Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Είναι μερικά γεγονότα, κάποιες αποφάσεις και πράξεις, κάποιοι άνθρωποι, που σε «σημαδεύουν» και γράφουν ιστορία.
Λες και το ανθρώπινο είδος νιώθει την ανάγκη να δηλώσει ένα βροντερό «παρών», να ξορκίσει την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητά του και να «διδάξει».
Ένας νεαρός που πάει να σταματήσει με τα χέρια ένα τανκ, ένα παιδάκι που καρφώνει ένα λουλούδι στην κάννη ενός όπλου, ένας πιτσιρικάς που ανασηκώνεται για να τον βρει η σφαίρα, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής…
Μαθήματα.
Έγινε πριν από λίγες μέρες.
Η 80χρονη μάνα, φτωχός και τυραννισμένος άνθρωπος, κατοικούσε στην περιοχή Βαρές της Ζακύνθου.
«Το πρωί της Παρασκευής βγήκε στην αυλή του σπιτιού της, κάθισε σε μία καρέκλα και αφού περιέλουσε το σώμα της με εύφλεκτο υγρό, αυτοπυρπολήθηκε…».
Έτσι έγραψαν οι εφημερίδες με ψιλά γράμματα κάπου στις μέσα σελίδες.
Μαζί με το απανθρακωμένο σώμα της, ο γιος της βρήκε και ένα σημείωμα στο οποίο ανέφερε ότι αυτοπυρπολήθηκε «διότι δεν μπορώ να είμαι βάρος στα παιδιά μου».
Δε νομίζω πως υπάρχει πιο τεκμηριωμένο και δριμύ κατηγορώ σ’ όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους του συστήματος που ισχυρίζονται πως «έσωσαν την πατρίδα», απ’ αυτό το λιγόλογο σημείωμα της 80χρονης μάνας.
Δεν νομίζω πως τούτη η απελπισία που με τόση σίγουρο χέρι άναψε το σπίρτο, μπορεί να μερώσει με οικονομικούς δείκτες και πλάνα και σχέδια, με προγράμματα και εκλογικά ποσοστά.
Δεν νομίζω πως τούτη η μάνα θα αφήσει σε ησυχία το «πολιτικό υπηρετικό προσωπικό» του συστήματος.
Έχω όμως τη γνώμη πως τούτο το σημείωμα, απευθυνόταν και προς το «πολιτικό προσωπικό» της Αριστεράς.
Της όποιας Αριστεράς.
– Διότι δεν μπορούμε να γίνουμε βάρος στα παιδιά μας.
– Διότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να λιποθυμούν από την πείνα.
– Διότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες.
– Διότι δεν μπορούμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά.
Διότι… διότι.. διότι..
Θα έλεγα να ένα καλό, ρεαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, πρόγραμμα μιας κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμης Αριστεράς που καταλαβαίνει τι γίνεται. Που ένιωσε τον πόνο και το «μήνυμα» της ηλικιωμένης μητέρας, «μήνυμα», πόνο, οργή και ελπίδα, όλης της κοινωνίας.
Όσο για τα «άλλα, τα σοβαρά και τα σπουδαία», τα προγράμματα και τις προτάσεις εξουσίας και τα σοσιαλιστικά μοντέλα, ας τα παραμερίσουμε για λίγο μήπως και προλάβουμε την αυτοπυρπόληση της επόμενης μάνας.
Την αυτοπυρπόληση όλης της κοινωνίας.
Για να μη μας πει αύριο η εργατική τάξη:
Εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιποβαρείς…
Ένας νεαρός που πάει να σταματήσει με τα χέρια ένα τανκ, ένα παιδάκι που καρφώνει ένα λουλούδι στην κάννη ενός όπλου, ένας πιτσιρικάς που ανασηκώνεται για να τον βρει η σφαίρα, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής…
Μαθήματα.
Έγινε πριν από λίγες μέρες.
Η 80χρονη μάνα, φτωχός και τυραννισμένος άνθρωπος, κατοικούσε στην περιοχή Βαρές της Ζακύνθου.
«Το πρωί της Παρασκευής βγήκε στην αυλή του σπιτιού της, κάθισε σε μία καρέκλα και αφού περιέλουσε το σώμα της με εύφλεκτο υγρό, αυτοπυρπολήθηκε…».
Έτσι έγραψαν οι εφημερίδες με ψιλά γράμματα κάπου στις μέσα σελίδες.
Μαζί με το απανθρακωμένο σώμα της, ο γιος της βρήκε και ένα σημείωμα στο οποίο ανέφερε ότι αυτοπυρπολήθηκε «διότι δεν μπορώ να είμαι βάρος στα παιδιά μου».
Δε νομίζω πως υπάρχει πιο τεκμηριωμένο και δριμύ κατηγορώ σ’ όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους του συστήματος που ισχυρίζονται πως «έσωσαν την πατρίδα», απ’ αυτό το λιγόλογο σημείωμα της 80χρονης μάνας.
Δεν νομίζω πως τούτη η απελπισία που με τόση σίγουρο χέρι άναψε το σπίρτο, μπορεί να μερώσει με οικονομικούς δείκτες και πλάνα και σχέδια, με προγράμματα και εκλογικά ποσοστά.
Δεν νομίζω πως τούτη η μάνα θα αφήσει σε ησυχία το «πολιτικό υπηρετικό προσωπικό» του συστήματος.
Έχω όμως τη γνώμη πως τούτο το σημείωμα, απευθυνόταν και προς το «πολιτικό προσωπικό» της Αριστεράς.
Της όποιας Αριστεράς.
– Διότι δεν μπορούμε να γίνουμε βάρος στα παιδιά μας.
– Διότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να λιποθυμούν από την πείνα.
– Διότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες.
– Διότι δεν μπορούμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά.
Διότι… διότι.. διότι..
Θα έλεγα να ένα καλό, ρεαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, πρόγραμμα μιας κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμης Αριστεράς που καταλαβαίνει τι γίνεται. Που ένιωσε τον πόνο και το «μήνυμα» της ηλικιωμένης μητέρας, «μήνυμα», πόνο, οργή και ελπίδα, όλης της κοινωνίας.
Όσο για τα «άλλα, τα σοβαρά και τα σπουδαία», τα προγράμματα και τις προτάσεις εξουσίας και τα σοσιαλιστικά μοντέλα, ας τα παραμερίσουμε για λίγο μήπως και προλάβουμε την αυτοπυρπόληση της επόμενης μάνας.
Την αυτοπυρπόληση όλης της κοινωνίας.
Για να μη μας πει αύριο η εργατική τάξη:
Εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιποβαρείς…
Σχόλια
