Είναι γνωστή η εμπλοκή σου με τα κινήματα πόλης εδώ και πολλά χρόνια. Πες μας πώς ξεκίνησε αυτό και σχολίασέ μας όλη αυτή τη διαδρομή;
Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ξεκινήσαμε κάποιοι λίγοι άνθρωποι τότε να παρεμβαίνουμε στα ζητήματα της πόλης, ειδικά στα περιβαλλοντικά. Σιγά-σιγά αναπτύχθηκαν πολλά τοπικά κινήματα, συγκροτήσαμε τη συντονιστική επιτροπή των ελεύθερων χώρων και φθάσαμε σήμερα να υπάρχουν πάνω από 100 σημεία-εστίες αντίστασης των πολιτών. Σημαντική στιγμή ήταν η καμπάνια ενάντια στην Ολυμπιάδα του 2004, το Αντι-2004 και στη συνέχεια η πρωτοβουλία για το Δικαίωμα στην πόλη (που εντελώς αυθαίρετα οικειοποιήθηκε ως όνομα ο συνδυασμός του Γ. Καμίνη). Στις πρωτοβουλίες αυτές έχουμε συναντηθεί και με την Ελένη Πορτάλιου, την υποψήφια δήμαρχο της Ανοιχτής Πόλης.
Παλιοί γνώριμοι δηλαδή…
Ναι και αισθάνομαι μια ικανοποίηση που η Ελένη ηγείται σήμερα αυτής της προσπάθειας. Και το λέω αυτό όχι μόνο ως δικαίωση των αγώνων που δώσαμε μαζί αλλά και για τα τόσα μέτωπα που είναι ανοιχτά μπροστά μας. Σημαντικότερο, δε, μέτωπο κι εκεί που θα κριθούμε, είναι το πώς θα «δέσουμε» τα ζητήματα της πόλης με τα ζητήματα της κρίσης. Η οργάνωση των κατοίκων στις γειτονιές, οι σχέσεις εμπιστοσύνης που έχουμε κατακτήσει μέσα από τις διεκδικήσεις για το περιβάλλον, για τα σχολεία κ.λπ. είναι το καλύτερο υπόστρωμα για να χτίσουμε ένα πλατύ μέτωπο του λαού ενάντια στην κρίση. Ενάντια στην τρόικα και την κυβέρνηση. Κάνοντας, ταυτόχρονα, πράξη την αλληλεγγύη ανάμεσα στο λαό.
Δηλαδή, δεν συμφωνείς με όσους λένε ότι ο χαρακτήρας των εκλογών είναι αυτοδιοικητικός;
Προφανώς και δεν είναι στενά αυτοδιοικητικός. Οι εκλογές είναι μια στιγμή που μπορεί και πρέπει να εκφραστεί ένα γενικευμένο «άει σιχτίρ». Η δράση μας σαν Ανοιχτή Πόλη είναι ενάντια στο Μνημόνιο και ενάντια στους επίδοξους διαχειριστές του από τη θέση του Δημάρχου. Γιατί αν εκλεγεί κάποιος από τους Κακλαμάνη και Καμίνη θα λειτουργήσει ως διαχειριστής του Μνημονίου στο Δήμο της Αθήνας –ειδικά τώρα στα πλαίσια Καλλικράτη. Η Ανοιχτή Πόλη παίρνει μέρος στο γενικότερο αγώνα για μια ριζική αλλαγή πολιτικής και συσχετισμών υπέρ του λαού. Ταυτόχρονα, σε επίπεδο Δήμου Αθήνας, έχουμε διαμορφώσει ένα φθηνό –σε κόστος όχι σε ποιότητα– κοινωνικό και οικολογικό πρόγραμμα άμεσων και εφικτών διεκδικήσεων.
Έχει τα χρήματα ο Δήμος να ανταπεξέλθει σε αυτό;
Ο Δήμος Αθήνας είναι ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία, λόγω της διαχρονικής κυβερνητικής πολιτικής υποχρηματοδότησης των δήμων, αλλά και λόγω της πολιτικής «δήμος-εταιρία» που εισπράττει φόρους από τους πολίτες και στη συνέχεια τους σπαταλά σε πανάκριβες εργολαβίες ημετέρων.
Και τι αντιπροτείνετε εσείς;
Για παράδειγμα: να αξιοποιηθεί επιτέλους το προσωπικό του Δήμου, το οποίο σήμερα απαξιώνεται και με τον «Καλλικράτη» οδηγείται σε έξοδο από τη δουλειά του. Αυτό το προσωπικό μπορεί να κάνει τα έργα και τις μελέτες πολύ πιο φθηνά από τους εργολάβους – και πολύ πιο ποιοτικά και, κυρίως, προς το συμφέρον των δημοτών. Αντίθετα, βλέπουμε το δήμο να χρηματοδοτεί έργα προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματιών, όπως η λεγόμενη «Διπλή Ανάπλαση» στον Ελαιώνα.
Αλήθεια, αν και νομίζω ότι κυρίως έχεις ασχοληθεί με το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδή, ταυτόχρονα είσαι κι ένας από τους 131 πολίτες που έκαναν την προσφυγή στο ΣτΕ για τον Ελαιώνα και δικαιώθηκαν.
Προσπαθώ να συμβάλω στο να κερδίσουμε αυτά τα τρία μεγάλα μητροπολιτικά πάρκα που τόσο έχει ανάγκη η Αθήνα, ειδικά μετά την καταστροφή της Πάρνηθας: στο Γουδή, στο Ελληνικό και στον Ελαιώνα. Και ο ειδικός στόχος αυτής της περιόδου, όπου φαίνεται ότι με τους αγώνες μας τους έχουμε σταματήσει, είναι να τους αναγκάσουμε να υλοποιήσουν τα πάρκα. Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, μπορούμε να το πετύχουμε.
Λίγα λόγια για το 7ο διαμέρισμα. Έχεις αναπτύξει μια σημαντική δράση μέσα από τον πολιτιστικό σύλλογο των Άνω Αμπελοκήπων, άλλοτε ως πρόεδρος και άλλοτε ως γραμματέας. Ποια είναι η κατάσταση με τα μέτωπα που έχετε στην περιοχή;
Ο πολιτιστικός σύλλογος των Άνω Αμπελοκήπων δεν είναι ένας καινούργιος σύλλογος, είναι του 1959 και έχει συμβάλλει να προωθηθούν όλες οι κοινωνικές ανάγκες της περιοχής. Δηλαδή από την ασφαλτόστρωση μέχρι το να ιδρυθούν κάποια σχολειά ή να γίνει το αποχετευτικό, να μπουν οι γραμμές των λεωφορείων κ.λπ. Αυτά έγινε με τους αγώνες.
Μέσω του πολιτιστικού συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων, σώσαμε και τα προσφυγικά της Πανόρμου. Επίσης, με ένα μεγάλο κίνημα καταφέραμε και σώθηκαν τα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας.
Στον πολιτιστικό σύλλογο των Άνω Αμπελοκήπων δραστηριοποιούμαι, γιατί πρέπει και μέσα από τη γειτονιά μας να βλέπουμε τα προβλήματα. Υπάρχουν οι εργαζόμενοι στη γειτονιά, εκεί δημιουργούνται οι σχέσεις αλληλεγγύης και εκεί γίνονται και κάποιες τοπικές νίκες, που σηματοδοτούνε και γενικότερα πράγματα. Μια απ’ αυτές τις νίκες ήτανε ο χώρος του ΚΑΠΑΨ των 10 στρεμμάτων, ο οποίος από το 2003 έχει κερδηθεί μετά από αγώνες πολλών ετών. Το βασικό πρόβλημα είναι η ΔΕΗ που κατέχει ένα χώρο άλλων 10 στρεμμάτων, ακριβώς απέναντι από τα ΚΑΠΑΨ.
Είναι ένας χώρος στον οποίο παλεύουμε εδώ και χρόνια τα 6 στρέμματα να γίνουν σχολείο και τα 4 στρέμματα πράσινο. Κι ενώ αυτό έχει κερδηθεί, η ΔΕΗ επιμένει να χτίσει το μεγαθήριό της. Αναγκαστήκαμε να φτάσουμε μέχρι το ΣτΕ, ενώ πρόσφατα κάναμε πορεία κατοίκων μέχρι το υπουργείο Περιβάλλοντος για να αποτρέψουμε αυτήν την εξέλιξη.
