του Σπύρου Θεοδωρόπουλου*
Τον Ιούλιο του 2023, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων (FAO) εκτίμησε πως ο συνδυασμός της πλανητικής δημογραφικής ανόδου, της κλιματικής αλλαγής και της υποβάθμισης των καλλιεργήσιμων εδαφών μπορεί να οδηγήσει σε ανεπάρκεια παραγωγής τροφίμων με ορίζοντα το 2050. Είναι μια πρόβλεψη –με όλη την αξία που μπορεί να έχει κάτι που είναι απλώς πρόβλεψη– σοκαριστική. Αν αναλογιστεί κανείς πως μέχρι σήμερα οι άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα εξαιτίας ενός άδικου συστήματος κατανομής των αγαθών, εξαιτίας της αποικιοκρατίας, των πολέμων κ.ο.κ., αν η εκτίμηση του FAO έχει βάση αλήθειας, αυτό σημαίνει πως σε λίγες δεκαετίες, θεωρητικά ακόμα και στο πιο δίκαιο, ειρηνικό, πλανητικό σύστημα, όπου όλα θα διανέμονται ισότιμα και πάλι άνθρωποι θα πεθαίνουν από τη πείνα. Τη διέξοδο και την απάντηση στις αδιανόητες προκλήσεις που συμπυκνώνονται στη παραπάνω εκτίμηση μπορεί να τις δώσει μόνο η επιστήμη. Γενετιστές, παθολόγοι, ακαδημαϊκοί, φαρμακολόγοι, απλοί γεωπόνοι, διαπαιδαγωγώντας αλλιώς τους ανθρώπους της παραγωγής, προφανώς με τη βοήθεια του κεντρικού κράτους κι έχοντας την επίγνωση πως το παραγωγικό μοντέλο της χώρας στη παρούσα φάση είναι μη βιώσιμο οφείλουν να υλοποιήσουν ένα άλλο σχέδιο για τη παραγωγή αγαθών. Θα ήλπιζε κανείς, ο πρωθυπουργός, ή το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να έχει γνώση των τεράστιων αδιεξόδων στα οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται ο πρωτογενής τομέας της χώρας, ένας από τους πιο παθογενείς και «καθυστερημένους» αυτή τη στιγμή πρωτογενείς τομείς στην Ευρώπη, θύμα εν μέρει της ίδιας της νοοτροπίας μερίδας των ανθρώπων που τον απαρτίζουν. Τίποτα όμως δεν δείχνει πως οι κυβερνώντες γνωρίζουν, ή νοιάζονται για όλα αυτά. Ελπίζω τουλάχιστον να νοιάζονται οι αγρότες και να μην διεκδικούν απλώς και μόνον επιπλέον επιδοτήσεις για να συνεχίσουν στο ίδιο αδιέξοδο μονοπάτι. Το αγροτικό μοντέλο της Ελλάδας –το γνωρίζουν πολλοί αγρότες– νοσεί εδώ και χρόνια, έχει πολλά κουσούρια, αλλά είναι υπαρξιακή ανάγκη για τη χώρα να μείνει όρθιο, να διορθώσει τις παθογένειες του και να συνεχίσει να υπάρχει.
Στη φωτογραφία, που βρήκα σ’ ένα στόρι στο instagram, ένα τρακτέρ σταματημένο στη Πανεπιστημίου μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών. Αυτό που δίνει στην ομολογουμένως πολύ καλοστημένη φωτογραφία, τη προστιθέμενη αξία της, είναι η αντιπαράθεση των δύο σημαιών: Η μία πάνω στο τρακτέρ κι η άλλη στο βάθος πάνω στο κτήριο της Ακαδημίας. Παλιά μιλάγαμε για δυο Ελλάδες, σήμερα πρέπει να καταλάβουμε πως η μοίρα αυτών των δυο Ελλάδων είναι τόσο στενά συνδεδεμένη όσο και η ελάχιστη απόσταση των δύο σημαιών στη φωτογραφία.
* Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είναι γεωπόνος
