Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, με αναρίθμητες πηγές πληροφοριών, δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε ή να συγκρίνουμε την είδηση και επομένως δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Εάν σ’ αυτήν την κατάσταση προσθέσουμε και τη μόνιμη ψυχική «διαταραχή» μας, τότε το αποτέλεσμα γίνεται -τις περισσότερες φορές- αδιαφορία και αποστασιοποίηση. Κι αν είναι κάτι που έχει προκαλέσει μεγάλο κακό σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι σίγουρα οι ίσες αποστάσεις. Οι ίσες αποστάσεις δεν είναι άποψη, είναι μη ανάληψη ευθύνης – αλλά πώς μπορεί να πειστεί κανείς να πάρει θέση;
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Αφορμή οι εκλογικές αναμετρήσεις του τελευταίου εξαμήνου και η τεράστια αποχή που παρατηρήθηκε -με τις δημοτικές εκλογές να κατέχουν το ρεκόρ- την οποία οι αναλυτές έκαναν φύλλο και φτερό προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Δηλαδή, σαν να λέμε, όλα κυλούσαν φυσιολογικά στη χώρα, όλα πήγαιναν ρολόι και η αποχή «έσκασε» ξαφνικά εκεί που δεν το περιμέναμε. Αναρωτιόμαστε και αναζητάμε την αιτία… τόσα κόμματα, τόση πολυφωνία και δεν βρέθηκαν ψηφοφόροι να υποστηρίξουν τα προϊόντα;
Για να επανέλθω, οι ίσες αποστάσεις ευνοούν το άδικο, ενισχύουν την πλευρά που θέλουμε να αποφύγουμε, αλλά παρ’ όλα αυτά προτιμάμε να πούμε «είναι όλοι ίδιοι» και να λήξουμε τη συζήτηση, από το να ψηφίσουμε έστω και με τη σκέψη «το μη χείρον βέλτιστον». Αλλά κι αυτό έχει την εξήγησή του, κι ας κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, κι ας μην μπαίνει στις μελέτες των στατιστικολόγων.
Η ελπίδα για καλύτερη ζωή δεν υπάρχει στα ψηφοδέλτια κανενός κόμματος. Κανένα νέο πρόγραμμα, επί της ουσίας, δεν έχει ακουστεί και τα πάντα ανακυκλώνονται με διαφορετικούς τίτλους και σχεδόν ίδια πρόσωπα. Κι αν δεν υπάρξει μια νέα πρόταση άμεσα που να κάνει μακράν τη διαφορά, πολύ φοβάμαι πως ο Μπέος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός.
