Η «Δράση για μια Άλλη Πόλη» είναι μια τοπική συλλογικότητα των Βριλησσίων που ξεκίνησε σαν χώρος συζητήσεων και κατέληξε στη δημιουργία δημοτικής κίνησης. Από το 2006 είναι αδιάλειπτα παρούσα στη τοπική ζωή δίνοντας βάρος στην οργάνωση της συμμετοχής των δημοτών στα κοινά. Το πρωί της προηγούμενης Κυριακής, της 31ης Μαρτίου, πραγματοποίησε την πρώτη προεκλογική της εκδήλωση, επιχειρώντας να μεταθέσει τον τοπικό προεκλογικό διάλογο προς πιο ουσιαστικές πλευρές. Οι εισηγήσεις των Γιάννη Τσούτσια, επικεφαλής της κίνησης και υποψηφίου δημάρχου Βριλησσίων, Ρήγα Κωνσταντινίδη, μέλους του Δ.Σ. του Οργανισμού Κοινωνικής Πολιτικής & Αλληλεγγύης Βριλησσίων, Μάρκου Κρητικού, μέλους του Δ.Σ. του Πολιτιστικού & Αθλητικού Οργανισμού, Μαρίνας Παπαχριστοδούλου, πρόεδρου του «Cine-Δράση» και του Λάμπη Λαζάνη, μέλους της Επιτροπής Διαβούλευσης, ξεδίπλωσαν το ενιαίο της αντίληψης της παράταξης για τον τρόπο λειτουργίας μιας «άλλης» Πόλης, που θα αποβλέπει, τόσο στην αναδιοργάνωση του Δήμου ως διοικητικού μηχανισμού, όσο και στην αναγέννηση της κοινότητας μέσω της ενίσχυσης του ρόλου των πολιτών. Χαιρέτησε ο Γιάννης Κωτούλας, πρόεδρος του e-Trikala, που εξέθεσε εμπειρίες από τις καινοτόμες πρακτικές των Τρικάλων στους τομείς της δημόσιας διαβούλευσης, της διαφάνειας, της πληροφόρησης και της εξυπηρέτησης των πολιτών. Δημοσιεύουμε τις βασικές απόψεις της «Δράσης» για την τοπική αυτοδιοίκηση και τον σχεδιασμό της για εκτεταμένη παρέμβαση στη λειτουργία του Δήμου Βριλησσίων.
Αυτοδιοίκηση 2019 – Η διαπίστωση
Σήμερα η Πόλη φτωχαίνει. Υποχωρεί ως οντότητα και δημόσια οργάνωση. Ως χώρος κοινών. Τίποτα από όσα λέγονται προεκλογικά δεν μπορούν να την αναστήσουν. Όσα έργα κι αν γίνουν, το πρόβλημα είναι στη λειτουργία της. Στην αναιμική κοινωνικοποίηση του πολίτη. Στους αποτυχημένους τρόπους διοίκησης. Στην απογοήτευση, την επιφυλακτικότητα, την καχυποψία, το χαμηλό ηθικό των ανθρώπων, που πρέπει να αναταχθεί. Στην κομματοκρατία που καταπνίγει κάθε πρωτοβουλία. Στο πολιτικό σύστημα και τους πρωταγωνιστές του, που παραμένουν αναντίστοιχοι των αναγκών και των περιστάσεων. Ζητείται μια νέα σχέση ανάμεσα στον Δήμο και τους δημότες.
Λίγες εβδομάδες πριν τις δημοτικές εκλογές και οι στοχεύσεις του πολιτικού συστήματος εισάγονται αυτούσιες στους Δήμους. Με τα ίδια πρόσωπα, με τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες νοοτροπίες, τις ίδιες κακέκτυπες πολώσεις, την ίδια διαλυτική νοοτροπία. Σε όλη την Ελλάδα ο διάλογος για τις δημοτικές εκλογές είναι κακέκτυπο αυτών που βλέπουμε στη Βουλή. Μια μάχη χωρίς όρια. Χωρίς φραγμούς. Αυτό επιδιώκουν οι κομματικές διοικήσεις. Να χειρίζονται κάθε πρόβλημα, κάθε αντίθεση, χωρίς ενοχλητικούς. Αυτό σημαίνει κομματοκρατία. Μια κατάσταση όπου τα σημαντικά ορίζονται από τις κομματικές συσπειρώσεις και τα συμφέροντά τους και όχι από τις προτεραιότητες των πολιτών.
Η ενασχόληση με τα κοινά πρέπει να επανεκκινήσει τον κύκλο του μετέχω – προσφέρω – δημιουργώ – αγωνίζομαι – αλλάζω τον κόσμο, δεν ιδιωτεύω. Στην εξυπηρέτηση αυτού του σχεδίου τίθενται όλα τα στοιχεία της δημοτικής πολιτικής: Από την χωροταξία και τις διοικητικές υπηρεσίες, μέχρι την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό
Τι αυτοδιοίκηση θέλουμε; Ένα τρίπτυχο παρεμβάσεων για την λειτουργία του δήμου
Δεν θέλουμε μια αυτοδιοίκηση αδιάφορη απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αδιάφορη για τα μνημόνια, για τις γεωπολιτικές απειλές, για τα κοινωνικά αδιέξοδα. Θέλουμε μια αυτοδιοίκηση που θα κατανοεί την μαζική ματαίωση και απογοήτευση. Που θα έχει οριστικά συνειδητοποιήσει πως με αυτό το κομματικό σύστημα άκρη δεν βγαίνει. Που θα απευθυνθεί στον ενεργό δημότη, όχι στους τοπικούς παράγοντες. Που θα «ακούσει» τον Κανένα, το κεντρικό πρόσωπο της περιόδου. Που θα επιβεβαιώσει ότι πράγματι, αυτή είναι το ευνοϊκό πεδίο για να επιστρέψει ο κόσμος στα πράγματα. Ζητείται συναντίληψη και πρόταση για το πώς η διαδικασία αυτή θα ενισχυθεί και θα εξελιχθεί. Ανάμεσα σε όσους καταλαβαίνουν. Μαζί με όσες συλλογικότητες, σε όλη την Ελλάδα, επιχειρούν προσπάθειες ανάταξης απέναντι στο γενικευμένο χάλι.
Η Πόλη δεν είναι τα έργα. Είναι «αυτό» που αρθρώνεται με συλλογικότητες, με δραστηριότητες, τοπικούς συλλόγους, δικτυώσεις, οτιδήποτε την διαμορφώνει και της δίνει υπόσταση. Πόλεις δεν είναι οι αδιαφοροποίητες καταστάσεις απομονωμένων κατοίκων και χρηστών υπηρεσιών. Είναι ο τόπος που κατοικούν πολίτες, όχι ψηφοφόροι.
Ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο, σ’ αυτήν την προοπτική, ζητείται ένα τρίπτυχο παρεμβάσεων για την αναβάθμιση της λειτουργίας του δήμου. Με ζητούμενο μια νέα σχέση ανάμεσα στον Δήμο και τους δημότες. Όχι μόνο για να δουλεύει καλύτερα ο «μηχανισμός», αλλά και για να αισθανθεί ο δημότης ότι η άποψή του μετράει. Ο δήμος οφείλει να διαβουλεύεται παντού, να δίνει φωνή σε όλες τις προσπάθειες, να τις κάνει συμμέτοχες στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των δημοτικών δράσεων.
1) Τεχνολογία με προσανατολισμό: Απαιτείται «εκσυγχρονισμός» της διοικητικής δυνατότητας και «μηχανής», με αξιοποίηση των διαθέσιμων καινοτομιών, ώστε ο δημότης να εξυπηρετείται αμεσότερα. Ταυτόχρονα, πρέπει να αντιμετωπιστεί το «ασυμφιλίωτο» του πολίτη με τη διοίκηση. Με την κάθε διοίκηση. Να μη μοιάζουν οι Δήμοι με «Δημόσιο», με κράτος σε σμίκρυνση. Αν αυτό δεν το αλλάξει η αυτοδιοίκηση, ποιος θα το καταφέρει; Ζητείται «εκσυγχρονισμός» μακριά από «βλαχοδημαρχικές» αντιλήψεις. Μακριά από την μεταπολεμική εξίσωση Δήμαρχος = Έργα. Πόσο μάλλον όταν σήμερα οι Δήμοι αδυνατούν όχι να φτιάξουν, αλλά και να συντηρήσουν, να φροντίσουν τις εγκαταστάσεις τους, τις υποδομές τους, να διαθέσουν προσωπικό, να απαντήσουν σε μια τηλεφωνική κλήση, να κατευθύνουν τον δημότη. Δυσκολεύονται να υλοποιήσουν και όσα έχουν ψηφιστεί, μεγάλο ποσοστό έργων καθυστερούν ή και αναβάλλονται. Ωστόσο όλοι συνεχίζουν να υπόσχονται. Σαν να βρισκόμαστε σε άλλη εποχή.
2) Διοίκηση με αλληλεγγύη: Ο Δήμος «από τη φύση του» εμπλέκεται στη διαδικασία αλληλεγγύης με την πιο όμορφη και άδολη έννοια που αυτή εκδηλώνεται. Η σημασία της είναι καθοριστική για τη μη διάλυση, για τη διατήρηση της συνοχής της κοινότητας. Αυτό την κράτησε όρθια στη διάρκεια των μνημονίων όχι τα πολιτικά προγράμματα. Η αλληλεγγύη είναι αντίδοτο απέναντι στο πνεύμα του παροξυνόμενου ατομισμού, του «όλοι εναντίον όλων». Και αναγκαία για να λειτουργήσει η διαδικασία κοινωνικοποίησης. Είναι αυτό που καθιστά την πόλη – Πόλη, απέναντι στο απρόσωπο της Αγοράς και του ατομισμού. Ζητείται αλληλεγγύη ανοιχτή, μακριά από «μαγαζιά», φιλανθρωπίες και ΜΚΟ.
3) Διοίκηση με πολιτική συμμετοχή. Ο δημότης πρέπει να βρει ρόλο στα πράγματα, να παρεμβαίνει στον τρόπο που διαμορφώνεται η διοίκηση, οι επιλογές της. Η συμμετοχή έχει προϋποθέσεις, χαμηλής και υψηλής δυσκολίας. Πρέπει να υπάρξει συντονισμός ανάμεσα στις υπαρκτές συλλογικότητες του προαστίου. Να ενεργοποιηθούν όσα προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία και δεν εφαρμόζονται. Όλα εκείνα που οι άνθρωποι της εξουσίας τορπιλίζουν, επειδή, δήθεν, «οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται», επειδή αποφεύγουν διαδικασίες στις οποίες θα υποστούν κριτική. Οι διοικούντες δεν θέλουν να απολογούνται στους εκλογείς τους. Μόνο όμως στο βαθμό που συντελείται λογοδοσία μπορούμε να κατανοήσουμε ότι τα τοπικά προβλήματα εντάσσονται σε πιο μακροχρόνια προγράμματα και αντίστοιχα, πώς εισάγεται και ο πολίτης σε μια πιο μακρόχρονη διαδικασία. Μόνο αν συντελείται η λογοδοσία, τα προβλήματα παίρνουν δημόσιο χαρακτήρα και δεν κουβεντιάζονται μόνο στα γραφεία των δημάρχων. Μόνον έτσι διαμορφώνεται μονιμότερη η παρουσία του ενημερωμένου λαού στα ζητήματα της πόλης. Έτσι θα καταλήγουμε σε ένα δημοτικό πρόγραμμα στο οποίο ο πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Η ενασχόληση με τα κοινά πρέπει να επανεκκινήσει τον κύκλο του μετέχω – προσφέρω – δημιουργώ – αγωνίζομαι – αλλάζω τον κόσμο, δεν ιδιωτεύω. Στην εξυπηρέτηση αυτού του σχεδίου τίθενται όλα τα στοιχεία της δημοτικής πολιτικής: Από την χωροταξία και τις διοικητικές υπηρεσίες, μέχρι την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό. Πρέπει να παρακάμψουμε τα διλήμματα της κεντρικής σκηνής. Να εκφράσουν τη θέλησή τους οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι η αναγέννηση του Δήμου και της χώρας, τους αφορά. Και στη συνέχεια, να επιχειρήσουμε να συνεννοηθούμε.
