Οι στόχοι δεν μπορεί να είναι θολοί…
Η βαθιά οργή του λαού και οι άμεσες αντιδράσεις για μη καταβολή των χαρατσιών θορύβησαν τους ισχυρούς της Ε.Ε. και τρόμαξαν την καταρρέουσα κυβέρνηση. Ήδη τα επιτελεία που θέλουν να μαζέψουν όπως-όπως χρήματα, υπολογίζουν στα σοβαρά το ενδεχόμενο της αποτυχίας των χαρατσιών και γι’ αυτό προετοίμασαν και ανακοίνωσαν πρόσθετα μέτρα (μείωση μισθών, συντάξεων, άμεσες απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ.).
Η προοπτική δημιουργίας ενός μεγάλου κοινωνικού ρήγματος και μια συλλογική ανυπακοή–άρνηση να πληρωθούν τα χαράτσια έδειξε πως έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη συνείδηση του λαού και το καζάνι που βράζει είναι έτοιμο να εκραγεί.
Οι μετατοπίσεις της Αριστεράς, π.χ. το ΚΚΕ κάλεσε σε ανυπακοή και άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, ο ΣΥΝ, μετά από παλινδρομήσεις, προσανατολίζεται κι αυτός στο «Δεν πληρώνουμε», δείχνουν πως η λαϊκή πίεση, η πίεση και από τα μέλη και οπαδούς των κομμάτων είναι τεράστια και πρέπει να την υπολογίζουν. Φυσικά, τα ίδια τα επιτελεία δεν φαντάζονταν την τεράστια πίεση που υπάρχει ούτε ανέμεναν να αγκαλιαστεί μια τέτοια θέση και στάση από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Είναι άλλο να αναμένεις μια συγκέντρωση 50-60 ανθρώπων σε μια γειτονιά και να έρχονται 700–800, που ζητάνε άμεσες και χειροπιαστές λύσεις–πράξεις. Είναι άλλο να δηλώνεις ότι απλά θα στηρίξεις όσους δεν έχουν να πληρώσουν και άλλο, κάτω από κατακραυγή και εξέγερση στις οργανώσεις του κόμματος, να αναγκάζεσαι να δηλώνεις κα εσύ «ανυπακοή»…
Οι ίδιες οι εξελίξεις θέτουν μετ’ επιτάσεως το ζήτημα της οργάνωσης του λαού πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και στόχους. Αυτό είναι το πρωτεύον ζήτημα και χωρίς αυτό, χωρίς την άμεση συμμετοχή του κόσμου που έχει προβλήματα επιβίωσης, δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα.
Οργάνωση λαού για μαζικούς αγώνες σε κάθε χώρο. Οργάνωση λαού για επιβίωση. Οργάνωση λαού με στόχους την απαλλαγή της χώρας από την τροϊκανή λαίλαπα, από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ξεπουλήματος της χώρας και εξαθλίωσης του λαού. Οργάνωση λαού για να φύγουν τώρα –γρήγορα– μια ώρα αρχύτερα, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την επιβίωση του λαού.
Μεγάλοι, μαζικοί, ενωτικοί αγώνες, κοινή δράση, συσπείρωση όλων των φορέων και δυνάμεων, για να έχουν αποτελεσματικότητα οι αγώνες, για να προωθηθούν οι κεντρικοί στόχοι.
Δεν φτιάχνει κάθε δύναμη το «κολπέτο» της, την «πρωτοβουλία» της, το «ραντεβού» της, την «κινητοποίησή» της, και στο βάθος να βλέπει εκλογικά ποσοστά. Δεν φτιάχνει κάθε δύναμη την «πρωτοβουλία», για να περάσει τη «σωστή γραμμή της». Δεν αλλάζουν όνομα πρωτοβουλίες των ίδιων και των ιδίων (για να παραμείνουν όμοιοι) και να νομίζουν ότι με υποκατάστατα κάνουν κάτι σημαντικό.
Η γραμμή δεν μπορεί να είναι: «ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, τράπεζες Ε.Ε., ΔΝΤ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ παιδεία, υγεία, δημόσια περιουσία – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ, την κρίση και το χρέος τους – ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ!» (επιτροπές «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», άλλη ονομασία του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, στις οποίες δραστηριοποιούνται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ). Το ποιους θέλουμε να ανατρέψουμε δεν μπορεί να είναι θολό και γενικό. Επιβάλλεται να υπάρχει κεντρικός πολιτικός στόχος, ώστε να μην καταλήγουμε σε έναν ακόμα βερμπαλισμό. Άλλος περιορίζεται σε αναφορές περί ανατροπής της «κυβερνητικής πολιτικής», άλλος θέλει ανατροπή του κεφαλαίου, άλλος της Ε.Ε., άλλος όλα μαζί κ.λπ. Εδώ, λοιπόν, έχουμε απουσία πολιτικής.
Μπορούν να γίνουν μεγάλοι ενωτικοί αγώνες με κεντρικά αιτήματα που αναδεικνύει η ίδια η ζωή και κατοχυρώνονται στη συνείδηση των μαζών που παίρνουν μέρος σε αυτούς: Να φύγουν όλοι, να καθίσουν στο σκαμνί οι υπεύθυνοι, να τελειώνουμε με το ιδιότυπο καθεστώς τρόικας–Μνημονίων, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, να επιβιώσει η χώρα, η κοινωνία, ο λαός. Το «Δεν πληρώνουμε τα χαράτσια», πρέπει να συνδεθεί με αυτή την προοπτική και όχι με εκλογικές σκοπιμότητες, αλλά ούτε και με διαχωριστικές τακτικές.
