καβάφης. Δηλαδή ποια τείχη, σε ξέφραγο χωράφι τρέχουνε έτσι όπως έχει γίνει η χώρα. Οι δημοσκόποι, καιροσκοπικά, φέρνουν με το μαλακό τα δυο κόμματα κοντά ώστε οι εκλογές να εμφανιστούν ως ντέρμπι. Δεν τους νοιάζει αν πέσουν έξω, δεν θα είναι η πρώτη φορά, η αναξιοπιστία δεν τους κοστίζει, όπως ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια. Τζίρος να γίνεται.
Έχω ξαναγράψει ότι είχα ενημερώσει προσωπικά τον Τσίπρα (και έναν συνάδελφο της Αυγής) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 16% (στις εκλογές του Μαΐου 2012), πέντε μήνες πριν από τις εκλογές!
Έτσι εξηγείται ότι ο κ. Φαναράς (Μέτρον Ανάλυσις) μίλησε προ ημερών για διαφορά 10 μονάδων Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ και πολύ πιθανή αυτοδυναμία της Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές με βάση τα στοιχεία των τωρινών δημοσκοπήσεων. Οι δημοσκόποι γνωρίζουν… και από κει που είχαν κατεβάσει τη διαφορά στις 5 μονάδες και προς τα κάτω, την ανέβασαν πάλι στις 8 μονάδες για να διασώσουν ό,τι προλάβουν.
ΈΤΣΙ Η ΑΛΛΙΩΣ παρά τον ντόρο για τις υποκλοπές, η αντιπολίτευση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ μένει πίσω, μακράν. Ο καθένας τον χαβά του. Ο Ανδρουλάκης επιμένει ότι δεν θέλει ούτε Τσίπρα ούτε Μητσοτάκη πρωθυπουργούς μετά τις εκλογές σε κυβέρνηση συνεργασίας. Αλλά αν (λέω αυθαίρετα με το μυαλό μου) Μητσοτάκης και Τσίπρας πουν ότι δεν θέλουν αυτόν τον κύριο για κυβερνητικό συνεργάτη, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα τον κρατήσουν αρχηγό; Γίνεται κυβέρνηση χωρίς Ανδρουλάκη; Γιατί όχι; Ποιος θα εξηγήσει ποιος και τι τον κάνουν απαραίτητο; Υπάρχουν πολλοί τρόποι για κυβερνητική πλειοψηφία. Ο κ. Βαξεβάνης και οι άλλοι που –υποθέτω ότι– ξέρουν, θα μας πουν γιατί υπεκφεύγει η μοναδική, πολύτιμη, αναντικατάστατη, –ομοιάζουσα με την εις πολλάς αμαρτίας περιπεσούσα γυνή– μυστική μας υπηρεσία; Ήταν μια διαστροφή, ένα καπρίτσιο του Μητσοτάκη; Ή είναι μια διαχρονική, πάγια πρακτική των κυβερνήσεων ελληνικών και ξένων;
Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και η τουρκική απειλή έχει προϋπόθεση την αστάθεια, τη σύγχυση, την προσοχή στραμμένη αλλού (λέγε με π.χ. εκλογές) με τον Ερντογάν να ωρύεται καθημερινά και να απειλεί
Ο Μητσοτάκης, υποτίθεται, μπορεί να αντικατασταθεί αλλά αν δεν έχουμε πεισθεί για την αιτία θα έχουμε την υποψία, οπαδοί και αντίπαλοι, ότι την αντικατάσταση υποκινούν «κύκλοι της ανωμαλίας», όπως έλεγαν παλιά και τα έχουμε ζήσει οι παλαιότεροι, όταν το Παλάτι ήταν το φανερό κέντρο ανωμαλίας κατά τας υποδείξεις του, υποτίθεται αφανούς, εξωτερικού. Το θέμα δεν είναι αν θα έχουμε κυβέρνηση αυτοδυναμίας ή συνεργασίας αλλά αν θα υπάρχει ομαλότητα, ουσιαστική όχι τυπική.
Αν ο Μητσοτάκης μπορεί να αντικατασταθεί, ο Τσίπρας είναι αναντικατάστατος όσο και αν στενοχωριούνται ο Τσακαλώτος και ο Φίλης. Ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι σπάνιο δείγμα πολιτικού αρχηγού. Είναι αναντικατάστατος, ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, επειδή οι άλλοι, εντός-εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτικά ανύπαρκτοι. Συνοπτικά, χωρίς Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει ένα πόδι. Με Τσίπρα και χαμένες –όπως φαίνεται– τις εκλογές πάλι κουτσό άλογο θα μείνει. Ο Κουτσούμπας είναι από άλλο ανέκδοτο. Όπως και ο άλλος, στη φυλακή.
Η μεγάλη, η χαώδης αλλαγή στην Ελλάδα συνοψίζεται σε δυο αράδες: Παλιότερα ο Μανώλης Γλέζος ήταν φυλακή και υπήρχε αγώνας για να εκλεγεί ώστε να αποφυλακιστεί. Τώρα κατάδικος-υποψήφιος είναι ο Κασιδιάρης. Η σημερινή Ελλάδα, σε ελεύθερη πτώση.
ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ πολλοί αγάπησαν, τους ανίκανους κανείς. Τα ΜΜΕ ξύνουν την επιφάνεια για να καλύψουν τα κρίσιμα ερωτήματα και τις αδιέξοδες λύσεις. Αν προκύψει κυβέρνηση χωρίς τους σημερινούς αρχηγούς των δυο μεγάλων κομμάτων δεν θα έχει νικήσει η Δημοκρατία. Αλλά θα έχει υποκύψει στο αναπάντητο μυστήριο γιατί παρακολουθούσαν έναν πολιτικό αρχηγό τρίτης σειράς. Η Δημοκρατία θα έχει υποκύψει και στο άλλο μυστήριο: πού βασίζεται ο αρχηγός ενός μικρού κόμματος και απαιτεί να εξοστρακιστούν οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων; Το αίτημα αποκαλύπτει άραγε έναν μικρό αλλά προπέτη πολιτικό αρχηγό ή κάτι άλλο; Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; ρώταγε ο Κων/νος Καραμανλής πριν από 60 τόσα χρόνια όταν δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Το θέμα τότε φαινόταν μια «εσωτερική υπόθεση». Αλλά κατέληξε στο ξενοκίνητο πραξικόπημα με τη Χούντα και την απώλεια της (μισής) Κύπρου. Δεν κινδυνολογώ. Λέω αυτό που ξέρουμε όλοι διότι το ζήσαμε. Τα Ίμια ξεκίνησαν από ασήμαντη αφορμή, μερικούς ψαράδες και αστόχαστους τοπικούς άρχοντες αλλά, με την ανοχή των κυβερνώντων, τα νησιά θεωρούνται «γκρίζα» περιοχή. Και το όλο επεισόδιο ήταν, λένε κάποιοι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, «στημένο», προσχεδιασμένο. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και η τουρκική απειλή έχει προϋπόθεση την αστάθεια, τη σύγχυση, την προσοχή στραμμένη αλλού (λέγε με π.χ. εκλογές) με τον Ερντογάν να ωρύεται καθημερινά και να απειλεί. Εκτός από όσα του σέρνουν από τηλεοράσεως πολίτες και στρατηγοί μπορεί, ίσως, ο Ερντογάν να περιμένει να αρπάξει μια ευκαιρία που θα του δώσουμε στο πιάτο, με ή χωρίς υπαγόρευση έξωθεν; Δεν θα μας επιτεθεί ο Ερντογάν. Θα ακολουθήσει την προσφερόμενη ροή των γεγονότων και μετά εμείς για τον επόμενο αιώνα θα αναρωτιόμαστε «τις πταίει;» για το 1922, ύστερα το 2022…
