Δεν έχουν κοπάσει οι πανηγυρισμοί και οι διθύραμβοι για το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και την ομιλία του στο αμερικανικό Κογκρέσο, ξεχνώντας εντελώς πως το «ταμείο» δεν θα γίνει σε επίπεδο λόγων, αλλά συγκεκριμένων κινήσεων «επί του πεδίου» – στη συγκεκριμένη περίπτωση, στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και τις αξιώσεις της σε πολλά μέτωπα-παζάρια.
Οι ελληνικές ελίτ εισέπραξαν διπλωματικές ανταποδόσεις και φιλοφρονήσεις προς την κυβέρνηση της Ν.Δ. για την πλήρη ευθυγράμμισή της στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία. Μια μορφή επιβράβευσης προς τη «δεδομένη» (και δεμένη στη ΝΑΤΟφροσύνη και την αμερικάνικη επικυριαρχία) Ελλάδα. Κι ακόμα πανηγυρίζουν για το ρόλο στρατιωτικού και ενεργειακού μετόπισθεν που αποδίδουν οι ΗΠΑ στη χώρα μας, χωρίς να πολυσκοτίζονται αν αυτό βοηθά τη διέξοδο της χώρας, αν αποφεύγεται το κουρέλιασμα της εθνικής κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο κ.ο.κ.
Ο κ. Παπαχελάς πανηγυρίζει που ο Μητσοτάκης συνέδεσε «τα ζητήματα του ελληνισμού με τα παγκόσμια ζητήματα και τα αμερικανικά συμφέροντα». Μάλιστα μας πληροφόρησε ότι η «ιστορική ομιλία» ήταν «μια ευκαιρία για ένα διάλειμμα λίγων λεπτών από την εθνική μας μιζέρια, για να παραδεχθούμε ότι, ναι, ήταν εξαιρετική».
Την ίδια στιγμή, λίγοι δίνουν την πρέπουσα σημασία σε δύο καίριας σημασίας ζητήματα: Η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας βαδίζει ολοταχώς προς έναν νέο μεγάλο σπασμό. Το ΔΝΤ προειδοποιεί για πολλαπλά πληθωριστικά σοκ, στα χρηματιστήρια οι δείκτες κάνουν βουτιές προς τα κάτω, το διεθνές εμπόριο συρρικνώνεται, το παγκόσμιο χρέος εκτινάσσεται, χώρες χρεοκοπούν. Παράλληλα, μονιμοποιείται ο πόλεμος στην Ουκρανία (σχεδόν τον συνηθίζουμε μετά το αρχικό σοκ) και ο κόσμος βυθίζεται στην πολεμική οικονομία και στη στρατιωτικοποίηση.
Στις συνθήκες αυτές, ένα νέο δόγμα αναδύεται: «Απαγορεύεται η ουδετερότητα – Δεν υπάρχει χώρος για αδέσμευτες δυνάμεις». Το δόγμα αυτό πατά πάνω σε μια μεγάλη υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα σε διεθνές επίπεδο. Οι στρατοπεδεύσεις αποκτούν πολύ σκληρά χαρακτηριστικά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής μας προετοιμάζονται για μεγάλα αρπάγματα και αντιπαραθέσεις. Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία φαίνεται το μπόι κάθε δύναμης, και η ισχύς μετριέται με πιο συνολικά κριτήρια. Για παράδειγμα, η υποβάθμιση της Γερμανίας είναι εντυπωσιακή, αφού στρατιωτικά δεν είναι υπολογίσιμη στη φάση της γεωπολιτικής. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι τρεις είναι οι πρωταγωνιστικές δυνάμεις: οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία. Οι λοιπές γνωστές δυνάμεις υπολείπονται κατά πολύ από αυτήν την τριάδα…
Η αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών είναι στην ημερήσια διάταξη, και γύρω από αυτήν την υπόθεση θα διεξαχθούν σκληρές (και αιματηρές) αντιπαραθέσεις. Το ηγεμονικό-κοσμοκρατορικό στοιχείο θα περιπλέξει και θα βάλει σε κίνηση το εθνικό και το κοινωνικό σε νέες διαστάσεις, ποικιλίες, συμμαχίες. Η Δύση –κι ό,τι αντιπροσωπεύει στον σύγχρονο κόσμο– θα επιχειρήσει να αποκρούσει την ιστορική αποδρομή που διέρχεται με ολοένα και πιο επιθετικά πολεμικά χαρακτηριστικά. Οι άλλες δυνάμεις δεν θα αποδεχθούν τη συνέχιση της Δυτικής ηγεμονίας. Τα τραντάγματα θα είναι έντονα, ιδιαίτερα στις ευαίσθητες περιοχές όπως τα Βαλκάνια και η Ν.Α. Μεσόγειος, όπου συναντώνται και μας ακουμπούν κι άλλα γεωπολιτικά τόξα (Τουρκία, Ισραήλ κ.λπ.).
Ο Μητσοτάκης έκανε λόγο και για «ατέλειες» της δημοκρατίας και μίλησε για εσωτερικούς «δαίμονες». Κατήγγειλε τις «Σειρήνες των λαϊκιστών», που ακούγονται «επειδή η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί στις κοινωνίες μας και πολλοί, δικαιολογημένα, αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω». Αυτό μάλιστα τον ανησυχεί περισσότερο από τους εξωτερικούς εχθρούς… Δεν πρόκειται για λεπτομέρεια. Γνωρίζουν οι ελίτ και οι εκπρόσωποί τους ότι διογκώνεται το «κοινωνικό ζήτημα», ότι δεν έχουν πλατιά ρεύματα υποστήριξης των νέων σταυροφοριών τους, ότι υπάρχει μια εχθρότητα απέναντί τους μέσα στην κοινωνία. Κι αυτά όλα δεν καταργούνται με λόγια.
Το «ρεζουμέ» όλων αυτών: Χρειάζεται να δούμε τα μονιμότερα, πιο σταθερά στοιχεία των επιλογών όλων των δυνάμεων μέσα στο γενικό κλίμα αστάθειας που επεκτείνεται. Να μην εφησυχάζουμε στα «διαλείμματα λίγων λεπτών» και στα μπλα-μπλα. Και να διαμορφώσουμε κριτήρια για το τι είναι καλύτερο για τη χώρα και το λαό μας. Η ΝΑΤΟφροσύνη οδηγεί στην αμερικανοκρατία και, όπως δείχνει η ιστορία (Παλάτι, Κυπριακό, Χούντα, τούρκικος επεκτατισμός, γκριζάρισμα Αιγαίου κ.λπ.), δεν δικαιώνονται τις υποκλίσεις του Μητσοτάκη (και ολόκληρου του συστημικού κόσμου) στην αμφισβητούμενη παντοιοτρόπως παντοδυναμία των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα όταν η γονυκλισία ονοματίζεται «κοινός αγώνας των δύο δημοκρατιών μας»… Απλά η «συμμαχία» υπερασπίζεται το «κάτι σάπιο (που) υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
