Ο Ερντογάν δεν έχει σχέση με την ποίηση αλλά, στην περίπτωση, του ταιριάζει ο Καβάφης, ποιητής που αντλεί έμπνευση από την Ιστορία. Ο Ερντογάν τρέχει από δω κι από κει, πότε στον Πούτιν πότε στη Μέρκελ, από πόλη σε πόλη αλλά, χωρίς να του κλείνουν την πόρτα, τον αφήνουν στο κατώφλι.
Ένα είναι το κλειδί για να κρίνουμε τις κινήσεις του Ερντογάν πριν και αφού έμπλεξε με το Συριακό: Όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με την Τουρκία. Αλλά κανείς δεν θέλει την Τουρκία πιο μεγάλη και πιο ισχυρή από ό,τι ήδη είναι. Η Τουρκία είναι καλή ενόσω στηρίζει τους τζιχαντιστές και απαλλάσσει τους Αμερικανούς και άλλους Δυτικούς από τη βρώμικη δουλειά, από την κατηγορία ότι συνεργάζονται με τρομοκράτες. Η Τουρκία είναι καλή όσο καθαρίζει για λογαριασμό τους. Η Τουρκία είναι ακόμα καλύτερη όταν μαλώνει με τον Πούτιν, ρίχνει τα ρώσικα αεροπλάνα, απειλεί με πόλεμο (!) τη Ρωσία, θυμίζοντας, θα λέγαμε, το γνωστό ανέκδοτο με τον λαγό και την τίγρη. Ο Πούτιν, με ένα αδυσώπητο χιούμορ έβαλε, στην κοινή τους συνέντευξη, τον Ερντογάν δίπλα στην προτομή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β’ που συνέτριψε τους Οθωμανούς. Ο Ερντογάν κατάλαβε απολύτως την προσβολή γιατί έκανε το ίδιο στον Γ. Παπανδρέου όταν τον έβαλε να δώσει συνέντευξη με φόντο τον Κεμάλ. Ο Πούτιν δεν θα τα χαλάσει με τον Ερντογάν για χίλιους δυο λόγους, οικονομικούς και γεωπολιτικούς. Αλλά θα τον σέρνει, εν είδη κατοικίδιου, ζωηρού έως άτακτου, χωρίς τρόπους αλλά αν πάρει θάρρος και γαβγίζει τον αφέντη τρώει δυο καρπαζιές και φρονιμεύει. Επειδή δεν θα τον συμφέρει (τον σκύλο) να γυρίσει στο παλιό αφεντικό, τις ΗΠΑ. Επειδή θυμάται (ο σκύλος) ότι το παλιό αφεντικό πήγε να τον θανατώσει, με το πραξικόπημα του 2016, και μόλις που τη γλίτωσε. Μετά τρέχει να δει τη Μέρκελ, τον Μακρόν και κάθε Ευρωπαίο που σκάει μύτη στην TV παριστάνοντας τον σπουδαίο. Η Ε.Ε. θα τον μαλώσει, θα τον χαρτζιλικώσει και τέρμα. Ο Ερντογάν δεν είναι απόβλητος, η Διεύθυνση του Παρθεναγωγίου των Βρυξελλών (και Βερολίνου) τον έχει απλώς στη γωνία για τιμωρία, προσωρινά. Ο Ερντογάν θα μπορούσε να είναι ανεκτός στους Ευρωπαίους, παρά τις παρασπονδίες με τη Ρωσία, επειδή οι Αμερικάνοι προκαλούν έντονη δυσφορία με τον αυταρχισμό τους και τις παράλογες κυρώσεις που ζημιώνουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Ο Ερντογάν, όμως, έχει γίνει εξίσου παράλογος χωρίς να έχει την ισχύ των ΗΠΑ. Στον Έβρο απειλεί ευθέως τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει να θέσουν οι Βρυξέλλες θέμα ταχείας απομάκρυνσης όσων συνωθούνται στα σύνορα. Ως τώρα αμυνθήκαμε αποτελεσματικά στον Έβρο αλλά μεσο-μακροπρόθεσμα θα υπάρξουν προβλήματα χωρίς θετικά μέτρα από την Ε.Ε..
Διαισθανόμαστε ότι η μάχη στα σύνορα του Έβρου είναι από αυτές που λέμε ότι είναι «η μητέρα των μαχών». Ο μεν κόσμος έχει πάθος, οι δε εγχώριοι ενδοτικοί τα δίνουν όλα με ψεύδη και υπονόμευση επειδή ξέρουν ότι αν από τη σύγκρουση αναδειχθεί κάποια ηγεσία, μπορεί το μέλλον τους να καταλήξει στα σκοτάδια του Άδη
Για να τελειώνουμε με τη συνεχή κλαψούρα ότι είμαστε μόνοι κλπ. Δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό η σταθερή συμμαχία με κάποια πλευρά, π.χ. τις ΗΠΑ, όταν μάλιστα κανείς ευρωπαίος δεν τολμάει να τους αντιμιλήσει. Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν ζητάμε κάποιο αντάλλαγμα όταν παραχωρούμε βάσεις, όταν υπακούμε σε εμπάργκο προϊόντων, πηγή εισοδήματος, κλπ. Η ελληνική ελίτ παραχωρεί τζάμπα τη γεωπολιτική αξία της χώρας για να κρατιέται στην εξουσία και να διατηρεί τα προνόμιά της. Το είχε διαπιστώσει, με απόλυτη διαύγεια, ο Παναγιώτης Κονδύλης πριν από τριάντα χρόνια αλλά και άλλοι πριν και μετά.
Οι αντιδράσεις στα νησιά είναι συνέχεια των αντιδράσεων για την υπογραφή των Πρεσπών και κορυφώνεται με όσα γίνονται στον Έβρο. Πρόκειται για το ίδιο θέμα, σε διάφορες παραλλαγές, με απαίτηση διαφορετικών χειρισμών. Διακυβεύεται η ύπαρξη της χώρας. Ύπαρξη που το άλλο της όνομα είναι «εθνική ανεξαρτησία». Όσο αυτή είναι απούσα, η αμφισβήτηση της ίδιας μας της ύπαρξης θα είναι παρούσα. Πότε θα λέει ο Κίσινγκερ ότι για να μας τιθασεύσουν πρέπει να πλήξουν την ψυχή μας (όπως κάνει η σημερινή κατ’ όνομα αριστερά υπό την προσωνυμία ΣΥΡΙΖΑ), πότε θα μας πιέζει ο κάθε Ερντογάν, πότε θα καπελώνουν με Μνημόνια τους «τεμπέληδες» Έλληνες, πότε ετούτο πότε το άλλο. Ο κόσμος, επειδή δεν έχει ηγεσία και καθοδήγηση, αντιδρά ενστικτωδώς. Αλλά παρά τις προσπάθειες, προχθές του Σημίτη, χθες του ΓΑΠ, σήμερα του Τσίπρα, η πλειοψηφία, η πατριωτική αριστερά/κεντροαριστερά, παραμένει πλειοψηφική και μαχητική, αν και πολιτικά άστεγη. Διαισθανόμαστε ότι η μάχη στα σύνορα του Έβρου είναι από αυτές που λέμε ότι είναι «η μητέρα των μαχών». Ο μεν κόσμος έχει πάθος, οι δε εγχώριοι ενδοτικοί τα δίνουν όλα με ψεύδη και υπονόμευση επειδή ξέρουν ότι αν από τη σύγκρουση αναδειχθεί κάποια ηγεσία, μπορεί το μέλλον τους να καταλήξει στα σκοτάδια του Άδη. Γι’ αυτό κατηγορούν για φασισμό τους κατοίκους που συντρέχουν με πάθος τους φαντάρους και όλους τους ένστολους. Λες και αγνοούν ότι το 1940 οι χωριάτισσες κουβαλούσαν στην πλάτη τους τρόφιμα και φάρμακα στα βουνά και οι αστές έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες, όλοι και όλες εναντίον της φασιστικής ορδής του Μουσολίνι. Οι ενδοτικοί το βλέπουν να ξαναζωντανεύει και τρομάζουν.
