Περήφανοι που προστατέψαμε τα κοινωνικά αγαθά
Του Ηλία Παπαδόπουλου
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια απ’ τις πρώτες ληστρικές αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης και τέσσερα χρόνια απ’ το μεγάλο κίνημα υπεράσπισης του δημόσιου αγαθού των μετακινήσεων, των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Τότε ήταν Γενάρης του 2011 με το Μνημόνιο να τρέχει, τους μισθούς να πέφτουν, τους εργαζόμενους να χάνουν τις δουλειές τους και την Ελλάδα μουδιασμένη να μην μπορεί να αντιδράσει. Τότε αποφάσισε ο ΟΑΣΘ μαζί με την κυβέρνηση του μνημονίου να αυξήσουν την τιμή του εισιτηρίου χτυπώντας για ακόμη μία φορά τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, κάνοντάς τις μετακινήσεις πανάκριβες έως και αδύνατες μέσα στην ίδια τους την πόλη.
Τότε αποφασίσαμε να δράσουμε και ως Επιβάτες Θεσσαλονίκης αποφασίσαμε να υπερασπιστούμε το κοινωνικό αγαθό των μετακινήσεων στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν οργισμένοι που με έναν τέτοιο τρόπο, σαν «αυτοκρατορικό διάταγμα», ο ΟΑΣΘ καθιστούσε τις μετακινήσεις με το λεωφορείο πανάκριβες και αδύνατες για τους πολίτες. Είπαμε, λοιπόν, ότι πρέπει να προστατέψουμε αυτό το αγαθό και αποφασίσαμε δράσουμε συλλογικά και αλληλέγγυα. Μπαίναμε στα λεωφορεία κατά δεκάδες και λέγαμε στον κόσμο να μην πληρώσει, αν δεν το αντέχει η τσέπη του, και ότι επειδή ήμασταν πολλοί δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα.
Έτσι και έγινε, λοιπόν, και ο κόσμος της Θεσσαλονίκης ανταποκρίθηκε κατά πολύ. Ολοένα και μεγάλωνε το κίνημα και ολοένα και περισσότερος κόσμος αρνιόταν να πληρώσει το «χαράτσι» του ΟΑΣΘ. Διεκδικούσαμε:
– Να μην περάσει το νέο χαράτσι της κυβέρνησης και του ΟΑΣΘ.
– Δωρεάν εισιτήριο: Στους ανέργους. Στους εργαζόμενους κατά το χρόνο που πηγαίνουν και έρχονται στη δουλειά τους. Στους φτωχούς – μικροσυνταξιούχους – φοιτητές – μαθητές.
– Να καταργηθούν τα εξοντωτικά πρόστιμα.
– Να δημοσιοποιηθούν το μετοχολόγιο και οι ισολογισμοί του ΟΑΣΘ.
– Δημόσιες συγκοινωνίες φθηνές για το λαό.
Η κυβέρνηση όμως και ο ΟΑΣΘ, σαν «κράτος εν κράτει», δεν μπορούσαν να αφήσουν ένα κομμάτι του Κινήματος Δεν Πληρώνω να κερδίσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο ΟΑΣΘ να βάλει τους ελεγκτές του σε ρόλο «κυνηγών κεφαλών» (αμείβοντάς τους με bonus για κάθε πρόστιμο που κόβουν), να καταστείλουν το κίνημα.
Έτσι βρισκόμαστε στη σημερινή κατάσταση πηγαίνοντας σε δίκη στις 11 Φεβρουαρίου, με ψευδείς κατηγορίες όπως η πρόκληση ζημιών στα λεωφορεία, διατάραξη της ασφάλειας της συγκοινωνίας κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που τους ενόχλησε ήταν ότι σταθήκαμε με αξιοπρέπεια και προστατεύσαμε τα δημόσια αγαθά, απαγορεύοντάς τους να τα κάνουν εμπορεύματα. Απ’ το πανελλαδικό κίνημα για την κατάργηση των διοδίων, το SOSΤΕ το νερό της ΕΥΑΘ, τους Επιβάτες Θεσσαλονίκης, ως την Κερατέα, το ΣΜΑ στην Ευκαρπία κ.λπ., η κυβέρνηση χτυπούσε τους αγώνες για τα κοινωνικά αγαθά λυσσασμένα με διώξεις, γνωρίζοντας ότι αν αφήσει να νικήσει κάποιος θα φανεί αδύναμη και ο λαός θα γνωρίζει πλέον ότι με αγώνες μπορεί και αλλάζει την Ιστορία.
Σήμερα, με μια άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα, με βουλευτές και υπουργούς που μπαίναμε μαζί στα λεωφορεία προστατεύοντάς τα και όχι καταστρέφοντάς τα, καλούμαστε να δώσουμε ένα τέλος στην εκχώρηση του εθνικού μας πλούτου και των κοινωνικών μας αγαθών.
Τον περασμένο Οκτώβριο η πρόσφατα αποδοκιμασμένη κυβέρνηση φρόντισε να αυξήσει πάλι τα εισιτήρια αφήνοντας άθικτα τα κέρδη των μετόχων του ΟΑΣΘ. Το διαρκές σκάνδαλο του ΟΑΣΘ πρέπει να τελειώσει.
Σήμερα στεκόμαστε περήφανα μπροστά στους διώκτες μας, λέγοντάς τους ότι ποτέ δεν θα σταματήσουμε να προστατεύουμε τα κοινωνικά αγαθά και ότι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν μάθει να νικάνε και να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Ραντεβού στη δίκη, λοιπόν…
