«Πάει ο μπάρμπα-Θόδωρος, ο Θοδωράκης ο Ελασίτης, ο Θεόδωρος Κουλίτσος «για την αστυνομία και τους καθωσπρέπει», όπως έλεγε.
Περίπου 3-4 χρονών παιδάκι, έρχεται ολομόναχος, προσφυγάκι από τη Σμύρνη και βρίσκει τη μεγάλη του αγάπη· την Καισαριανή. Την Καισαριανή της προσφυγιάς, των πλινθόκτιστων και της αντίστασης. Από μαθητής στην ΟΚΝΕ, αργότερα στο ΚΚΕ, στα κρατητήρια, στις φυλακές, στην παρανομία, στην εξορία. Ξημερώματα της 21ης Απρίλη του ’44, ο Θόδωρος καπετάνιος του 2ου Λόχου του ΕΛΑΣ, υπερασπίζεται την Καισαριανή του με 15 παλικαράκια ενάντια σε 500 γερμανοτσολιάδες.
Διώχνει τα παιδιά προς τα Κουπόνια «μην πάνε τζάμπα» και μένει μόνος.
Μια ριπή του κόβει το χέρι στα δυο και μια άλλη τον παίρνει στο πρόσωπο.
Πάει ο Ελασίτης, έρχεται ο Γερμανός λοχαγός και του δίνει τη χαριστική βολή στο κεφάλι. Ο Θόδωρος αρνείται να πεθάνει και σαν από θαύμα ζει και συνέχισε να παλεύει μέχρι τα τελευταία του, με τη σφαίρα σφηνωμένη για 66 χρόνια στο κεφάλι του.
Σαν χλευασμός στο θάνατο και το φασισμό. Σαν κουράγιο σ’ όσους αποφασίζουν να ξεβολευτούν. Μέρα-νύχτα αγωνιζόταν, πάλευε, επέμενε. Να μπουν αναθηματικές πλάκες εκεί που έγιναν μάχες και σκοτώθηκαν μαχητές του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή, να γίνει μουσείο της Εθνικής Αντίστασης στην πόλη, να φτιαχτεί το Σκοπευτήριο, να πάει από την εντατική στα σχολεία να μιλήσει για την Εθνική Αντίσταση, για την ανάγκη του Σοσιαλισμού.
Μέχρι τις τελευταίες του στιγμές. Βγαίνοντας από την εντατική, έκανε διάβημα στο νοσοκομείο για τη βελτίωση του φαγητού.
«Άκουσε κοπέλα μου. Αν νομίζεις πως το φυσιολογικό είναι να κοιμάσαι ήσυχος όταν ο κόσμος γύρω σου υποφέρει, κάνεις λάθος». Ήταν η παρατήρησή του στην ψυχολόγο που ήρθε να τον βοηθήσει να κοιμάται λίγο και η οποία δεν ξανάρθε.
Μια-δυο μέρες πριν τελειώσει, ο γιατρός τον ρωτά:
-Μπάρμπα-Θόδωρε, τι θα ψηφίσουμε; Τι θα μου έλεγες να κάνω;
-Θα σου έλεγα δυο πράγματα: Να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει και να διαβάζεις. Και τότε θα βρεις τι θα κάνεις.
Πάει ο Θόδωρος.
Εκείνος, από τη διαβεβαίωση που μου έδωσε πως «μόνο για τον θάνατο μου και τον Σοσιαλισμό είμαι σίγουρος», κράτησε τη μισή. Δυστυχώς εγώ την υπόσχεση που του έδωσα πως θα του φέρω άγρια χόρτα και μανιτάρια όταν γυρίσω από τη Μυτιλήνη, δεν θα μπορέσω να την κρατήσω. Να σου πω και κάτι τώρα. Νιώθω τυχερός που ανταμώσαμε. Γεια χαρά!
Διώχνει τα παιδιά προς τα Κουπόνια «μην πάνε τζάμπα» και μένει μόνος.
Μια ριπή του κόβει το χέρι στα δυο και μια άλλη τον παίρνει στο πρόσωπο.
Πάει ο Ελασίτης, έρχεται ο Γερμανός λοχαγός και του δίνει τη χαριστική βολή στο κεφάλι. Ο Θόδωρος αρνείται να πεθάνει και σαν από θαύμα ζει και συνέχισε να παλεύει μέχρι τα τελευταία του, με τη σφαίρα σφηνωμένη για 66 χρόνια στο κεφάλι του.
Σαν χλευασμός στο θάνατο και το φασισμό. Σαν κουράγιο σ’ όσους αποφασίζουν να ξεβολευτούν. Μέρα-νύχτα αγωνιζόταν, πάλευε, επέμενε. Να μπουν αναθηματικές πλάκες εκεί που έγιναν μάχες και σκοτώθηκαν μαχητές του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή, να γίνει μουσείο της Εθνικής Αντίστασης στην πόλη, να φτιαχτεί το Σκοπευτήριο, να πάει από την εντατική στα σχολεία να μιλήσει για την Εθνική Αντίσταση, για την ανάγκη του Σοσιαλισμού.
Μέχρι τις τελευταίες του στιγμές. Βγαίνοντας από την εντατική, έκανε διάβημα στο νοσοκομείο για τη βελτίωση του φαγητού.
«Άκουσε κοπέλα μου. Αν νομίζεις πως το φυσιολογικό είναι να κοιμάσαι ήσυχος όταν ο κόσμος γύρω σου υποφέρει, κάνεις λάθος». Ήταν η παρατήρησή του στην ψυχολόγο που ήρθε να τον βοηθήσει να κοιμάται λίγο και η οποία δεν ξανάρθε.
Μια-δυο μέρες πριν τελειώσει, ο γιατρός τον ρωτά:
-Μπάρμπα-Θόδωρε, τι θα ψηφίσουμε; Τι θα μου έλεγες να κάνω;
-Θα σου έλεγα δυο πράγματα: Να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει και να διαβάζεις. Και τότε θα βρεις τι θα κάνεις.
Πάει ο Θόδωρος.
Εκείνος, από τη διαβεβαίωση που μου έδωσε πως «μόνο για τον θάνατο μου και τον Σοσιαλισμό είμαι σίγουρος», κράτησε τη μισή. Δυστυχώς εγώ την υπόσχεση που του έδωσα πως θα του φέρω άγρια χόρτα και μανιτάρια όταν γυρίσω από τη Μυτιλήνη, δεν θα μπορέσω να την κρατήσω. Να σου πω και κάτι τώρα. Νιώθω τυχερός που ανταμώσαμε. Γεια χαρά!
Σωκράτης Ματζουράνης
Σχόλια
