Αντιδικτατορικός αγωνιστής και σταθερός μαχητής της Αριστεράς μέχρι το τέλος της ζωής του, με γνήσια αγωνία για το μέλλον του τόπου και της Αριστεράς ο Δήμος Τσακνιάς, έφυγε σαν σήμερα πριν δύο χρόνια. Λάβαμε από τη σύντροφο της ζωής του Νάντια Βαλαβάνη και δημοσιεύουμε, το παρακάτω κείμενο μαζί με ένα από τα ελάχιστα βίντεο που σώζονται με τον Δ. Τσακνιά να παρεμβαίνει σε εκδήλωση της ΚΟΕ το 2012 για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ
“Σαν σήμερα δυο χρόνια πριν, στις 2.11.2014, έφυγε για το ταξίδι δίχως γυρισμό στα 65 του χρόνια ο Δήμος Τσακνιάς.
Για την οικογένεια και τους φίλους του και, σίγουρα, για αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες του, η απώλεια του αποτελεί ακόμη ανοιχτή πληγή. Μας λείπει αφόρητα. Για όσους δεν κινδυνεύουμε να τον ξεχάσουμε, καθώς και για όσους σιγά-σιγά η μνήμη του ξεθωριάζει αλλά θα ήθελαν να τον «κρατήσουν» για λίγο ακόμη, επισυνάπτουμε ένα απ’ τα ελάχιστα video που βρήκαμε στο διαδίκτυο μετά το θάνατο του. Είναι μια παρέμβαση του «από τα κάτω» στη συζήτηση που είχε οργανώσει η ΚΟΕ, συνιστώσα τότε ακόμα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21.11.2012 ως δική της συμβολή για τη δημιουργία του νέου, «ενιαίου» πλέον, ΣΥΡΙΖΑ.
Οι «αναχρονιστικές» τοποθετήσεις, για το τι θέση θα είχε πάρει ένας νεκρός αν είχε ζήσει τα όσα συγκλονιστικά βιώσαμε τα δυο χρόνια από το θάνατο του, είναι κάτι παραπάνω από απρεπείς. Δυο χρόνια μετά, ωστόσο, η παρέμβαση του Δήμου – τότε ακόμα μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ως ανένταχτος – κάνει ακόμη πιο φανερή όχι μόνο τη σημασία της απώλειας του, αλλά και το μέγεθος της οπισθοχώρησης της υπόθεσης της χειραφέτησης των εργαζόμενων, του λαού και της χώρας στην οποία αφιέρωσε, από εργαζόμενος μαθητής ακόμα, όλη του τη ζωή.”
Νάντια Βαλαβάνη
Ποιος ήταν ο Δήμος Τσακνιάς
Ο Δήμος Τσακνιάς, δικηγόρος, γεννήθηκε στο χωριό Καστέλια Φωκίδας (δίπλα στη Γραβιά) από φτωχή αγροτική οικογένεια και πέθανε στην Αθήνα στις 2/11/2014. Ορφανός από πατέρα από τα 13 του χρόνια, είχε ήδη μεταναστεύσει στην Αθήνα, όπου σπούδασε δουλεύοντας από τα 12 του, τα περισσότερα απ’ αυτά τα χρόνια σε κυλικείο κινηματογράφου. Το 1970, φοιτητής Νομικής, οργανώθηκε στην ΚΝΕ και από το 1971 έγινε μέλος του Κ.Σ. της και υπεύθυνος του παράνομου Οδηγητή ο οποίος, μέχρι τότε, εκτυπωνόταν στο εξωτερικό. Από κοινού με τη νέα συντακτική ομάδα του Οδηγητή, πρόσθεσαν πλάι στον τίτλο του το γνωστό στίχο του Βάρναλη Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης/ ο πλαστουργός της νιας ζωής/ εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης/ κι ώριμο τέκνο της οργής. Μέχρι τον Ιούλιο 1974 εκτύπωνε νύχτα τον Οδηγητή στον πολύγραφο του τόπου δουλειάς του, στα γραφεία του Συνδέσμου Ανωνύμων Εταιριών. Μετά το «χτύπημα» του Φλεβάρη 1974 και τη σύλληψη ή πέρασμα στην παρανομία συνεργατών και συνδέσμων, ουσιαστικά έγραφε, εκτύπωνε και διακινούσε μόνος του την εφημερίδα – μέχρι και την κατάρρευση της χούντας. Υπήρξε ο πρώτος αρχισυντάκτης του νόμιμου Οδηγητή, κατά τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης.
Τέλος 1975 πέρασε στο ΚΚΕ. Υπήρξε μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Πόλης της Οργάνωσης Πειραιά, υπεύθυνος της Επιτροπής Προπαγάνδας της Κ.Ε. και διευθυντής της ΚΟΜΕΠ. Αν. μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ από το 12ο Συνέδριο, αποχώρησε από το κόμμα με την κρίση του 1989.
Συμμετείχε σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της περιόδου. Το 1999 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, μέσα απ’ τις αναζητήσεις του οποίου αναδύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και της Γραμματείας του (ανένταχτος) έως το Συνέδριο του 2013. Μέχρι την τελευταία του πνοή ήταν μαχόμενος δικηγόρος στον τομέα του Εργατικού Δίκαιου και συνέχισε να μετέχει ενεργά στην πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας.
