Είναι στιγμές που τα δάχτυλα σχεδόν αρνούνται να ακουμπήσουν το πληκτρολόγιο. Στιγμές που ενώ στο μυαλό υπάρχουν εκατοντάδες σκέψεις, η δυσκολία να αποτυπωθούν συγκεκριμένα και συμπυκνωμένα είναι μεγάλη και φαντάζει ακατανόητη.
Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για αγαπημένους ανθρώπους που «φεύγουν». Δεν είναι εύκολο υπό την αφόρητη συναισθηματική πίεση της απώλειας να βάλει σε τάξη αναμνήσεις και βιώματα, να τιθασεύσει όλα όσα ανάκατα και μπερδεμένα κατακλύζουν το μυαλό του.
Το άξαφνο φευγιό της Κατερίνας Παγουλάτου, αυτό ακριβώς προκάλεσε. Παγωμάρα, θλίψη και δεκάδες σκέψεις. Σκέψεις ανθρώπινες, ακατέργαστες, αυθόρμητες.
Η Κατερίνα ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που συνεχώς πάλευε, που συνεχώς αναμετριόταν με μια κυνική πραγματικότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για όνειρα, περιορίζοντας ασφυκτικά τις ζωτικές ανάσες.
Η Κατερίνα φαινόταν, για όσους δεν την γνώριζαν, «κλειστή» αλλά πίσω από αυτή την εικόνα αναδυόταν ένας άνθρωπος ανήσυχος, αγωνιστής, ανοιχτός και δοτικός.
Ταγμένη στην υπόθεση της κομμουνιστικής αριστεράς, την υπηρέτησε με αρχές και συνέπεια. Από πολύ μικρή έδωσε το δικό της αγώνα μέσα από τις τάξεις της Α/συνέχεια και της ΚΟΕ. Βίωσε όλα τα μπρος-πίσω, όλα τα πάνω-κάτω μιας ιδιαίτερης περιόδου, η οποία επισφραγίστηκε με την ιστορική υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ και την τεράστια απογοήτευση όλων όσοι πίστεψαν –έστω και για λίγο– στο όνειρο μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.
Αθόρυβη, μεθοδική και εργατική, ειδικά στην Αχαΐα άφησε με τον Βασίλη Χατζηλάμπρου και το δικό της αποτύπωμα στην προσπάθεια πραγμάτωσης αυτού του ονείρου, αυτού του κοινωνικού «πετάγματος», που για λίγο φάνηκε ότι μπορεί να γίνει και να αλλάξει τα δεδομένα.
Από τα αυτοδιοικητικά της Δυτικής Ελλάδας ώς τα κεντρικά πολιτικά, ακούραστη και οργανωτική, έδινε όλο της το είναι για να πάνε αλλιώς τα πράγματα. Με τον Τάσο, τον Πάνο και δεκάδες συντρόφισσες και συντρόφους έδινε πάντα από την πρώτη γραμμή τη μάχη. Και τη μάχη την έδινε με πείσμα και κυρίως πίστη. Και σ’ αυτή την πίστη «πάταγε» και η ιδιότυπη «γκρίνια» της Κατερίνας. Ήταν η «γκρίνια» του ανθρώπου που δεν επαναπαύεται, που δεν «ξεκουράζεται», που δεν ξαποσταίνει. Ήταν η «γκρίνια» του ανθρώπου που αγωνιά ειλικρινά. Οι αγωνίες της περιείχαν το μεγάλο, αλλά και το μικρό, το καθημερινό.
Η Κατερίνα δεν ήθελε να «φαίνεται», δεν ήθελε να «πλασάρεται», δεν ήθελε προσωπικά οφέλη. Ανιδιοτελής και μαχητική χαιρόταν με τις επιτυχίες κι απογοητευόταν με τα πισωγυρίσματα.
Κι αυτό ήταν το ξεχωριστό της χαρακτηριστικό. Η Κατερίνα ήταν βαθιά ανθρώπινη. Δεν ήταν η κλασική φιγούρα των μηχανισμών και των μικροεξουσιών. Δεν είχε υστεροβουλίες ή δεύτερες σκέψεις. Με ευθύτητα η οποία από πολλούς μπορούσε να χαρακτηριστεί και αυθάδεια, έλεγε αυτό που σκεφτόταν, αυτό που έβλεπε, αυτό που ένιωθε. Γι’ αυτό και εύκολα κάποιος που δεν την ήξερε καλά μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ξεροκέφαλη ή «κολλημένη». Η επιμονή και η στράτευση, άλλωστε, σ’ αυτούς τους καιρούς εύκολα χαρακτηρίζονται ως «κόλλημα».
Η Κατερίνα ήταν εργάτρια της Αριστεράς, όπως ήταν και εργάτρια του Τύπου. Όπως λειτουργούσε στην οργανωμένη πολιτική-κομματική ζωή, έτσι λειτουργούσε και στις εφημερίδες και τα περιοδικά από τα οποία πέρασε ως εργαζόμενη κι εκεί ακριβώς φάνηκε ότι ήταν αυτό που έκανε κι όχι αυτό που έλεγε. Σήκωσε μαζί με τους συναδέλφους της το βάρος διεκδικήσεων και αγώνων, υπηρετώντας πάντα το δίκιο από θέση αρχών.
Στην απώλεια της Κατερίνας δεν χωρούν κοινότυπα συλλυπητήρια. Δεν χωρούν κοινότυπες νεκρολογίες. Και σίγουρα αν άκουγε ή αν μπορούσε να διαβάσει τις πιο πάνω λέξεις, θα μου απευθυνόταν με τη γνώριμη αποστροφή της: «έλα ρε Σιάχοοο…».
Υ.Γ.: Παγουλάτου, σου χρωστώ μια μεγάλη συγγνώμη που πρέπει να βγάλω από πάνω μου. Τα τελευταία χρόνια για πολλούς λόγους είχαμε απομακρυνθεί κι αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος – τουλάχιστον από την πλευρά μου…
Με θλίψη πληροφορηθήκαμε το αιφνίδιο «φευγιό» της Κατερίνας Παγουλάτου.
Οι περισσότεροι τη γνωρίζαμε εδώ και πολλά χρόνια, και η στενοχώρια που προκάλεσε η είδηση είναι μεγάλη. Είναι άδικο να κόβεται έτσι απότομα η ζωή ενός νέου ανθρώπου… Με αυτές τις σκέψεις, η συντακτική επιτροπή του Δρόμου εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά της στους συντρόφους, τους φίλους και τους οικείους της.
