Λοιπόν, μάγκες, ξεκινά σήμερα η διαδρομή. Θα την πληρώσετε λίγο ακριβά, γιατί η ταρίφα θα είναι διπλή! Στο τέλος, όταν κατεβείτε, θα πείτε αν άξιζε τον κόπο.
Πάντα είχα δυσκολίες στον προφορικό λόγο, γι’ αυτό και στα όνειρά μου έβλεπα στίχους, τραγούδια, ποίηση και σκίτσο. Καταλαβαίνετε τώρα… ψωνάρα ο ταξιτζής! Ας είναι, ξεκινάμε… Η στήλη θα έχει πολιτική, χιούμορ, εργασιακά, κοινωνικά, εικόνες του δρόμου και βιώματα που θα βγαίνουν από την καθημερινότητα ενός ταξιτζή του… δρόμου, με όλη τη σημασία της λέξης.
(Στο τηλέφωνο που έγινε, ο Ρούντι -εκδότης του Δρόμου- μου είπε: «Από σήμερα είσαι και ρεπόρτερ». «Μα…», του λέω, «εγώ…». «Δεν έχει μα», λίγες εξηγήσεις και φύγαμε.)
Η πρόταση ήρθε από το σ. Αλαβάνο: «Γιάννη, θα βγούμε ένα βράδυ στις πιάτσες ταξί;» «Οκέι, σύντροφε, θα το κάνουμε. Αλλά, να το ξέρετε, στις πιάτσες θα τα δείτε και θα τ’ ακούσετε όλα! Τα πάντα όλα, που λέει και ο Αλέφαντος».
Μετά από κάποιες αναβολές, έγινε μια μίνι σύσκεψη για το τι ζητάνε οι οδηγοί και τι οι ιδιοκτήτες. Μπήκαμε στα ταξί, ο σ. Αλέκος, τρεις υποψήφιοι σύμβουλοι, ταξιτζήδες, σύντροφοι και φίλοι, και φύγαμε.
Πρώτη στάση το Φιξ. Ο σ. Αλέκος και όλοι μας λίγο αμήχανοι για το κλίμα και τους ταξιτζήδες και ο κόσμος να κοιτά περίεργα. «Τι ζητάει ο Αλαβάνος στην πιάτσα μέσα στη νύχτα;».
«Συνάδελφε, ένα φυλλάδιο από την Ελεύθερη Αττική». Αποδοχή πρώτη κρύα. «Αλαβάνο, δεν σε πάμε», μουρμουρίζει ένας, μάλλον, ακραίος δεξιός και προσπερνά. Δαγκώνομαι και προχωράω λίγο. Μετά ένα «ευχαριστώ», λίγα λόγια και πάμε.
«Γιατί τον βάλατε (τον Τσίπρα) και τώρα δεν τον θέλετε;» Απάντηση (σ. Αλέκου): «Πηγαίνουμε καλά; Δεν πρέπει να κάνουμε κάτι; Έχουμε βασιλιάδες στην Αριστερά;»
«Πρόεδρε, εσύ μόνο μπορείς να κάνεις αυτά που λες, γιατί να είμαστε χώρια; Καλή επιτυχία». Χαμόγελα εγώ. «Αλαβάνο, εσύ δεν έχεις πρόβλημα, είσαι φτιαγμένος». Γέλια.
«Παιδιά, τι πρόβλημα έχουμε», ρωτά ο σ. Αλέκος. «Η πιάτσα χωράει 3 ταξί και εδώ είμαστε 30. Οι κλήσεις πηγαίνουν σύννεφο και η δουλειά κατά διαόλου». Δουλεύουμε 12 ώρες επί 6-7 ημέρες και είμαστε όλοι χρεωμένοι. Έχουμε βάλει υποθήκη τα σπίτια μας, και η άδεια έχει φτάσει 70 χιλιάρικα και χωρίς δουλειά».
Στο Σύνταγμα, η πιάτσα κάπως κυλάει, τα φυλλάδια αλλάζουν χέρια γρήγορα, πολλές ευχές για επιτυχία και παράπονα για την πιάτσα, που δεν πάει μπροστά. Πολλοί αλλοδαποί εργαζόμενοι με πολλές δυσκολίες στη δουλειά -ίσως και ανασφάλιστοι.
Στην Ομόνοια, μεγάλο πηγαδάκι με συναδέλφους, πολλά παράπονα για την πλατεία, την κατάσταση στη χώρα, την εγκατάλειψη του κλάδου.
Ένας Βορειοηπειρώτης λέει: «Έχω δέκα χρόνια στη δουλειά, μεγάλη κρίση». Ένας ηλικιωμένος: «Δουλεύω από το 1967 στο τιμόνι και σύνταξη δεν βλέπω». Ένας Καυκάσιος Γεωργιανός συνάδελφος, από την ίδια πόλη με τη μητέρα του Καραμάνου, χαιρετούρες, γέλια και καλή επιτυχία.
Έπεσε και η φωτογράφηση από τον Ανέστη με συναδέλφους ταξιτζήδες και συντρόφους. Χαιρετούρες, μια «καληνύχτα» ζεστή κι ένα «ευχαριστούμε» στους συναδέλφους.
Στο δρόμο, ρωτάω το σ. Αλέκο: «Τι συμπέρασμα βγάλατε από τον κλάδο;» «Οι ταξιτζήδες φέρνουν το μήνυμα όλης της κοινωνίας, που είναι θυμός και απέχθεια για όλο το πολιτικό σύστημα και, παρά τη φαινομενική παθητικότητα, οι διεργασίες μέσα στην κοινωνία είναι ασταμάτητες, η συσσώρευση οργής κλιμακώνεται και θα έρθει η έκρηξη».
Το βάρυνα πολύ; Σας κούρασα…
Κάθε αρχή και δύσκολη. Φιλιά πολλά.
του Δρόμου της Αριστεράς
