Τα όσα συμβαίνουν στο ισπανικό κράτος είναι ένα μόνο δείγμα του ολοένα και πιο προωθημένου, νέου τύπου ολοκληρωτισμού που καλπάζει στην Ευρώπη και γενικότερα στο δυτικό κόσμο. Ενός ολοκληρωτισμού που συνυπάρχει δίχως πρόβλημα με μια «δικαιωματική» ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, η οποία ισοπεδώνει χώρες, λαούς, ταυτότητες, πολιτισμούς και, μαζί με όλα αυτά, καταργεί και τα τελευταία υπολείμματα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας – ενώ ταυτόχρονα ξεπλένεται εξυμνώντας τα αυστηρά ατομικοποιημένα δικαιώματα μειοψηφιών.
Είναι χαρακτηριστική η «επιχειρηματολογία» του Κλίφορντ Μέι, προέδρου του Αμερικανικού Ιδρύματος για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας, με αφορμή την παρωδία εκλογών που διοργάνωσε ο Αιγύπτιος δικτάτορας αλ-Σίσι: πώς αντιμετωπίζουμε, αναρωτιέται ο εν λόγω «δημοκράτης», ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς που όμως επιδιώκει το καλό της χώρας του; Και απαντά: «Διαχωρίζουμε την ελευθερία από τη δημοκρατία. Αυξάνουμε την πρώτη και αφήνουμε για αργότερα τη δεύτερη. Αρχίζουμε με τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταρχήν την ελευθερία θρησκευτικών πεποιθήσεων(!) και την ελευθερία έκφρασης. Έπειτα καθιερώνουμε τα δικαιώματα των μειοψηφιών, δίχως τα οποία οι εκλογές οδηγούν στην τυραννία της πλειοψηφίας, που δεν είναι καλύτερη από άλλες μορφές τυραννίας» κ.ο.κ. Ώσπου γίνεται εντελώς σαφής: «Μεταξύ φιλελεύθερου αυταρχισμού και ανελεύθερης δημοκρατίας, διαλέγω τον πρώτο».
Ο νέου τύπου δυτικός μεταδημοκρατικός ολοκληρωτισμός, και μαζί μ’ αυτόν η προληπτική αντεπανάσταση, παίρνουν θεσμικά χαρακτηριστικά και εμφανίζουν μια πρωτοφανή δυσανεξία απέναντι στους «διαφωνούντες»
Λίγοι είναι τόσο ειλικρινείς όσο ο ανωτέρω κατ’ επάγγελμα «δημοκράτης». Το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τη λαϊκή βούληση ενώ π.χ. δεν υπάρχει ούτε μία κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας που να έχει εκλεγεί από την πλειοψηφία των πολιτών. Ακόμη χειρότερα, οι μεγάλες αποφάσεις, αυτές που ορίζουν τη ζωή και το μέλλον χωρών και λαών, δεν λαμβάνονται πλέον, ούτε καν τυπικά, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Αντίθετα, υπαγορεύονται και επιβάλλονται από μη εκλεγμένους και μη ελεγχόμενους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς που εκπροσωπούν αόρατες, οικτρές μειοψηφίες. Είναι αποκαλυπτική επ’ αυτού η παλιότερη παραδοχή της Μέρκελ, ότι «η δημοκρατία πρέπει να είναι συμβατή με τις αγορές»!
Η εξαίρεση γίνεται κανόνας
Έτσι σταδιακά και «αναγκαστικά» η πολιτική και κοινωνική ζωή στα υποτιθέμενα προπύργια της ελευθερίας και της αστικής δημοκρατίας παίρνει όλο και πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται μόνο για το τεράστιο πλέγμα μηχανισμών μαζικής παρακολούθησης και ελέγχου του πληθυσμού από γνωστές και άγνωστες «υπηρεσίες», ούτε μόνο για την τεράστιας έκτασης και «δυσανάλογη» καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών. Ο νέου τύπου δυτικός μεταδημοκρατικός ολοκληρωτισμός, και μαζί μ’ αυτόν η προληπτική αντεπανάσταση, παίρνουν θεσμικά χαρακτηριστικά και εμφανίζουν μια πρωτοφανή δυσανεξία απέναντι στους «διαφωνούντες».
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης παύει να είναι εξαιρετικό γεγονός – σταδιακά μονιμοποιείται, καταργώντας και επίσημα βασικές συνταγματικές εγγυήσεις. Είναι ενδεικτική π.χ. η διαπίστωση της υπεράνω υποψίας Διεθνούς Αμνηστίας, για το πόσο σεβαστό γίνεται το δικαίωμα της διαδήλωσης – όχι σε κάποια τριτοκοσμική δικτατορία αλλά στην… γενέτειρα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, τη Γαλλία: «Η επί πέντε φορές ανανέωση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όπως και η δυσανάλογη χρήση βίας, έχουν περιορίσει σε ανησυχητικό βαθμό αυτό το βασικό δικαίωμα στη χώρα αυτή», σύμφωνα με την αρκετά ευγενική διατύπωση της διεθνούς οργάνωσης. Σε μια έκθεση 50 σελίδων, η Διεθνής Αμνηστία υπογραμμίζει μεταξύ άλλων ότι «κατά μέσο όρο κάθε τρεις ημέρες απαγορεύεται μια διαδήλωση, ενώ [υποτίθεται ότι] η κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποσκοπεί στην αποτροπή νέων τρομοκρατικών επιθέσεων»…
Όπως έχουμε ήδη τονίσει, σε αυτή τη διαδικασία δεν πρωταγωνιστούν ακροδεξιές δυνάμεις. Αντίθετα, αυτές εξορκίζονται ώστε να αποκτήσουν άλλοθι οι πραγματικοί εμπνευστές και υλοποιητές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, που αποτελεί την «προοδευτική» βιτρίνα της παγκοσμιοποίησης. Με την ανοχή –αν όχι τη συνενοχή, όπως στη Γαλλία– μιας κοσμοπολίτικης Αριστεράς η οποία έχει χάσει κάθε επαφή με τα πληβειακά στρώματα, ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης ξεδοντιάζει μεθοδικά τα τελευταία δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο μεγάλος εχθρός είναι, φυσικά, ο «λαϊκισμός» και οι «αναχρονισμοί» (π.χ. δημοψηφίσματα) που επιτρέπουν την άμεση εμπλοκή των «ανώριμων» λαών στη λήψη αποφάσεων. Από αυτήν τη γενική αντίληψη ως τη φυλάκιση ενός ράπερ επειδή με τους στίχους του «προσέβαλε το κράτος» ή ενός πολιτικού απείθαρχου στη «συμβατή με τις αγορές δημοκρατία», η απόσταση είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Και έχει ήδη διανυθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
